“Το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς και η γυναίκα του Καίσαρα…” της Τουτουντζίδου Μαριάνθης

Ό τι συμβαίνει σε κυβερνητικό επίπεδο που να στοχεύει στην κάθαρση , στη διαφάνεια , στη δικαιοσύνη , στην αξιοκρατία θα βρίσκει την αμέριστη στήριξη της πλειοψηφίας του κόσμου και τη λυσσαλέα αντίδραση μιας μειοψηφίας που έμαθε να επιβιώνει σε βάρος των πολλών , να πλουτίζει ασύστολα , να αποκτά εξουσία , ανοίγοντας παράθυρα εκεί που δεν υπάρχουν , αλλά και πόρτες εκεί που δε θά ‘πρεπε, νομιμοποιώντας την απάτη και τη ρεμούλα.

Είναι υγιές το ότι αποτελεί αίτημα όλο και περισσότερων ανθρώπων στον τόπο μας να τελειώνουμε με εκείνους που ιδιοποιούνται την όποια θέση ή εξουσία κατέχουν, για να “πουλούν” αυτά που δεν τους ανήκουν , αυτά όμως που οι ίδιοι οι πολίτες δικαιούνται και δε θέλουν να τα ζητήσουν ως επαιτεία απ’ το σφετεριστή τους , αλλά να τα διεκδικήσουν με αξιοπρέπεια , διαφάνεια και αξιοκρατία. Να τελειώνουν και με πολλά άλλα: Με τους κηφήνες που χρόνια πολλά απομυζούν με διάφορους τρόπους το κράτος , με όσους κατέχουν διπλές και παραπάνω θέσεις , με το πελατειακό κράτος, τη φοροδιαφυγή , το σάπιο σύστημα διοίκησης , το ατιμώρητο ή το νομιμοποιημένο έγκλημα και άλλα πολλά.

Και δεν είναι θέμα τόσο και μόνο ηθικής ικανοποίησης ενός κόσμου που για χρόνια πολλά ένιωθε ότι όλες οι παθογένειες από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους απέβησαν περίπου φυσικά φαινόμενα , είναι κυρίως θέμα αποκατάστασης των δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολιτών και της ομαλής λειτουργίας του κράτους.

Για την κυβέρνηση της αριστεράς όσο η ασφυκτική κατάσταση των μνημονίων στη χώρα και οι έξωθεν εκβιασμοί δεν της επιτρέπουν να εφαρμόσει ένα διαφορετικό πρόγραμμα, αποτελεί ένα πεδίο όπου και μπορεί και οφείλει να εκφράσει τη ριζοσπαστικότητά της. Κανένα περιθώριο δεν πρέπει να υπάρξει για τα φαινόμενα διαφθοράς , διαπλοκής αλλά και για τη συνέχιση αναπαραγωγής παραγόντων και μηχανισμών . Και θα πρέπει να αντιμετωπιστούν τα φαινόμενα αυτά όποιον τομέα κι αν αφορούν και όποια πτυχή της ζωής , με τρόπο θεσμικό , ορίζοντας τους κανόνες και διασφαλίζοντας την απαρέγκλιτη τήρησή τους έτσι ώστε όσο το δυνατό να μην εξαρτάται η εφαρμογή τους ούτε από την καλή θέληση ούτε από την επιτηδειότητα ή επιδεξιότητα ενός υπαλλήλου ή όποιου ιθύνοντα. Ο πολίτης πρέπει να αποβάλει το συναίσθημα να αισθάνεται υποχρεωμένος όταν γίνεται η δουλειά του και να αντικατασταθεί από την υποχρέωση του άλλου να τον εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο.

Αυτονόητα θα μου πείτε.
Και όμως σ’ αυτόν τον τόπο τον πολύπαθο από ντόπιες και εισαγόμενες παθογένειες τη μάχη του αυτονόητου δίνουμε για τα πιο μεγάλα αλλά και τα πιο μικρά…

Γι αυτό και δεν είναι τυχαίο πως από τη στιγμή της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ πολύς λόγος γίνεται για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Αναμενόμενο και πως θα καραδοκούν πολλοί, είτε καλόπιστα είτε όχι , να αρπάξουν την ευκαιρία να το αμφισβητήσουν , να μιλήσουν για την κατάρρευσή του , να το αποσπάσουν απ’ τη φαρέτρα των αξιών της αριστερής κυβέρνησης. Και η αλήθεια βέβαια είναι πως αποτελεί στοιχείο εγγενές της ιδεολογίας της Αριστεράς που δεν αφορά μόνο τη διαχείριση των χρημάτων αλλά και άλλες αξίες όπως ανιδιοτέλεια, αξιοκρατία, δημοκρατικότητα , κοινωνική δικαιοσύνη κ.α. , και πως ενώ είναι σύμφυτο με την Αριστερά δε σημαίνει πως είναι και με τον κάθε αριστερό.

Από τη στιγμή όμως που κυβερνά ένα αριστερό κόμμα μένει να αποδείξει πολύ περισσότερο ότι προτίθεται να κρατήσει ψηλά το ηθικό του πλεονέκτημα και πως δεν το χάνει στο πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής. Βασική προϋπόθεση γι’ αυτό είναι βέβαια να ξεκινήσει από το ίδιο “το σπίτι του”: κόμμα , κυβέρνηση, κοινοβουλευτική ομάδα. Όχι γιατί πρέπει να λογοδοτεί στον κάθε διεφθαρμένο που ξαφνικά ένιωσε ότι μπήκαν και οι άλλοι στην ίδια μ’ αυτόν παρέα , αν και δεν πρέπει να πολιτευόμαστε με συμψηφισμούς. Αλλά γιατί δε θα κατορθώσει διαφορετικά να πάει πολύ μακριά την υπόθεση της κάθαρσης και γιατί το οφείλει στον κόσμο που αναμένει μια άλλη πολιτική , μια άλλη αντίληψη για το κράτος και τη διοίκηση, ιδίως όταν υποχρεώνεται αυτός ο κόσμος να κάνει εκπτώσεις διαρκείς στο βιοτικό του επίπεδο και επομένως γίνεται ακόμη πιο επιτακτικό να μην κάνει και στο σύστημα αξιών του.

Το ρητό για τη γυναίκα του Καίσαρα «δεν αρκεί μόνο να φαίνεται αλλά και να είναι τίμια» στο αντίστροφό του, είναι πλέον απαίτηση για όλους αυτούς. Περισσότερο όμως για τα εκατομμύρια άνεργων νέων σήμερα , που δεν έμαθαν και δε θα μάθουν ποτέ τους παράδρομους που οδηγούσαν κάποτε συνομηλίκους τους χωρίς καμιά αξιοκρατία στο δημόσιο, αλλά που αναμένουν με δεκάδες πτυχία να ζήσουν το μέλλον στο οποίο ανήκουν και τους ανήκει και μάλιστα στον τόπο τους …