Η Ορειβατική Ομάδα της Βέροιας “Τοτός” στο Σοκόλ – Εντυπωσιακές εικόνες και χρώματα Φθινοπώρου

Γράφει ο  Αλέξανδρος  Γραμματικόπουλος

Μετά τις δύο δυνατές ορειβατικές εξορμήσεις της ομάδας Βέροιας «Τοτός» στα βουνά:

α) Βαρνούντα Ν. Φλώρινας ( κορυφή «Δεσποτικό» υψ. 2.334 μ.) με 10ωρη πορεία (Κυριακή 18-09-2016) και

β) Όλυμπο Ν. Πιερίας ( κορυφή «Μύτικας» υψ. 2.918 μ. ) με 14ωρη πορεία ( Κυριακή 25-09-2016) ,

τα μέλη αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν μια πιο χαλαρή, αυτή τη φορά, εξόρμηση σε μια περιοχή που να συνδυάζει: βουνό με χαμηλό υψόμετρο, εναλλασσόμενες διαδρομές, όμορφες εικόνες τοπίου με τα χρώματα του Φθινοπώρου και τέλος τη χαλάρωση στα ιαματικά νερά μετά το πέρας της πορείας στο βουνό.

Η περιοχή που είναι προικισμένη με αυτή τη δυνατότητα, περιοχή που μπορεί να προσφέρει στον επισκέπτη τον πιο πάνω συνδυασμό, είναι ο Νομός Πέλλας γενικά και το βόρειο ορεινό τμήμα του ειδικά.

Έτσι, επιλέξαμε το βουνό Βόρα ( Καϊμάκτσαλαν ) με τις πολλές του κορυφές, που άλλες είναι ψηλές υψομετρικά και άλλες είναι χαμηλότερες.

Καταλήξαμε στην περιοχή εκείνη του ορεινού όγκου που τη χαρακτηρίζουν οι πολυάριθμες ρεματιές, τα δεκάδες μονοπάτια με σήμανση και άλλες τόσες διαδρομές χωρίς σήμανση.

Επιλογή μας ήταν η περιοχή που είναι γνωστή στους περισσότερους για την Λουτρόπολή της που με τα ιαματικά και θεραπευτικά νερά της «φωλιάζει» μέσα σε ένα μαγευτικό περιβάλλον.

Το πρόγραμμα περιελάμβανε την ανάβαση στην κορυφή «Σοκόλ» ή «Γεράκι» με υψ. 1.827 μ.

Έτσι, Κυριακή 02-10-2016, ξεκινήσαμε πρωϊ για την προγραμματισμένη ορειβατική μας εξόρμηση.

Οδικώς: Βέροια-Σκύδρα-Μαυροβούνι-Άψαλος-Πολυκάρπη-διασταύρωση Όρμας και τέλος Λουτράκι Αριδαίας, ένα μεγαλοχώρι κτισμένο στους πρόποδες του Βόρα με πολλές ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις και με το πολυεπισκέψιμο σημείο του, το Πόζαρ, εκεί που η «Φύση γίνεται φροντίδα στην ανθρώπινη υγεία».

Μπαίνοντας στο Λουτράκι, ακολουθήσαμε την πινακίδα με την ένδειξη: « Άνω Λουτράκι-Καλή Πεδιάδα ( Ντόμπρο πόλε)».

Πήραμε τον ανηφορικό δρόμο και διανύοντας μια απόσταση 4,3 χλμ περνώντας από το σημείο με τα ερείπια του παλιού χωριού και το πανέμορφο εξωκκλήσι, ( μέχρι το σημείο αυτό ο δρόμος  είναι ασφαλτοστρωμένος και στη συνέχεια το διαδέχεται ο δασικός), φτάσαμε στη διασταύρωση δύο χωματόδρομων.

Φτάσαμε δηλ. στο σημείο με το παλιό στρατιωτικό φυλάκιο που τελευταία ο χώρος διαμορφώνεται κατάλληλα για να το επισκέπτονται οι λάτρεις της φύσης και οι εκδρομείς.

Ο χωματόδρομος δεξιά οδηγούσε στην «Καλή Πεδιάδα» ( Ντόμπρο πόλε) που απείχε 14,2 χιλ. από το σημείο που βρισκόμασταν.

Εμείς ακολουθήσαμε τον άλλο με κατεύθυνση προς το «Ρέμα Κουνουπίτσας».

Δύο (2) χλμ. ακόμη οδικώς και σε ένα πλάτωμα του χωματόδρομου (υψ. 812μ.) σταθμεύσαμε τα αυτοκίνητά μας για να συνεχίσουμε από εκεί και πέρα με τα πόδια.

Αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε. Φορτώσαμε τα σακίδιά μας με τα πιο απαραίτητα, δε θέλαμε μεγάλο φορτίο για την προγραμματισμένη ανάβαση προς την κορυφή.

Περπατήσαμε άλλα 2 χλμ πάνω σε χωματόδρομο περνώντας από δύο σημεία με  τρεχούμενα νερά, τα οποία έπρεπε να τα περάσουμε από μέσα.

Το δεύτερο σημείο ήταν εκείνο του «Ρέματος Κουνουπίτσας», τα νερά του οποίου κατέληγαν σε ένα πανέμορφο καταρράκτη και πέφτανε από ένα ύψος 12 μ. στο «Ρέμα Νικολάου» που περνάει δίπλα ακριβώς από τις εγκαταστάσεις του Πόζαρ με τα ιαματικά και θεραπευτικά  νερά του.

Στη συνέχεια ακολουθήσαμε το μονοπάτι με την ένδειξη «Μ2/4» ( Μ2 σημαίνει το δεύτερο σε  ύψος βουνό της Μακεδονίας μετά τον Όλυμπο και το / 4 τον αριθμός του μονοπατιού).

Στη διαδρομή περάσαμε από πολλά καστανοχώραφα με τα δένδρα γεμάτα κάστανα και τους εργάτες γής να τα μαζεύουν.

Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να αλλάξουμε διαδρομή, να αφήσουμε δηλ. το μονοπάτι και να συνεχίσουμε ακολουθώντας μια άλλη πορεία.

Τη στιγμή εκείνη βρισκόμασταν στο σημείο με την καλύβα των κυνηγών που ήταν κατασκευασμένη από λαμαρίνες και στο εσωτερικό της είχε ένα σωλήνα με τρεχούμενο κρύο νερό.

Συμπληρώσαμε τα παγούρια μας και συνεχίσαμε την ανηφορική πορεία μπαίνοντας μέσα σε ένα δάσος με πανύψηλα δένδρα οξιάς.

Φανερό μονοπάτι δεν υπήρχε. Αρχίσαμε να χαράζουμε ένα «δικό» μας.

Στην αρχή μας δυσκόλεψαν τα κομμένα κλαδιά και οι πεσμένοι κορμοί. Τα ξεπεράσαμε όμως και συνεχίσαμε.

Κάποια στιγμή συναντήσαμε ένα υποτυπώδες μονοπάτι, το οποίο στο παρελθόν περπατήθηκε, μάλλον, από ορειβάτες, κυνηγούς ή υλοτόμους.

Παντού δένδρα, ένα πυκνό δάσος. Εδώ οι εικόνες ξεχωριστές, κάποιες από αυτές προκαλούσαν τον θαυμασμό.

Έβλεπες δένδρα «γαντζωμένα» πάνω σε βράχους χωρίς κανένα ίχνος χώματος ή άλλα πάνω σε πεσμένους ογκόλιθους ;!!

Ο ήχος από τα πεσμένα φύλλα κάτω από τα πόδια σε κάθε μας βήμα διέκοπτε τη σιωπή του δάσους που ακόμη κοιμόταν.

Το υποτυπώδες αυτό μονοπάτι περνούσε από σημεία που σου θύμιζαν την ταινία « Το νησί των θησαυρών».

Λάκκοι σκαμμένοι, από ανθρώπινο χέρι, που μαρτυρούσαν πως κάποιοι «χρυσοθήρες» έσκαψαν στα σημεία εκείνα για να βρούν τα «σεντούκια με τα χρυσαφικά».

Αλλού δένδρα να έχουν χαραγμένα στους κορμούς τους διάφορες παραστάσεις, διάφορα σύμβολα, βέλη, καρδιές, ονόματα, ημερομηνίες. Σε κάποιο διαβάσαμε «1957».

Η ανηφορική πορεία μέσα στο δάσος κράτησε πάνω από ώρα.

Τέλος, βγήκαμε στο ξέφωτο, στο διάσελο.

Εδώ οι εικόνες πολλές και διαφορετικές από εκείνες του δάσους.

Μπροστά μας τα πυκνά δάση και περιοχές των Σκοπίων. Δεξιά μας η κορυφή «Καραούλι» και αριστερά εκείνη του «Σοκόλ».

Στο σημείο εκείνο βρεθήκαμε πάνω στα Ελληνοσκοπιανά σύνορα.

Ακολουθήσαμε τα κολωνάκια των συνόρων με κατεύθυνση προς τα αριστερά.

Περάσαμε από πολλά σκαμμένα σημεία με ορύγματα ή σπηλιές-κρυψώνες, σημάδια πολέμων.

Μπήκαμε σε κάποια από αυτά για να δούμε από κοντά τα έργα των ανθρώπων εκείνων που πολέμησαν και κάποιοι από αυτούς σκοτώθηκαν στα μέρη εκείνα.

Συνεχίσαμε περπατώντας πάνω στο βραχώδες, γεμάτο ορύγματα και σπηλιές τμήμα της κορυφής.

Στο «Σοκόλ» ή «Γεράκι» (υψ. 1.827μ.) φτάσαμε μετά από 3ώρες και 30΄ συνεχούς ανηφορικής πορείας.

Ανακούφιση, επιφωνήματα χαράς, πολλά «ουααααου!!!» στο αντίκρισμα της θέας από ψηλά.

Εικόνες απερίγραπτες. Πολυχρωμία, χρώματα φθινοπώρου, ζωγραφιά της …φύσης.

Ο καιρός καθαρός, από τις σπάνιες φορές, μας βοήθησε επιτέλους να δούμε καθαρά τις γύρω περιοχές. Αυτό που δεν μπορούσαμε να κάνουμε σε παλιότερες αναβάσεις μας στην περιοχή.

Κοιτάζοντας προς το βορά βλέπαμε τις περιοχές των Σκοπίων.

Δεξιά μας το βλέμμα ταξιδεύοντας πάνω στη συνορογραμμή έφτανε μέχρι την κορυφή «Καραούλι» που πίσω της κρύβονταν η «Καλή Πεδιάδα» (Ντόμπρο πόλε).

Πίσω μας τα δάση οξιάς και στο βάθος οι περιοχές της Αριδαίας του Νομού Πέλλας.

Αριστερά μας όλος ο ορεινός όγκος του Βόρα με την άγρια ομορφιά του.

Με τα πευκοδάση του που καλύπτανε τις χαμηλότερες κορυφές: «Κιλιντέρκα» ή «Χάλι» ( υψ. 1.726 μ.), «Πευκόφυτο» ή «Μπουρίκα» ( υψ. 1.688 μ. ).

Πιο πάνω οι γυμνές από βλάστηση ψηλές κορυφές του: «Δόντι» (υψ. 2.146 μ.), «Άσπρος Σβόλος» (υψ. 2.370 μ.), «Σκληρή Πέτρα» ή «Κρεμινακ»  (υψ. 2.157 μ.), «Σταφίδες» ή «Κουτσούμπεη» (υψ. 2.448 μ.) και στο βάθος σαν σκιά βλέπαμε την ψηλότερη κορυφή  του, «Πρ. Ηλίας» (υψ. 2.524 μ.).

Και τέλος χαμηλά, κάτω από τα πόδια μας, βλέπαμε το «Ρέμα Λούτα» και ακόμη πιο πέρα ένα τμήμα του «Ρεμα Νικολάου».

Εκτός από τις σπηλιές και τα ορύγματα της κορυφής, βλέπαμε λίγο πιο πέρα τα ερείπια κτισμάτων που κάποιο από αυτά είχε χρησιμοποιηθεί σαν Νοσοκομείο στα χρόνια των πολέμων.

Ξεκούραση, απαλλαγή από τα μουσκεμένα με ιδρώτα ρούχα, φωτογραφίες, κολατσιό.

Τα  40 λεπτά ήταν αρκετά για όλα τα παραπάνω.

Ετοιμαστήκαμε, μαζέψαμε τα πράγματά μας, τα σκουπίδια και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

Μπήκαμε στο κλασικό μονοπάτι, αυτό με την ένδειξη «Μ2/4». Ένα μονοπάτι περπατημένο από χιλιάδες πόδια και με ευδιάκριτη σήμανση.

Κατεβήκαμε το βραχώδες απότομο κομμάτι της διαδρομής. Μπήκαμε στη συνέχεια μέσα στο πευκοδάσος, το οποίο διαδέχτηκε ένα άλλο με τις ψηλές οξιές.

Εδώ οι εικόνες παρόμοιες με εκείνες που αντικρίσαμε κατά την πρωϊνή μας πορείας.

Παντού δένδρα, το ένα δίπλα στο άλλο. Ο ουρανός πολύ δύσκολα φαινόταν μέσα από τα φυλλώματα.

Ο ήχος των πεσμένων φίλων σε κάθε βήμα μας ήταν η συντροφιά μας.

Κάποια στιγμή φτάσαμε στο σημείο εκείνο με τη λαμαρινοκατασκευή των κυνηγών. Εκεί δηλ. που ανηφορίζοντας είχαμε αλλάξει κατεύθυνση χαράζοντας ένα δικό μας μονοπάτι.

Στη διαδρομή της επιστροφής οι εικόνες ήταν ίδιες με εκείνες που αντικρίσαμε το πρωϊ με το φώς του ήλιου, όμως, αυτή τη φορά να τις φωτίζει από διαφορετική γωνιά.

Στα αυτοκίνητα φτάσαμε μετά από 2 ώρες και 30΄ πορείας από την κορυφή.

Ετοιμαστήκαμε, αλλάξαμε και πήραμε το δρόμο για το Πόζαρ οδικώς. Πηγαίναμε για ένα μπάνιο χαλάρωσης στα ιαματικά νερά της εξωτερικής πισίνας. Ο κόσμος όμως πολύς κάτι που μας ανάγκασε να αλλάξουμε γνώμη.

Έτσι, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στη Βέροια.

Απολογισμός: 

Δαδρομή :  Πλάτωμα σε υψ. 812 μ ( 2 χλμ μετά το φυλάκιο)–χωματόδρομος-μονοπάτι «Μ2/4»–«δικό μας μονοπάτι»–διάσελο ( συνορογραμμή)-κορυφή “Σοκόλ” ή “Γεράκι” (υψ. 1.827μ.)–μονοπάτι  « Μ2/4»–αυτοκίνητα.

Απόσταση :  16 χλμ.

Υψομετρική  διαφορά :  1.050 μ. (με ανεβοκατεβάσματα)

Χρόνος : 06 ώρες και 45΄

Φωτογραφίες  Αλεξάνδρου Γραμματικόπουλου και  Αθανασίου Συργιάννη.