Χρώματα και συναισθήματα στη γραφή της Νανάς Παπαϊωάννου. Παρουσιάστηκαν τα καινούρια της βιβλία στη Βέροια

Δήμητρα Σμυρνή

Μετά από πέντε ποιητικές συλλογές η Νανά Παπαϊωάννου φέρνει στο φως την έκτη, εκδόσεις «Πηγή», με τίτλο «Πετροβολώντας ανεμοθύελλες». Παράλληλα κυκλοφορεί και το πρώτο της παραμύθι με τίτλο «Το άταχτο χελιδονάκι». Τα βιβλία παρουσιάστηκαν στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Βέροιας.

Την ποιητική συλλογή παρουσίασε η αρχιτέκτονας και εικαστικός Ντανιέλα Μπουζάτο – Θεοδωρίδη που έδωσε στην προσέγγισή της  τη διάσταση της καλλιτεχνικής της ματιάς.

Η παρουσιάστρια έδωσε με γρήγορες πινελιές τον κόσμο της ποιήτριας, που μοιράζεται ανάμεσα σ’ αυτόν της καθημερινότητας, τον οποίο παρατηρεί με πόνο, και τον ιδεατό κόσμο που οραματίζεται η ίδια.

Βλέποντας κοινά ανάμεσα στα ποιήματα της Παπαϊωάννου και στους πίνακες της ζωγραφικής, η εικαστικός επεσήμανε τη  δυνατότητα επικοινωνίας και τη σιωπηλή διαίσθηση που χαρακτηρίζουν την ποιήτρια, είτε πρόκειται για πρόσωπα είτε για καταστάσεις στα κείμενά της, αποδίδοντας κάθε φορά διαφορετικά τοπία της ψυχής. Επιμένοντας στην ύπαρξη χρωμάτων στο λόγο της, εντόπισε στην ποιήτρια το χάρισμα της ζωγράφου.

Χωρίζοντας τη συλλογή σε τρεις θεματικές ενότητες με κέντρα το Θεό, την πατρίδα και τα ιδανικά, απέδωσε μέσα από επιλεγμένα κείμενα το έντονο θρησκευτικό της συναίσθημα, τον πόνο για την κατάφορη αδικία που υφίσταται σήμερα η πατρίδα της, και την αλλοτρίωση του σημερινού ανθρώπου, που έχασε το δρόμο των πραγματικών αξιών.

Μιλώντας ειδικά για τη γλώσσα της ποιήτριας είπε χαρακτηριστικά: «Δεν πρόκειται για εύκολη γλώσσα. Οι λέξεις της εκπέμπουν πλήθος συναισθημάτων με ευστοχία. Ζωγραφίζει τη ζωή με τα σωστά χρώματα, κάνοντας χρήση ενός λόγου που δε μας αφήνει αδιάφορους.»

Τα ποιήματα που επιλέχθηκαν για να στηρίξουν την παρουσίαση, διάβασαν η Ντανιέλα Μπουζάτο, η Νεκταρία Καραλή, και η ίδια η ποιήτρια, ντύνοντάς τα με το ανάλογο συναισθηματικό χρώμα.

Για «Το άταχτο χελιδονάκι» μίλησε η συγγραφέας λέγοντας πως θεωρεί ιδιαίτερα δύσκολη τη γραφή ενός παραμυθιού.

Μιλώντας για την παιδική της ηλικία, που την πέρασε μέχρι τα δέκα της στην ύπαιθρο, έμαθε να παρατηρεί και να αισθάνεται βαθιά τη φύση, κρατώντας πολλές εικόνες της, με αποτέλεσμα και τη γραφή του συγκεκριμένου παραμυθιού.

« Η φύση έχει τους κανόνες της και σ’ αυτούς υπακούουν όλα τα πλάσματά της. Διδάσκει αυτό για όσους θέλουν να το δουν και να το καταλάβουν. Και προπαντός διδάσκει τρυφερότητα. Αυτό είναι εμφανές και στο παραμύθι μου.

Το παραμύθι είναι η πνευματική τροφή του παιδιού. Είναι σημαντικό να μάθει το παιδί από μικρό να κρατά στα χέρια του ένα βιβλίο, αλλά αυτό είναι δύσκολό, αν και οι δικοί του δεν το κάνουν» κατέληξε η συγγραφέας.