Δήμητρα Σμυρνή
Ποιότητα, ταλέντο και ήθος συνυπήρξαν σε απόλυτη αρμονία σαν φυσικός νόμος στον Πέτρο Φυσσούν, στον άνθρωπο και στον καλλιτέχνη.
Ήταν από τους τελευταίους εκπροσώπους μιας γενιάς που φεύγει, αφήνοντας πίσω της όλο και μεγαλύτερο έλλειμμα και στα τρία χαρακτηριστικά που την διέκριναν στο σύνολό της. Ίσως, γιατί άλλαξαν οι άνθρωποι μέσα στα χρόνια και μαζί τους και οι ιδέες και μαζί τους και τα όνειρα…
Για μας, που ήμασταν στα πρώτα γυμνασιακά μας χρόνια , όταν ο Πέτρος Φυσσούν βραβευόταν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, φέρνοντας έναν άλλο αέρα Τέχνης στις ερμηνείες του, αποτέλεσε ένα είδωλο που δεν είχε καμία σχέση με τους ζεν πρεμιέ της εποχής.
Ο Φυσσούν ήταν ηθοποιός, και για μας τα κορίτσια της επαρχίας, που το Θέατρο δεν ήταν κάτι που τότε μπορούσαμε να γνωρίσουμε και να απολαύσουμε, όπως τα τυχερά παιδιά των μεγάλων αστικών κέντρων, αποτέλεσε την προσωποποίηση της ποιότητας.
Το ταλέντο του ήταν αναμφισβήτητο, δεν το ξόδεψε όμως ποτέ στα πανηγύρια του εμπορικού κινηματογράφου. Σεβόμενος την καλλιτεχνική του μήτρα, που ήταν το Θέατρο, και μάλιστα το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, από τη Σχολή του οποίου αποφοίτησε, μετέφερε και στον κινηματογράφο τις μεγάλες θεατρικές ερμηνείες, υπηρετώντας τον με συνέπεια και ήθος.
Ποιος δεν τον θυμάται, Γερμανό αξιωματικό των Ες-Ες στην Ελλάδα, να προδίδει την αγαπημένη του, που ανακαλύπτει ότι είναι Εβραία, μετά από μια φοβερή συνειδησιακή κρίση, στην πολυβραβευμένη «Προδοσία»! Παίξιμο συγκλονιστικό, που ακόμη και σήμερα μπορεί να συναρπάσει, σήμερα που ο κινηματογράφος προχώρησε τόσο πολύ!
Και βέβαια, αργότερα, είχαμε τη χαρά να τον δούμε και σε μεγάλες θεατρικές ερμηνείες, καθώς πρωταγωνίστησε σ’ ένα τεράστιο ρεπερτόριο στο Εθνικό Θέατρο, στο Κρατικό αλλά και σε δική του σκηνή ως θιασάρχης.
Στη Βέροια, το ’67 ή το ’68, τον θυμόμαστε ακόμα να ερμηνεύει στο ΣΤΑΡ Τένεσσυ Ουίλιαμς και Πιραντέλο.
Πολυβραβευμένος, με συμμετοχές σε διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ, άλλοτε ήρωας του Τσέχωφ στο Θέατρο κι άλλοτε του Σοφοκλή, να κινεί τη λυγερή του κορμοστασιά πάνω στη σκηνή ή την οθόνη και να δοκιμάζει τη βαθιά φωνή του σ’ όλες τις αποχρώσεις και τους τόνους των ρόλων του, ο Πέτρος Φυσσούν υπήρξε ιδιαίτερος για τον ελληνικό καλλιτεχνικό χώρο, αποπνέοντας ευγένεια και ήθος.
Πέθανε, λένε σήμερα στις ειδήσεις, φτωχός. Ορισμένοι επιδίδονται και σε μια τυμβωρυχία της προσωπικής του ζωής, μάλλον κακόγουστη. Πράγματα αδιάφορα. Η φτώχεια όμως για τέτοιες εμβληματικές προσωπικότητες της Τέχνης δεν αποτελεί ντροπή για κείνον που φεύγει, αλλά για την ίδια την Πολιτεία, που δεν εκτίμησε την αξία του.
Εμείς από τον Πέτρο Φυσσούν κρατάμε τη φράση του: «Είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος με μια πολύ δύσκολη ζωή. Ευτυχία μου είναι να μπορώ να κάνω όλ’ αυτά που έχω μέσα μου Τέχνη.»
