Το Λύκειο Ελληνίδων Βέροιας άνοιξε το “μπαούλο με τις θύμησες” σε μια παράσταση υψηλής ποιότητας
Δήμητρα Σμυρνή
Παράσταση και όχι απλά μουσικοχορευτική εκδήλωση ήταν το εξαιρετικό δρώμενο που παρουσίασε το Λύκειο Ελληνίδων Βέροιας χθες στο Χώρο Τεχνών, συνδυάζοντας μουσική, χορό, αλλά και λόγο.
«Ένα μπαούλο με θύμησες» άνοιξε το Λύκειο, δίνοντας για μια ακόμη φορά στο κοινό, που κατέκλυσε από νωρίς το χώρο, την ευκαιρία να κατανοήσει την έννοια της παράδοσης ως δύναμης πολιτιστικής συνέχειας και ύπαρξης του λαού μας.
«Στην εποχή μας που περίσσεψε το ξενόφερτο, όλ’ αυτά που λέγονται ή γράφονται από κάποιους απλούς ανθρώπους και είναι γνήσια αγγίζουν τις ψυχές μας και τις γοητεύουν, γιατί μιλούν για πράγματα που όλο και λιγοστεύουν γύρω μας και πάνε να λείψουν.
Γι αυτό έχουν μεγάλη αξία οι μαρτυρίες όλων εκείνων που κράτησαν στη μνήμη τους τα παιδικά τους χρόνια. Αυτές τις θύμησες θα ξαναζωντανέψουμε απόψε(…) Τότε που οι άνθρωποι ήταν απλοί, τότε που τα λόγια τους και τα φερσίματά τους ήταν αληθινά και η ψυχή τους δεμένη με τη φύση και τη θρησκεία τους. Αυτές τις θύμησες θα προσπαθήσουμε να ξαναζωντανέψουμε απόψε» είπε η Πρόεδρος του Λυκείου Ελληνίδων Βέροιας Έλλη Μάλαμα.
Εκατόν εβδομήντα άτομα πέρασαν από τη σκηνή, ντυμένα με τοπικές φορεσιές, που αναδείκνυαν ανάγλυφα κάθε φορά το πρόσωπο του τόπου αλλά και της εποχής, χορεύοντας και κάποιες φορές τραγουδώντας, με τη συνοδεία μιας εντυπωσιακής για τα ηχοχρώματα και τη δεξιοτεχνία των μουσικών της ορχήστρας.
Χορευτές δεξιοτέχνες ξεχύθηκαν κυριολεκτικά στη σκηνή, δημιουργώντας πλήθος συναισθημάτων, καθώς οι χοροί ανέδιδαν λεβεντιά, χάρη, πόνο ή νοσταλγία…
Και χόρευαν οι μεγάλοι χορευτές, με την πείρα και την καταξιωμένη παρουσία τους, δίπλα σε μικρούς χορευτές, που χόρευαν κι αυτοί με αυτοπεποίθηση και πάθος, αποδεικνύοντας πως ίσως η μεγαλύτερη προσφορά του Λυκείου στον Πολιτισμό δεν είναι η διάσωση του παρελθόντος αλλά η διάσωση του μέλλοντος, μέσα απ’ αυτά τα παιδιά!
Χοροί του Πόντου, της Θεσσαλίας, της Ηπείρου, της Δράμας, της Αριδαίας, της Νάουσας, της Κεντρικής Μακεδονίας, της Θεσσαλονίκης, της Δυτικής Θράκης, των Κυθήρων και των Κυκλάδων ταξίδεψαν το κοινό στο χώρο και στο χρόνο, αιχμαλωτίζοντας τα μάτια με την αρμονική κίνηση και το χρώμα τους, και τ’ αυτιά και την ψυχή με τους ήχους και τα συναισθήματα που ανέδιδαν.
Και ο λόγος, πλάι στη μουσική και το χορό, ήρθε να συμπληρώσει το νόημα της παράστασης, καθώς πλάι σ’ ένα παλιό μπαούλο με μνήμες, απ’ όπου αναδύονταν παλιές φορεσιές και συναισθήματα, κουβέντιαζαν γιαγιάδες με εγγονές και εγγονούς, στήνοντας μια γέφυρα ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, μέσα από τη γλώσσα της καρδιάς αλλά και της ντοπιολαλιάς κάθε φορά. Και όσοι ανέλαβαν αυτόν το δύσκολο ρόλο, μικροί και μεγάλοι, τον έφεραν σε πέρας πολύ καλά!
«Κάτι αφυπνίζεται, ανασύρεται από τα σκοτάδια της λήθης κι έρχεται στο φως. Και η στιγμή τότε μετουσιώνεται σε ζωή, χωράει σε μια στιγμή, εκείνη που η μάνα σου απιθώνει στα χέρια σου την πλουμιστή ποδιά της, έχοντας καρφωμένο το βλέμμα της πάνω απ’ τον ώμο σου στην κούνια της μικρής σου κόρης… Κι έτσι η ζωή συνεχίζεται στιγμή τη στιγμή. Μικρά δωρίσματα, μικρές χαρές, αλλά μεγάλες αγάπες. Και κάθε τι καινούριο σήμερα φέρνει πάνω του την υπογραφή της ανάμνησης του … μέλλοντος, που μόλις ξεκίνησε να έρχεται… Και στο μπαούλο της γιαγιάς την πιο δυνατή μας στιγμή και την πιο δυνατή μας ανάμνηση πάντα θα αποθέτουμε, για να βρίσκεται εκεί γι αυτούς που είναι μετά από μας…» διάβασε η Ιφιγένεια Βλαχογιάννη, με την εξαιρετική της άρθρωση και την φορτισμένη συναισθηματικά φωνή της, κλείνοντας τη βραδιά μέσα σ’ ένα παρατεταμένο χειροκρότημα, καθώς μικροί και μεγάλοι χορευτές χαιρετούσαν στη σκηνή με τους χοροδιδασκάλους τους, τους εκ του αποτελέσματος χαρισματικούς, Κώστα Νικολαΐδη, Ζωή Βεσυροπούλου και Γιώργο Κελεπούρη.
Σ’ όλους έμεινε η αίσθηση μιας σοβαρής και επίπονης δουλειάς ενός Συλλόγου με ιστορία, συνέπεια και όραμα, που κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στον πολιτισμό της πόλης.
Φωτογραφίες: faretra.info
