Η αναδρομική έκθεση του Αστέρη Γκέκα στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ανατόλια
Συνεχίζεται ως τις 11/6/2016 η έκθεση του Αστέρη Γκέκα στη βιβλιοθήκη Bissell του Αμερικανικού Κολλεγίου Ανατόλια.
Είναι αναδρομική και ένα ειδικό αφιέρωμα στην ποιήτρια Emily Dickinson. Με την μορφή εγκατάστασης ( installation), η έκθεση με 120 έργα απλώνεται σε τρεις χώρους της βιβλιοθήκης. Ο πρώτος για την Emily Dickinson, ο δεύτερος κυρίως έργα εμπνευσμένα από τους ποιητές της Θεσσαλονίκης, και ο τρίτος έργα μεγάλων διαστάσεων.
Στην έναρξη της έκθεσης μίλησε ο ιστορικός τέχνης Dr. Νίκος Γραίκος και παρέμβαση έκανε ο τ. Γυμνασιάρχης Γυμνασίου Λιτοχώρου κ. Άγγελος Μαρινέλης σχετικά με τα πρώτα βήματα του Γκέκα.
Ο καλλιτέχνης ευχαρίστησε την διευθύντρια της Βιβλιοθήκης κα Εύη Τραμαντζά για την οργάνωση αυτής της κορυφαίας για την σχολική χρονιά εκδήλωσης, όπως είπε και πρόσθεσε ότι είναι σημαντικό να παρουσιάζονται έργα για την ποίηση μέσα σε μια βιβλιοθήκη με τεράστιο νεανικό κοινό, μαθητικό και φοιτητικό.
Την έκθεση επισκέπτονται, εκτός από το αναγνωστικό κοινό, το φιλότεχνο κοινό, πολλές τάξεις του Αμερικανικού Κολλεγίου όλων των βαθμίδων.
Κορυφαίο έργο που δεσπόζει στην αίθουσα της εισόδου είναι η κόρη Μερζιφούντας της μαρτυρικής πόλης του πόντου. Εκεί ιδρύθηκε το1886 το Κολλέγιο Ανατόλια και οι γενοκτονίες Αρμενίων και Ελλήνων αποδεκάτισαν το Σχολείο.
Θέση έχει και η ιδιαίτερη πατρίδα του καλλιτέχνη, το Λιτόχωρο, με μια σειρά έργων.
Οι δυο μεγάλοι σελιδοδείκτες αφηγούνται έργα ποιητών Θεσσαλονίκης. Μεγάλο ενδιαφέρον δείχνουν οι διεθνείς φοιτητές του ACT.
Για πρώτη φορά ο Γκέκας παρουσιάζει το πορτρέτο του ποιητή ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΠΡΑΒΟΥ, που, όπως λέει, είναι από τους αγαπημένους του. Ο ποιητής αυτός είναι στην καρδιά του ΓΚΑΝΑ του ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ και πολλών άλλων, ακόμα και νέων ικανών πεζογράφων, όπως ο ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΨΑΧΕΙΛΗΣ.
Και σ’ αυτήν την έκθεση ο Γκέκας βρίσκεται δίπλα στα έργα του, όλο το διάστημα και όλες τις ώρες, για να επικοινωνεί με τους επισκέπτες.
Θεωρεί κορυφαία στιγμή της θητείας του αυτήν την έκθεση.
Παραθέτουμε το απόσπασμα της ομιλίας του Νίκου Γραίκου Διδάκτορα της Ιστορίας της Τέχνης του ΑΠΘ για τον καλλιτέχνη και την έκθεσή του που εστιάζει στην αποτύπωση της προσωπικότητας ποιήτριας Emily Dickinson, μέσα από τη ματιά του Αστέρη Γκέκα.
“Παρόλο που η παρούσα έκθεση του Γκέκα έχει αναδρομικό χαρακτήρα, απρόσμενα και ευχάριστα εντάσσεται και μία νέα ενότητα της δουλειάς του, η εικονογράφηση των ποιημάτων της Αμερικάνας ποιήτριας του 19ου αιώνα Emily Elizabeth Dickinson (1830 – 1886).
Η εικαστική συνάντηση του Αστέρη Γκέκα με την Emily Dickinson είναι πραγματικά αναπάντεχη. Ποια σχέση μπορεί να έχει ο διονυσιακός αισθησιασμός του Γκέκα με τον πουριτανισμό της Dickinson; Το ερώτημα φαίνεται λογικό μόνο σε όσους δεν γνωρίζουν τον πραγματικό Γκέκα, για τον οποίο η ποίηση προσωποποιείται συχνά σε γυναικεία μορφή, αλλόκοτη και μυστηριακή, πάντα όμως δοτική στο να παραδώσει τα μυστικά της στο πάθος του καλλιτέχνη που θα μεθερμηνεύσει την υπόστασή της σε άλλη καλλιτεχνική μορφή.
Σε μια, λοιπόν, διαδικασία συναρμογής του ποιητικού λόγου με την εικαστική αναπαράσταση, με βάση τη διαχρονική παράδοση του «ut picture poesis», ο Γκέκας δεν εικονογραφεί απλώς την ποίηση της Dickinson αλλά την επανατοποθετεί στο χώρο και στο χρόνο, την αναπλάθει βιωματικά και την μεταγράφει πολυτροπικά, με εικόνες, μικρογλυπτά και εγκαταστάσεις.
Ωστόσο η εικαστική μεταγραφή δεν γίνεται χωρίς το ποιητικό, νοηματικό περιεχόμενο, το οποίο ο Γκέκας το προσεγγίζει με τον ίδιο τρόπο που έχει στο παρελθόν προσεγγίσει το έργο και άλλων ποιητών Η προσέγγισή του δεν είναι φιλολογική, αλλά βιωματική, με ένα πηγαίο πάθος, που μοιάζει με τον τρόπο που οι ρομαντικοί ζωγράφοι θεοποιούσαν και εμπνέονταν από τη μούσα τους, αλλά συγχρόνως την ξόρκιζαν ως σύμβολο ανέφικτης και βασανιστικής ολοκλήρωσης.
Η τελευταία λοιπόν ποιητική και αντιφατική μούσα του Γκέκα είναι η Αμερικάνα Dickinson, για την οποία κατασκευάζει σελιδοδείκτες, μικρογλυπτικές κατασκευές, καλαπόδια και εγκαταστάσεις. Η εικαστική μεταγραφή που επιχειρεί ο Γκέκας σέβεται την ηθική καθαρότητα της ποιήτριας αλλά συγχρόνως την ανατρέπει ανιχνεύοντας τις αντισυμβατικές της κορυφώσεις. Θαυμάζει την ερωτική εγκράτεια και υπομονή της, αλλά συγχρόνως αναδεικνύει τον υπόρρητο αισθησιασμό της. Αναγνωρίζει την πηγαία της θεοσέβεια αλλά επιχειρεί να την απεγκλωβίσει από τον πουριτανισμό της. Την αγαπά εν τέλει ως πλάσμα ανάμεσα στην καλλιτεχνική ενόραση και στο γήινο ερωτισμό της. Γι αυτό της φοράει το νυφικό που δεν φόρεσε ποτέ, τα παπούτσια με τα οποία μπορεί να περπατήσει πλέον σε δρόμους που δεν τόλμησε να περπατήσει στο επαρχιακό Amherst της Μασαχουσέτης, όπου έζησε, και εν τέλει την αποθεώνει, τοποθετώντας την αναγεννημένη σε σκαλισμένο θρόνο από ελληνική καρυδιά και πλουμισμένο με διαχρονικά σύμβολα της ελληνικής παράδοσης, με θεραπαινίδες νέες καρυάτιδες της μουσικής και γυναίκες δένδρα.
Με την παρούσα αναδρομική του έκθεση ο Αστέρης Γκέκας, φτάνοντας στα τριάντα περίπου χρόνια εικαστικής πορείας –«χρόνια κομμάτια», όπως τα ονομάζει ο ίδιος- μας παρουσιάζει μια πανοραμική μνημονική αφήγηση του εικαστικού του έργου. Μια καλειδοσκοπική αφήγηση ζωής, αισθημάτων και οραμάτων. Ένα συνολικό πανόραμα της τέχνης του, που απολήγει και στην τελευταία του ενότητα των ποιημάτων της Emily Dickinson.
Πρόκειται λοιπόν για την προγραμματική δήλωση ενός εικαστικού εφησυχασμού ή μιας νέας ευφάνταστης καλλιτεχνικής αφετηρίας; Λύση στο ερώτημα μπορεί να δώσει η διαίσθηση των θεατών, αλλά στην ουσία μόνο ο ίδιος μπορεί έμπρακτα να απαντήσει, αν και μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε το δεύτερο.”
Θυμίζουμε ότι η έκθεση είναι Δευτέρα – Παρασκευή 9:30 έως 20:00 και Σάββατο 11:00 έως 14:00
Στη συνέντευξη, που έδωσε ο Αστέρης Γκέκας στη Δήμητρα Σμυρνή για τη Φαρέτρα -“Ρίχνω δολώματα για τις ψυχές”- ξεδιπλώνονται οι δρόμοι της ζωής και της καλλιτεχνικής του δημιουργίας. Μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ
far
