Ο Σωκράτης Μάλαμας στη Βέροια, σε μια συναυλία με… “πολυρυθμικές μουσικές ακροβασίες”

Δήμητρα Σμυρνή

Το Θέατρο του Άλσους της Βέροιας «Μελίνα Μερκούρη» άρχισε να  γεμίζει από νωρίς χθες  το βράδυ, 3/7/’16, καθώς οι «πιστοί» του Σωκράτη Μάλαμα ανηφόριζαν, για να τον ακούσουν.

Ο Μάλαμας είναι μια ειδική περίπτωση τραγουδοποιού, που κατάφερε μέσα από τα δικά του τραγούδια, αλλά και άλλων, όπως κάποια από τα εξαιρετικά του Θανάση Παπακωνσταντίνου που τραγούδησε, να κάνει ένα δικό του κοινό, πάνω στο οποίο λειτουργεί καθηλωτικά.

Γνώρισμα των τραγουδιών του, πέρα από τη μελωδία που τη χαρακτηρίζει το προσωπικό ύφος, έτσι ώστε, όταν τα ακούς, να  αναγνωρίζεις τη σφραγίδα του, είναι και ο στίχος τους, που τις περισσότερες φορές είναι δυνατός και ιδιαίτερος.

Αν τα δύο προηγούμενα συμπληρωθούν και με τη φωνή του, που κανείς δε θα μπορούσε να την πει ωραία, αλλά όλοι θα μπορούσαν να την πουν εκφραστική  και πέρα για πέρα ανεπιτήδευτη, τότε έχει γίνει το πορτρέτο του Μάλαμα, που οι περισσότεροι θαυμαστές του τον αποκαλούν πια με το μικρό του όνομα, Σωκράτη.

Αυτή η οικειότητα με τον κόσμο είναι αποτέλεσμα του χαρίσματος που διαθέτει, του χαρίσματος της άμεσης επικοινωνίας μαζί του. Και την πετυχαίνει αμέσως μόλις πάρει την κιθάρα στα χέρια του, με τα πρώτα λόγια που θα πει, με την ίδια απλότητα και τη γνησιότητα που θα μιλούσε στο φίλο του ή στο γείτονά του.

Με χαρακτηριστικά γνωρίσματα όλα τα παραπάνω, στη χθεσινή του συναυλία στην πόλη μας, ο Μάλαμας κράτησε  για πάνω από ένα τρίωρο το κοινό του, που από την πρώτη στιγμή ένας νεανικός του πυρήνας εγκαταστάθηκε στα πόδια του, πάνω στην εξέδρα, δηλώνοντας πλήρη μουσική… υποταγή!

Ευχαριστώντας το Δήμο της Βέροιας, που του έδωσε την ευκαιρία της επικοινωνίας με το κοινό –ανοίγοντας την αυλαία των καλοκαιρινών εκδηλώσεων της ΚΕΠΑ-  ήδη από την πρώτη στιγμή πέταξε στον κόσμο μια λεκτική γέφυρα, σχολιάζοντας την επικαιρότητα έτσι: «Όταν σκέφτομαι πως το όχι το είπαν οι Εγγλέζοι, μου έρχεται, βρε παιδιά, να βάλω τα κλάματα», αφήνοντας πίσω από τη φράση να αιωρείται όλο το συναισθηματικό αδιέξοδο που μας διακατέχει αλλά και η σαφής του έμμεση δήλωση «είμαι ένας από σας, ζω τα ίδια πράγματα μαζί σας, έχω τα ίδια προβλήματα».

Σ’ ένα καταμεστο θέατρο, συνοδευόμενος από μια εξαιρετική ορχήστρα, αποτελούμενη από τους Νίκο Μαγνήσαλη / τύμπανα, Γιάννη Παπατριανταφύλλου/ κοντραμπάσο, Φώτη Σιώτα/ βιολί, βιόλα, Κυριάκο Ταπάκη/ λαούτο, μπουζούκι και Κλέωνα Αντωνίου/ κιθάρα και με την  Λαμπρινή Καρακώστα στο πλάι του, να ισορροπεί  τη δική του ιδιαίτερη φωνή με τη δική της επάξια φωνητική και σκηνική παρουσία, δήλωσε πως η χθεσινή του συναυλία θα ήταν μια συναυλία «άνω – κάτω»(!) ή αλλιώς μια συναυλία «πολυρυθμικής… ακροβασίας»(!), εξηγώντας πως δεν είχε σκοπό να κουράσει με την διαδοχική συνέχεια ρυθμών και μελωδιών αλλά πως όλα θα ήταν σε μια συνεχή εναλλαγή. Και το κατάφερε!

Έτσι, μπαλάντες εναλλάσσονταν απρόσμενα με λαϊκά, και πολλά από τα καινούργια του τραγούδια πάντρευαν τον σκληρό ήχο της ροκ με το μπουζούκι ή το ούτι και τη νοσταλγία ή τον καημό με τη διαμαρτυρία, που το κάθε ηχόχρωμα ανέδιδε.

Παλιά και καινούργια τραγούδια έγιναν ένα, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του κοινού λικνίζονταν στους ρυθμούς τους,  με νικητές τα παλιά, τα δοκιμασμένα μέσα στο χρόνο, ξεσηκώνοντας το νεαρόκοσμο που, καθώς είχαν ειπωθεί τα «μεταξωτά» ή το «τσιγάρο ατέλειωτο», ένιωθαν πως όπου να ‘ναι θα τραγουδήσει την «πριγκηπέσα» του και  επομένως έπρεπε να κατέβουν από τις θέσεις τους και να το τραγουδήσουν κάτω μαζί του.

Κατηφορίζοντας από το Θέατρο στις 00.40 το πρωί η  «πριγκηπέσα» δεν είχε ακόμα τραγουδηθεί και ο «Σωκράτης» εξακολουθούσε να κουβεντιάζει με το κοινό του, γητεύοντάς το με την κιθάρα του και τη φωνή του.

Σίγουρα ο Μάλαμας έχει τους φανατικούς οπαδούς του – αυτό αποδείχτηκε και χθες το βράδυ- σίγουρα υπάρχουν και κείνοι  που δε γοητεύονται τόσο από τα τραγούδια του, κανείς όμως δεν μπορεί από τους δεύτερους να ισχυριστεί πως η μουσική του δε χαρακτηρίζεται από ιδιαιτερότητα. Κι αυτό είναι σημαντικό για έναν καλλιτέχνη.

Φωτογραφίες: Όλγα Δημητράκη-Μπατάνη