Στις αρχές Ιουνίου του 1978 βρίσκομαι στην Κούβα, μετέχοντας στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας ως μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας.
Πολύ χαρακτηριστικά θυμάμαι την τελευταία μέρα του Φεστιβάλ.
Από το πρωί χιλιάδες κόσμου (ιδίως νεολαίοι) κατέκλυσαν την Πλατεία της Επανάστασης, για να ακούσουν την ομιλία του Φιντέλ Κάστρο.
Μου έκανε εντύπωση ότι στο χώρο της συγκέντρωσης είχαν έρθει και πολλές δεκάδες νοσοκομειακά αυτοκίνητα.
Κάνα-δυο ώρες πριν αρχίσει να μιλάει ο Φιντέλ, πιάνει μια καταρρακτώδης βροχή, για μισή ώρα τουλάχιστον. Τη βροχή διαδέχεται ένας τρομερός μουσώνας και βλέπουμε έναν τεράστιο αριθμό ατόμων να πέφτουν κάτω σαν τα κοτόπουλα. Τότε άρχισαν να τους μαζεύουν τα …«προνοητικά» νοσοκομειακά!
Ο «αθεόφοβος» Κάστρο μίλησε περίπου τρεις ώρες, διακοπτόμενος φυσικά από τις πολυποίκιλες ιαχές του ακροατηρίου του.
Το βράδυ της ίδιας μέρας ήταν η αποχαιρετιστήρια δεξίωση του Φεστιβάλ, που έγινε στο ξενοδοχείο «Νασιονάλ».
Καθόμασταν οι Έλληνες με τους Βιετναμέζους, Κογκολέζους, Βολιβιανούς και τους Σοβιετικούς. Ήταν μαζί μας στο τραπέζι και ο Ραούλ Κάστρο με τη σύζυγό του και άλλοι Κουβανοί αξιωματούχοι.
Φαίνεται ότι ο Φιντέλ είχε πολύ χιούμορ, διότι κάποια στιγμή ήρθε στη δεξίωση μόνο για να χαιρετήσει τις αντιπροσωπείες, που ήταν πάνω από εκατό.
Όταν μας πλησίασε τους Έλληνες και με ρωτάει τι δουλειά κάνω, πετάγεται ο Γιώργος Φαρσακίδης, ο διαπρεπής ζωγράφος, και του απαντάει: « Είναι δικηγόρος».
«Α, καλά να πάθεις» μου λέει χαμογελώντας ο Φιντέλ, «είναι σκέτη τιμωρία αυτό το επάγγελμα, κύριε πρώην συνάδελφε!»
