Με την ήττα της στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Γερμανία έχασε όλες τις αποικίες της. Τώρα επιστρέφει σε κάποιες απ’ αυτές μόνη της ή σε συνεργασία με τη Γαλλία. Στην Αφρική.
η συμμετοχή του γερμανικού λαού στο ναζιστικό σύστημα ήταν τόσο μεγάλη, που τυχόν διώξεις σε όσους ήταν ναζί θα απερήμωναν τη χώρα και στη δυτική ζώνη κατοχής και στην ανατολική. Πλήθος ναζί επιστημόνων φυγαδεύθηκαν κι εργάσθηκαν για τις ΗΠΑ, ενώ πλήθος βιομηχανικών υποδομών και κατασκευαστικών σχεδίων κατέληξαν στην ΕΣΣΔ.
Και τα δύο κράτη (όταν οι ζώνες κατοχής μορφοποιήθηκαν σε κράτη), και η ΟΔΓ και η Λαοκρατική Γερμανία, επανδρώθηκαν στις δομές τους από πρώην ναζί – δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Η διευθέτηση των χρεών της Γερμανίας (εις ό,τι αφορούσε την ΟΔΓ) το 1953 και η αμέριστη βοήθεια των ΗΠΑ βοήθησαν τη χώρα όχι μόνον να ορθοποδήσει αλλά και να καταστεί (αυτό που προοριζόταν να καταστεί) προμαχώνας της Δύσης και του ΝΑΤΟ εναντίον της «κομμουνιστικής απειλής». Το ναζιστικό παρελθόν καλύφθηκε από ένα πέπλο (συνενοχικής άλλωστε) σιωπής, ενώ πρώην ναζί -για παράδειγμα της Λουφτβάφε- έφθασαν να γίνουν Διοικητές των Αεροπορικών Δυνάμεων του ΝΑΤΟ ή Πρόεδροι Δημοκρατιών(!), όπως στην Αυστρία.
Υπό την αμερικανική επιρροή (ή διοίκηση, αν θέλετε) οι μετεμφυλιοπολεμικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα δέχθηκαν να αποδοθούν στη χώρα οι πολεμικές επανορθώσεις που επιδικάσθηκαν στη Γερμανία για τη Ναζιστική Κατοχή (καθώς και το Αναγκαστικό Δάνειο στο οποίο οι ναζί υποχρέωσαν την Ελλάδα), μετά την επανένωση της Γερμανίας.
Μετά την επανένωση της Γερμανίας, η πρώην καχεκτική (για τον λαό) και ταυτοχρόνως αυταρχική δημοκρατία της ΟΔΓ και η α-πολιτική γραφειοκρατία της Λαοκρατικής Γερμανίας αποτέλεσαν την πρώτη ύλη της νεοφιλελεύθερης τυραννίδας των ολιγαρχικών που σήμερα δυναστεύουν τους Γερμανούς, φέρουν δε και άγουν τους Ευρωπαίους.
Σήμερα η Γερμανία έχει σχηματίσει γύρω της μια σπείρα (με την αρχαία έννοια της λέξης) δορυφόρων κρατών, ενώ ασκεί καθοριστική επιρροή σε ζώνες από την Κροατία ως τις Βαλτικές Χώρες, έχει «επιστρέψει» στην Ουκρανία, χειραγωγεί τη Γαλλία κι έχει λόγο στην Ιταλία, την Ισπανία και αλλού.
Η Ελλάδα σε αυτόν τον «νέο θαυμαστό κόσμο» που (ξανα)δημιουργεί η νέα γερμανική «Νέα Τάξη» κατέχει την επίζηλη θέση της Αποικίας. Για πρώτη φορά στην ιστορία της αυτή η χώρα (άλλοτε υπό επιρροήν, άλλοτε υποτελής, άλλοτε υπό καθεστώς εποπτείας κυρίως των Αγγλοαμερικανών) γίνεται Αποικία Χρέους, κατ’ αρχάς, των Γερμανών και πάει να μετατραπεί σε Αποικία τύπου «Ζωτικού Χώρου».
Για ένα χρέος που δημιουργήθηκε καταχρηστικά και παράνομα από την αστική τάξη και τις κυβερνήσεις αυτής της χώρας, για ένα χρέος που ενσυνειδήτως χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο για τη δημιουργία του καθεστώτος των μνημονίων, ο ελληνικός λαός
θα είναι υποχρεωμένος να στέλνει στο Βερολίνο για πολλές δεκαετίες τη «δεκάτη» από το αίμα και τον ιδρώτα του – αυτά είναι τα πλεονάσματα του 3,5% και του 2,5% συν τα τοκοχρεολύσια.
Η Ελλάδα βρίσκεται υπό καθεστώς κατοχής σαν να έχασε πόλεμο. Το πολίτευμα είναι αιχμάλωτο, το δημογραφικό εξελίσσεται σε πυρηνική βόμβα, οι Ελληνες αρχίζουν να πλησιάζουν προς το ναδίρ.
Δεν είναι οι μνημονιακές δυσκολίες, ούτε τα βάσανα – ο λαός μας έχει περάσει χειρότερα, είναι το αδιέξοδο που προδιαγράφεται ως ένας μακροχρόνιος μονόδρομος προς το τίποτα, είναι η έλλειψη ελπίδας. Παπανδρέου, Σαμαράς, Τσίπρας, άλλος καλύτερα, άλλος χειρότερα, περπάτησαν την ίδια οδό, βάζοντας τους Ελληνες να γεμίζουν τον Πίθο των Δαναΐδων με το είναι τους.
Δεν είναι θέμα διαπραγματεύσεων (με όλα τα κωμικοτραγικά συμπαρομαρτούντα) Eurogroup, επικοινωνιακών ελιγμών, συμφωνιών, Συνόδων Κορυφής, διευθετήσεων, επιμηκύνσεων, χαλαρώσεων – όλα αυτά είναι πολύς ντόρος, αχός και κουρνιαχτός μιας μακράς πορείας θανάτου του Γένους
που ήδη χάνει γενιές, πόρους, σθένος, εκπαίδευση, ελπίδα, προοπτική. Μπορούμε να μιλάμε χιλιάδες ώρες για το έτσι ή το αλλιώς του κακού που μας τρώει, αυτό θα συνεχίσει να μας τρώει. Μπορούμε να δοκιμάζουμε νέα λάθη ή να επαναλαμβάνουμε τα παλιά. Σήμερα ο Τσίπρας, αύριο ο Φούφουτος, στην ίδια οδό
θα βαδίζουμε, χωρίς εθνική στρατηγική, με όλο και πιο αδύναμο τον πολιτισμό μας μέσα στην ψυχή μας, πηγαίνοντας από 3,5% σε 3,5%, από 2,5% σε 3,5%, μιλώντας σαν ξεμωραμένοι για το 2030, το 2060, το 2099, λες και έχουμε υπογράψει συμβόλαιο με τον Θεό ότι ως τότε δεν θα μας έχει πάρει ο Διάβολος.
Οι πολλές κουβέντες, οι πολλές λεπτομέρειες, οι πολλές παραλλαγές μάς δείχνουν το δάσος και δεν βλέπουμε το δέντρο. Το δέντρο που ξεραίνεται,
που φυλλοφεύγουν τα παιδιά του στους πέντε ανέμους, που οι χυμοί του καταναλώνονται από αποικιοκράτες και οι ρίζες του κατατρώγονται από ημέτερα σκουλήκια.
Η Ελλάδα έχει περάσει ζόρια και νίλες, πάντα όμως ελπίζοντας – και ελπίζοντας επέζησε κι ενίοτε ευτύχησε. Αν δεν βρούμε την ελπίδα που γύρω της θα οργανωθεί η στρατηγική του κοινού μας, το κοινό μας θα εκλείψει…
ΥΓ.: Λέει ο Καβάφης για κάποιαν ελληνική αποικία (όχι εκείνην όπου έρχονταν οι επικυρίαρχοι για να επαναρυθμίσουν λογαριασμούς, δοσίματα και τόκους) – όπου με τα χρόνια οι άποικοι λησμόνησαν τα ελληνικά.
Μια μέρα λοιπόν κάθε χρόνο, μαζεύονταν στους τάφους των προγόνων, έτρωγαν, έπιναν κι έκλαιγαν, λέγοντας ονόματα που ενθυμούντο εν κενώ, και λέξεις σκόρπιες, έρημες τη μια απ’ την άλλη, ξεκάρφωτες, χωρίς νόημα πια…
