«Τελικά, ας πεθάνω…» Ήταν η κραυγή απόγνωσης συμπολίτη μας. Δεν είναι η πρώτη φορά που τον συναντάμε, τώρα όμως τα πράγματα έχουν φτάσει στα άκρα. Μας περιέγραψε για μια ακόμη φορά τα σοβαρότατα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει αλλά και την οικτρή οικονομική του κατάσταση. Το αίτημά του είναι να βρει μια δουλειά. Η δουλειά θεωρεί ότι θα αποτελέσει το φάρμακο, που θα του έλυνε και τα άλλα τα προβλήματα αλλά κι αυτά της υγείας.
«Ζούμε εγώ και η μάνα μου με τη σύνταξή της. Ήταν 410 ευρώ και τώρα μας έβαλαν 390. Στο ξυλουργείο που έχω απ’ τον πατέρα μου η ΔΕΗ έκοψε το ρεύμα και μας ειδοποίησε ότι θα μας το κόψει κι απ’ το σπίτι. Στο ξυλουργείο θα μπορούσα ίσως να κάνω κάποια μικροδουλειά. Χρωστώ τέλη κυκλοφορίας πάνω από 1000 ευρώ και δεν μπορώ να κυκλοφορήσω ένα παλιό αμάξι που έχω, για να μαζεύω σίδερα από τα σκουπίδια και να τα πουλώ. Μπορεί να χρωστώ και άλλα για το σπίτι που μένουμε, δεν ξέρω. Το σπίτι είναι δικό μας.
Η υγεία μου έχει επιδεινωθεί. Οι γιατροί μού είπαν ότι πρέπει να προσέχω, να μην στενοχωριέμαι και να παίρνω συνεχώς τα φάρμακα, γιατί έχω πολύ υψηλό ζάχαρο -είχε και ο πατέρας μου- και η καρδιά μου δεν αντέχει . Μου το έδειξαν και στο καρδιογράφημα, μου είπαν οι γιατροί ότι κάνει διακοπές. Έπειτα είναι και η πίεση, ανεβαίνει πολύ ψηλά και τότε τρέχει αίμα απ’ τα μάτια μου.
Φάρμακα δεν μπορώ να αγοράσω γι αυτό βράζω βότανα, που είναι καλά για την καρδιά και το ζάχαρο, και πίνω. Αν είχα τουλάχιστο μια δουλειά, για να μπορώ να αγοράζω τα φάρμακα…
Και δεν είμαι μόνο εγώ, έχω και τη μάνα μου, χρειάζεται κι αυτή φάρμακα. Το χειμώνα κρυώσαμε πάρα πολύ. Δεν είχαμε ξύλα. Μάζευα τίποτα σανίδια, όταν έβρισκα, και καίγαμε, για να ζεσταθούμε.»
Σε ερώτησή μας γιατί δεν ζητάει φάρμακα απ’ το Κοινωνικό Φαρμακείο της Βέροιας ή από το Νοσοκομείο, μας απάντησε.
«Δεν έχω κανένα παράπονο, αλλά τις περισσότερες φορές δεν έχουν να μου δώσουν. Όταν έχουν μου δίνουν.»
Μας είπε και πολλά άλλα σ’ ένα ξέσπασμα, που δεν έχει όμως κανένα νόημα να γραφούν.
«Δεν αντέχω άλλο, έχει τελειώσει η υπομονή μου. Τελικά ας πεθάνω!», κατέληξε.
Και μόνο να τον κοιτάξεις στα μάτια διαπιστώνεις ότι έχεις απεναντί σου έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας, κάτι βέβαια που έχει διαπιστωθεί απ’ τους γιατρούς. ‘Είναι βέβαιο ότι χρειάζεται φροντίδα.
Δεν μπορεί όμως –και αυτό είναι που μας συγκλόνισε- ένας άνθρωπος το 2017, σε ένα ευρωπαϊκό κράτος που έχει ως προμετωπίδα του τον πολιτισμό, τη στιγμή που η επιστήμη κάνει το ένα άλμα μετά το άλλο, να βράζει κανείς χόρτα και να πίνει το ζουμί τους, αντί φαρμάκων για την καρδιά, το ζάχαρο και την πίεση!
Διαβάζουμε και ακούμε ότι στην σημερινή Ελλάδα όλοι έχουν πρόσβαση στις δημόσιες μονάδες υγείας και τα φάρμακα, είναι όμως έτσι;
ΥΓ. Τα στοιχεία του συμπολίτη μας είναι στη διάθεση της Φαρέτρας
far
