Η Ορειβατική Ομάδα της Βέροιας “Τοτός” στην άγρια φύση του ορεινού όγκου του Βόρα

Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος

 “14 ωρες  στην  άγρια  φύση   του  ορεινού  όγκου  του  Βόρα”

Ο  Βόρας  με  την  άγρια  ομορφιά  του,  με  το   μαγευτικό  εναλλασσόμενο  φυσικό  περιβάλλον, με  τις  αμέτρητες  κορυφές  του, με  τα  πολλά  ρέματά  του   και  με  τα  δεκάδες  μονοπάτια  διαδρομών μας  “τράβηξε”  πάλι  κοντά  του.

Έτσι, την  Κυριακή  15 Μαϊου 2016,   ξεκινήσαμε    4 άνδρες  και  μία  γυναίκα   της  ορειβατικής  ομάδας   Βέροιας  “Τοτός”     για  τον   Ν.  Πέλλας  με  σκοπό  να  κάνουμε  κάτι  διαφορετικό  από  τις  συνηθισμένες  διαδρομές.  Να  δοκιμάσουμε  κάτι  καινούργιο, κάτι πρωτόγνωρο.  Να  δοκιμάσουμε  αυτό  που  δεν  έτυχε  να  κάνουμε  τις  προηγούμενες  φορές.

Η  ιδέα  ήταν  του  Θανάση,  το  « GPS »  της  ομάδας.  Μελετώντας  τον   χάρτη  καθώς  και  τα  δεκάδες   μονοπάτια    της  περιοχής  που  βρίσκεται  γύρω  από   το  Πόζαρ  Λουτρακίου  , ένα  λουτρότοπο  με  ιστορία  και  με  τα  ιαματικά  νερά  του, σκέφτηκε   να   “παντρέψει”  τις   διαδρομές   που  είχαμε  κάνει   στις  διάφορες   προηγούμενες  ορειβατικές  μας  εξορμήσεις  στην  περιοχή   μαζί  με   εκείνες  τις  διαδρομές  που  ήταν  άγνωστες  μέχρι   τη  στιγμή  εκείνη   στην  ομάδα.

Η  ιδέα  του  Θανάση  φάνηκε  ενδιαφέρουσα  στα  μέλη  της  ομάδας  και  η  τελική  έγκριση  του  Τοτού,  του αρχηγού,   άναψε  το  πράσινο  φώς  για  το  εγχείρημα.

Φτάσαμε  στο  Πόζαρ   το  πρωϊ   με  διάθεση  να  εξερευνήσουμε, να δοκιμάσουμε  και να  προσπαθήσουμε  να  καταφέρουμε  αυτό  το  καινούργιο.

Η  σκέψη  του  άγνωστου  και  το  «δούλεμα»  της  διαδρομής  στο  μυαλό  μας   ανέβασε  την  αδρεναλίνη  μας  στα ύψη.  Αυτό  που  την  ανέβαζε  ακόμη  περισσότερο  ήταν  η  ιδέα  πως  οι  διαδρομές  που  θα  ακολουθούσαμε  θα  μας  προξενούσαν  ξεχωριστές  συγκινήσεις  η  καθεμιά  της.   Ήμασταν δηλ. έτοιμοι  για  όλα.

Ξεκινήσαμε  λοιπόν  από  τα  415 μ.  με  την  ευχή   να  πάνε  όλα  καλά. Ο  καιρός  καταπληκτικός, ότι  πρέπει  για  το  εγχείρημα.

Πήραμε   το  πρώτο  μονοπάτι   με   την   πινακίδα  « Μ2/ 3 »  με  προορισμό  την  κορυφή  «Μπουρίκα ή  Πευκόφυτο»  που  βρίσκετε  σε  υψόμετρο   1.688 μ. . ( Μ2  σημαίνει  το  δεύτερο  σε  ύψος  βουνό  της  Μακεδονίας μετά  τον  Όλυμπο  και  το  / 3   τον  αριθμός  του  μονοπατιού ).  Μπήκαμε    σε  μονοπάτι   που  δεν  χρησιμοποιείτε  συχνά,  από  ότι  φάνηκε  στο  πέρασμά  του. Η  πλούσια   βλάστηση  που  συναντήσαμε  στην  αρχή  του   και   τα  κλαδιά  των  θάμνων    μας  δυσκόλεψαν  λιγάκι  μέχρι  να  βγούμε  στο  παλιό  παρατηρητήριο ( σημάδι  πολέμων)  που  συναντήσαμε  στην  κορυφή  του  πρώτου  βράχου. Η  σήμανση  υπήρχε  αλλά  ήθελε  ψάξιμο  σε  πολλά σημεία  του.

Μετά  από  μία  ώρα   ανηφορικής  πορείας  μέσα  στη  πυκνή  βλάστηση   και  τα  περάσματα  από  2-3  βραχώδη  σημεία,   φτάσαμε  επιτέλους   στη   πρώτη  κορυφή, το  παλιό  παρατηρητήριο.

Η  θέα  από  τα  805  περίπου  μ.  καταπληκτική. Εικόνα  απερίγραπτη.  Από  τη  μια  ο κάμπος  της  Αριδαίας   και   τα  χωριά   Λουτράκι  με  τα  νερά  του   και   Όρμα  με  το  καταπράσινο  δάσος  της.

Από  την  άλλη  οι  κορυφές  του  ορεινού  όγκου  του  Βόρα   με  τα   πευκοδάση  τους  να  φτάνουν  μέχρι  κάποιο  υψόμετρο. Κοιτώντας  χαμηλά  βλέπαμε  το  Ρέμα  Νικολάου  και  ακούγαμε  τον  ήχο  των  ορμητικών  νερών   του.

Πριν  αφήσουμε  το  σημείο  εκείνο  για  τη  συνέχεια  της  διαδρομής,    2  οχιές που  βρήκαν  την  ευκαιρία  να  λιαστούν   «προσπάθησαν»  να    «ανακόψουν»  την  πορεία  μας.  Αφού  τις  φωτογραφίσαμε, τις  αφήσαμε  ελεύθερες  απομακρύνοντάς   τες  από  το  μονοπάτι  με    τα  μπατόν   μας  .

Η   συνέχεια  είχε   πολλές  εναλλαγές  εικόνων.  Είχε   επίσης  και   το  ανεβοκατέβασμα  μιας, δύο  και  βάλε  κορυφών.  Η  κάθε  μία  με  τη   δική  της   ιδιαίτερη  ομορφιά.  Άλλη  με  χαμηλή   βλάστηση  και  τα  πολλά  πολύχρωμα  λουλούδια  της.  Και  άλλες  με  τα  ψηλά  έλατα.

Σε  κάποιο  σημείο,   πριν  την  κορυφή  «Άσπρη  Πέτρα»  που  βρίσκεται  σε  υψόμετρο 1.320 μ. , ακολουθήσαμε  το  μονοπάτι  με  ένδειξη  “Μ2/ 14”.  Ένα  μονοπάτι  που  είχε   απότομα  ανεβοκατεβάσματα  και    διαδρομές   μέσα  από  απερίγραπτους    σχηματισμούς  πολύ  ψηλών  βράχων  που  σε  κάποια  σημεία  σχημάτιζαν  πολύ  στενά  περάσματα.

Μετά   από  πορεία  5 ωρών  και  20΄  φτάσαμε   στην  κορυφή  «Μπουρίκα ή  Πευκόφυτο»   που  βρίσκεται  σε  υψόμετρο   1.688 μ.. Επιτέλους,  η  κορυφή   του  πρώτου   κομματιού  της  διαδρομής  μας,    με   το  δάσος   κωνοφόρων  δένδρων  και  με  τα  πολλά  σημάδια  πολέμων   που  μας  «υποδέχτηκε»  με  καιρό  συννεφιασμένο  και  έτοιμο  για  βροχή.

Ξεκούραση, φωτογραφίες, κολατσιό  και  μετά  από  κάποια  λεπτά συνέχεια της  πορείας  για  το  καινούργιο, για  το  πρωτόγνωρο.

Ακολουθήσαμε  το  μονοπάτι   με  την  ένδειξη  « Μ2/ 7»    και  περπατώντας   μέσα  στο  δάσος   φτάσαμε   στη  θέση  «Δοκάρι»   που  βρίσκεται  σε  υψόμετρο 1.550 μ. .  Στο  σημείο  αυτό  πήραμε  το  δασικό  δρόμο  και  περπατώντας  μια  μικρή  απόσταση  μπήκαμε  στο  μονοπάτι  με  την  ένδειξη  «Μ2/ 8»  που  περνάει  κάτω  από  την  κορυφή  «Δόντι»   ( υψ.  2.146 μ. ).  Πριν  μπούμε  στο  πιο  πάνω μονοπάτι  συναντήσαμε  τρεχούμενα  νερά  και  γεμίσαμε, επιτέλους, τα  παγούρια  μας.  Πρέπει  να  σημειώσουμε  πως    το  μονοπάτι  αυτό,  εάν  το  ακολουθήσει  κανείς  από  την  άλλη  του  κατεύθυνση,  συναντιέται  με  εκείνο  που  έχει  την  ένδειξη   «Μ2/ 13»  και    καταλήγει   στο  Χιονοδρομικό  Κέντρο  του  Καϊμακτσαλαν.

Στο  πέρασμά  μας  συναντήσαμε  δυο  ρυάκια  με  τρεχούμενα  ορμητικά  νερά, που  ήταν  οι  πηγές  του  Ρέματος  Ράμνο  Μπορ   και   στη  συνέχεια  του  Ρέματος  Νικολάου .

Το  μονοπάτι  «Μ2/ 8»  μας  οδήγησε    μέσα  στο  δάσος  «Ράμνο  Μπορ  ή  Ίσιο  Πεύκο»,  με  τα  πανύψηλα  ίσια  κωνοφόρα  του, και  σε  κάποιο  σημείο  της  διαδρομής   του  σε   μία  διασταύρωση  μονοπατιών.

Ακολουθήσαμε   το  κατηφορικό , εκείνο    με  την  ένδειξη  «Μ2/ 6».

Εδώ  οι  εικόνες  διαφορετικές  σε  κάθε  πέρασμά  μας.  Εικόνες  να  εναλλάσσονται  η  μία  με  την  άλλη.  Από  τη  μια  το  δάσος  με  τα  ψηλά  κωνοφόρα  που  το  διαδεχόταν  ένα  άλλο  με   οξιές   που  σε  κάποιες  από  αυτές  οι  περαστικοί  διάφορων  περιόδων   άφησαν   τα    αποτυπώματά    τους   στους  κορμούς   των  δένδρων  με  παλαιότερη  εκείνη  του  1954.

Από  την  άλλη  η  εικόνα  με  τους   ολόλευκους  ογκόλιθους,  λές  και  ήταν  καλυμμένοι  από  το  χιόνι.  Μία  σάρα  που  έπρεπε  υποχρεωτικά  να  την  περάσουμε  για  να  μπούμε  στη  συνέχεια  σε  μία  άλλη   με  γκρίζους  αυτή  τη  φορά  ογκόλιθους   που   μας     οδηγούσε  μέσα  στο  Ρέμα  «Ράμνο  Μπορ»  με  τα  πολλά  τρεχούμενα  νερά  του. Νερά  που  σε  πολλά  σημεία  ήταν  ορμητικά  και  στο  πέρασμά  τους  άφηναν  ένα  κατακίτρινο  χρώμα  που  η  θέα  του  και  μόνο σε   παραξένευε.  .

Μπήκαμε  λοιπόν  στο   Ρέμα,  το  δεύτερο  κομμάτι  της  διαδρομής  μας  και  ακολουθήσαμε  το  μονοπάτι    με  την  ένδειξη  «Μ2/  5».  Ένα  μονοπάτι  που  έχει  μήκος  9  χλμ  από  το  Πόζαρ   μέχρι  την αρχή  του  Ρέματος  και  που  μας   υποχρέωνε     να  διασχίζουμε,   σε  πολλά  σημεία  της  διαδρομής  του,    το  ποτάμι  περνώντας  μέσα  από  τα  κρύα  νερά  του   προκειμένου  να  περάσουμε    στην  απέναντι  όχθη.

Αυτά  τα  περάσματα  αναγκαστήκαμε  να  τα  κάνουμε   μία, δύο, τρείς … τριάντα  φορές  ακολουθώντας  την  διαδρομή  του  μονοπατιού.  Το  πρώτο  πέρασμα  μέσα  από  τα  τρεχούμενα  κρύα  νερά,  μας  έκανε  να  αισθανθούμε  μια  ανακούφιση  στα  πόδια   μας  μετά  από  μια  10 ωρη   πορεία.

Η αδρεναλίνη  στα  ύψη.  Εικόνες  απερίγραπτες  με  τα  τρεχούμενα  νερά  και  τα  περάσματα   μέσα  από  φαράγγι  με  πανύψηλους  βράχους  που  κατέληγαν  σε  δεκάδες  κορυφές  με δάση.   Από  τη  μια  μεριά  του  φαραγγιού  βλέπαμε  τις  κορυφές    που  τις  περπατήσαμε  κάνοντας  το  πρώτο  κομμάτι  της  διαδρομής.

Ο  σκοπός  μας  ήταν  να  ακολουθήσουμε  το  ρέμα  και  να  φτάσουμε  μέχρι  τον  καταρράκτη  της  «Κουνουπίτσας»,  κοντά  στη  συμβολή  των  δύο  ρεμάτων, του  Ράμνο Μπορ και  της  Κουνουπίτσας. .

Από  το σημείο  εκείνο  και  μετά  θα    συνεχίζαμε  ακολουθώντας    μία  από  τις  δύο  διαδρομές  της  επιλογής  μας. Ο  ρυθμιστής,    η   ώρας   εκείνης  της  στιγμής.

Το  υποχρεωτικό  πέρασμα  μέσα  από  τα  τρεχούμενα  νερά  καθώς  και  η  μεγάλη  προσοχή  που  χρειάζονταν  σε  κάθε  πάτημά  μας  τόσο  μέσα  στο  νερό,   όσο  και  στη   διάρκεια  της  διαδρομής  πάνω  στις    πετρώδεις  όχθες,   μας  καθυστέρησαν  πολύ.

Επειδή  άρχισε  να  σκοτεινιάζει,  αναγκαστήκαμε   να  εγκαταλείψουμε  το  μονοπάτι   μέσα  στο  ρέμα.  Μέχρι  εκείνο  το  σημείο  είχαμε  ήδη  διανύσει   μια   απόσταση  5 χλμ  και  θέλαμε    άλλα  2,5  περίπου  χλμ  πορείας  μέσα  στο  ρέμα  για  να  φτάσουμε  στον  τερματισμό.

Η  επιβεβλημένη  λόγω  ώρας   αυτή  η  αλλαγή  πορείας,   μας  στέρησε  την  δυνατότητα  να  αποθανατίσουμε  τον  καταρράκτη  της  «Κουνουπίτσας ».

Πήραμε  λοιπόν  το  ανηφορικό  μονοπάτι   με  την  ένδειξη  «Μ2/ 2»  για  να  βγούμε  από  το  ρέμα  και  με  την  βοήθεια  των   φώτων   των  φακών  κεφαλής   να  φτάσουμε    στο  Παλιό  Στρατιωτικό  Φυλάκιο  που  βρίσκεται  σε   υψ. 800 μ.  λίγο   πιο  πάνω  από  τα  χαλάσματα  του    παλιού   χωριού     Λουτρακίου.

Στο  σημείο  αυτό  αποφύγαμε  να  ακολουθήσουμε  το  μονοπάτι  με  την  ένδειξη  «Μ2/ 12»  που  είχε  πολλά  απότομα  περάσματα  και  αποφασίσαμε  να  ακολουθήσουμε  τον   αυτοκινητόδρομο   που  φωτιζόταν  από  το   φως  του  φεγγαριού  για  να  φτάσουμε  στα  αυτοκίνητά  μας.

Απολογισμός

Διαδρομή :  Λουτρά  Πόζαρ ( υψ. 415 μ. ) – κορυφή  « Άσπρη  Πέτρα »  ( υψ. 1.320 μ. ) – κορυφή  « Μπουρίκα ή Πευκόφυτο »  ( υψ. 1.688 μ.)   – Ρέμα  «Ράμνο  Μπορ ή  Ίσιο  Πεύκο» – Παλιό  Στρατιωτικό  Φυλάκιο  –  Λουτράκι  –  Λουτρά  Πόζαρ.

Ομάδα  5  ατόμων  ( 4  άνδρες  και  μία  γυναίκα )

Απόσταση :  35 χλμ.  ( τα  5 χλμ.  μέσα  στο  ρέμα )

Υψομετρική  διαφορά :  2.080 μ.

Ώρες :  14