Η 10η Οκτωβρίου έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας. Αυτή η μέρα αποτελεί παρόμοια περίπτωση με τις υπόλοιπες μέρες που είναι αφιερωμένες σε διάφορες ασθένειες.
Έτσι λοιπόν τη μέρα αυτή, διεξάγονται ομιλίες και παρουσιάζονται αφιερώματα σε πολλά κοινωνικά δίκτυα, και όπως συμβαίνει και στις άλλες Παγκόσμιες Ημέρες , μετά τις 10 Οκτωβρίου το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για την ψυχική υγεία επανέρχεται στα επίπεδα που βρισκόταν πριν από την παγκόσμια ημέρα της.
Στην περίπτωση της ψυχικής υγείας όμως, υπάρχει κάτι που προσδίδει μια παραπάνω σημασία, τόσο στη μέρα, όσο και στο ότι δεν την θυμόμαστε όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Δεν έχουμε μάθει να μιλάμε για αυτήν. Δεν έχουμε μάθει να μιλάμε για την ψυχική υγεία, είτε βρισκόμαστε στην πλευρά του ατόμου που χρειάζεται θεραπεία, είτε στον κοινωνικό και οικογενειακό του περίγυρο.
Γιατί δεν φοβόμαστε μόνο να παραδεχθούμε την ύπαρξη μιας ψυχικής ασθένειας, φοβόμαστε ως κοινωνία, πολύ περισσότερο, να παραδεχθούμε πως σημαντικά μέσα της θεραπευτικής διαδικασίας είναι τα φάρμακα, η ψυχιατρική και ψυχολογική παρακολούθηση και υποστήριξη.
Σχεδόν κάθε θεραπεία όμως λειτουργεί συνδυαστικά. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και να αποδεχτούμε. Διαφορετικά τα άτομα που χρειάζονται βοήθεια θα συνεχίσουν να διστάζουν να τη ζητήσουν, ενώ παράλληλα σαν κοινωνία θα μένουμε στάσιμοι. Γιατί με τη στάση μας αυτή, εξωθούμε τα άτομα με ψυχικά προβλήματα να κλείνονται περισσότερο στον εαυτό τους και να ντρέπονται να εκθέσουν το πρόβλημά τους.
Πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση αυτών των ανθρώπων και να σκεφτούμε πώς νιώθουν. Θα βοηθούσε πάρα πολύ και εκείνους και εμάς αν κάναμε μια προσπάθεια να κατανοήσουμε τα συναισθήματά τους, να καταλάβουμε το φόβο τους. Γιατί οι άνθρωποι με ψυχική ασθένεια είναι κυρίως φοβισμένοι. Φοβούνται τον τρόπο που θα τους κοιτάξουμε αφού μάθουμε για το ”πρόβλημα” υγείας τους, φοβούνται για τον τρόπο που θα τους συμπεριφερθούμε. Κι ακόμη κι αν ξέρουν ότι από την πλευρά των άλλων τίποτα δε θα αλλάξει, συνεχίζουν να το φοβούνται . Φοβούνται και παράλληλα βρίσκονται σε μια κατάσταση που τους πιέζει. Πιέζονται τόσο από την αίσθηση ότι ο περίγυρός τους μπορεί να αποκτήσει μια αρνητική εντύπωση για εκείνους, όσο και από το ότι δεν γνωρίζουν οι ίδιοι πόσος χρόνος απαιτείται εντός της θεραπείας για να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτό είναι σίγουρα κάτι που προκαλεί ανασφάλεια.
Για αυτό ακριβώς πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε για τις ψυχικές ασθένειες και τους τρόπους θεραπείας τους και να βοηθήσουμε τα άτομα που πάσχουν να αποβάλλουν την αίσθηση ότι έχουν το στίγμα μιας ψυχικής διαταραχής. Το ότι παίρνει κανείς φάρμακα για να αντιμετωπίσει μια ψυχική διαταραχή δε τον κάνει αδύναμο, δεν υπάρχει τίποτα ντροπιαστικό στο να χρειάζεσαι βοήθεια. Η ψυχική διαταραχή θα περάσει μόνο με βοήθεια, μόνο με θεραπεία. Το ότι επιλέγεις τη θεραπεία πρέπει να σε κάνει να αισθάνεσαι πιο δυνατός/η, γιατί η θεραπεία είναι η πορεία προς το τέλος. Είναι η πορεία προς την ψυχική σου ελευθερία και γαλήνη. Και η ελευθερία αυτή μπορεί να μην έρθει σύντομα, όμως θα έρθει σίγουρα κάποια στιγμή και θα αναπτυχθεί κοιτώντας την πρόοδο που έχεις κάνει.
Η ψυχική υγεία δεν είναι και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να είναι αντικείμενο χλευασμού. Όσο πιο πολύ μιλάμε για αυτό και όσο περισσότερο χώρο δίνουμε στους ανθρώπους με ψυχικά προβλήματα, τόσο πιο εύκολα θα τα καταπολεμήσουμε.
Η ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ!
Γιώργος Σαλιάγκας
Πρόεδρος ΣΟΦΨΥ Ημαθίας
