Το ποτάμι ρώτησε την έρημο. Πώς να σε διασχίσω; Και η έρημος απάντησε: μα να εξατμιστείς! Μα αν εξατμιστώ δεν θα είμαι πια ποτάμι. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, επέμενε η έρημος.
Έτσι είναι. Όταν διασχίζεις χώρο και περιβάλλον που δεν σου ανήκει οφείλεις να είσαι έτοιμος για τη θυσία. Να γίνεις δηλαδή κάτι άλλο, κάτι που δεν το ξέρεις και μπορεί να σε τρομάζει αλλά που μπορεί και να σε κάνει καλύτερο.
Αυτό είναι ο έρωτας! Μια έρημος ικανή να καταπιεί τον καθένα που θα θελήσει να τη διασχίσει. Μια σκλαβιά είναι ο έρωτας, αφού αποτελεί το απόλυτο δόσιμο ενός ανθρώπου σε έναν άλλον.
Ερωτεύομαι τον άλλον σημαίνει ότι τίθεμαι υπό την κυριαρχία του. Η ευτυχία που μου προσφέρει ο άλλος μπορεί να μεταμορφωθεί σε πλήρη καταστροφή όταν μια μέρα μου στερήσει την παρουσία του. Σε μια ερωτική σχέση χάνεται η αυθυπαρξία και η ελευθερία. Απεμπολώ την ελευθερία μου ηθελημένα χάριν του άλλου. Αφήνομαι να παρασυρθώ από παραπλανητικά τεχνάσματα που κάνουν το δέλεαρ της ευδαιμονίας, δόλωμα εγκλωβισμού και παγίδευσης.
Έτσι, ο έρωτας είναι μια εμπειρία δουλείας απόλυτα όμως ερεθιστικής, οδυνηρής μα και συνάμα ευχάριστης. Μια συνεχής μαθητεία ο έρωτας, σε κάθε μας βήμα, για το πώς θα σταθούμε απέναντι στο βλέμμα του άλλου. Απέναντι στο άγνωστο, στη δυσκολία, στην ανάγκη, στον φόβο, στην απώλεια, στο τραύμα. Αυτό άλλωστε είναι η ζωή, μια διαδρομή μέσα από την έρημο ή ακόμα θα έλεγα μέσα από την αναγκαιότητα του έρωτα.
Όποιος αποδέχεται τη ζωή, αποδέχεται και την αναγκαιότητα της δύναμης που συγκροτούν τα βλέμματα των ερωτευμένων. Και ας είναι ο έρωτας μόνο μια μορφή σχέσης, που όμως κάνει τους ανθρώπους να αποζητούν την ένωση έτσι όπως την υμνεί με λίγα λόγια ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος:
Κάθε που ξημερώνει
μισώ τη μέρα
που μ’ εμποδίζει
να σε σκέφτομαι.
Κάθε που θέλω να τιμωρήσω τον εαυτό μου
λιγοστεύω τις φορές που σε κοιτάω.
Αλέξανδρος Ζαφειρόπουλος
