Δηλητήριο…
Η πολιτική φιλολογία των τελευταίων ημερών, που καθημερινά εμπλουτίζεται και με νέα στοιχεία, εστιάζεται στα εξής: Θα υπάρξουν ή όχι προαπαιτούμενα που πρέπει να ψηφιστούν από τη Βουλή, ώστε μετά να ακολουθήσει η συμφωνία – μνημόνιο; Θα ψηφιστεί μια και καλή η συμφωνία – μνημόνιο, ώστε να ακολουθήσει η καταβολή της πρώτης δόσης από τον ESM; Ποια μέτρα θα μπουν τώρα για ψήφιση και ποια μετά; Θα βρεθούν τα περιβόητα αντισταθμιστικά μέτρα, ώστε κάποια από αυτά που συζητιούνται να αντικατασταθούν από άλλα;
Η κυβερνητική προπαγάνδα, μάλιστα, όπως αποτυπώνεται και στην «Αυγή», θέτει το θέμα ως εξής: «…σε λίγες μέρες θα κριθούν πολλά για χρόνια. Θα κριθεί αυτό που πολλοί ονομάζουν “μείγμα” ή όπως λέγαμε τα προηγούμενα χρόνια, η “δόση” που μπορεί να σκοτώσει ή να αφήσει ζωντανό τον οργανισμό».
Ολα τα παραπάνω, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, μικρή σημασία έχουν. Και δεν είναι υπερβολή να πει κάποιος ότι τα στελέχη της κυβέρνησης και οι φιλικοί προς αυτήν μηχανισμοί παίζουν παιχνιδάκια στις πλάτες του λαού. Γιατί η πραγματικότητα είναι ότι όποιο κι αν είναι το «μείγμα», όποια και αν είναι η δόση, το αποτέλεσμα θα είναι δηλητηριώδες για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Η συγκυβέρνηση, συνεπικουρούμενη από τα αστικά επιτελεία, επιβάλλει ένα «μιθριδατισμό» του λαού απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική, δηλαδή να συνηθίσει τα αντεργατικά μέτρα – δηλητήριο.
Τι έχει συμβεί μέχρι τώρα; Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει συμφωνήσει με τα συνεταιράκια της στην Ευρωπαϊκή Ενωση ότι θα υπογραφεί νέο αντιλαϊκό μνημόνιο, που θα επιβαρύνει τα λαϊκά στρώματα, για να στηριχθεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Επιπλέον, μόνο και μόνο για να ξεκινήσει η συζήτηση, για να υπογραφεί αυτό το μνημόνιο, έχουν ψηφιστεί μια σειρά από μέτρα το προηγούμενο διάστημα. Το τι σημαίνουν αυτά τα μέτρα μπορεί εύκολα κάποιος να το αντιληφθεί εάν πάει μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς, εκεί όπου μια εργατική οικογένεια με τα ίδια λεφτά, που πλήρωνε πριν, αγοράζει πολύ λιγότερα είδη πρώτης ανάγκης για εκείνη και τα παιδιά της. Και υπολογίζει – όπως και πριν – το τι ακόμα θα κόψει από τις ανάγκες της για να τα φέρει βόλτα. Βέβαια, δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχει η αύξηση στις εισφορές που έχει οδηγήσει σε μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις και μια σειρά άλλες ρυθμίσεις που κάνουν το βίο αβίωτο για το λαό.
Οσα πρόκειται να έρθουν το επόμενο διάστημα είναι φωτιά και λάβρα. Είτε με προαπαιτούμενα είτε χωρίς, είτε με αντισταθμιστικά είτε χωρίς, είτε με κατευθείαν συμφωνία είτε όχι, το «μείγμα» που λέει και η κυβέρνηση είναι δηλητήριο. Ασφαλιστικό, Εργασιακά, ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές σε κονδύλια για νοσοκομεία, σχολεία, Πρόνοια. Την ίδια στιγμή – όπως γράφεται και στον Τύπο – εκπρόσωποι μεγάλων επενδυτικών «funds» έχουν επανακάμψει και έρχονται στη χώρα για επαφές με κυβερνητικά στελέχη, ώστε να κάνουν μπίζνες στο νέο τοπίο, που θα διαμορφωθεί μετά το μνημόνιο.
Ο λαός, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το ζήτημα δεν είναι η δόση, δεν είναι το μείγμα «δηλητηριώδες» για τους ίδιους, είναι κάθε λύση εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και οργανισμών. Η επιλογή ανάμεσα στον αργό θάνατο και στον ακαριαίο θάνατο – γιατί αυτή είναι η ουσία της συζήτησης και της κυβερνητικής προπαγάνδας περί του ποιου «μείγματος» – δεν μπορεί να απαντήσει στις σημερινές ανάγκες των εργαζομένων και όλου του λαού. Επιβάλλεται, λοιπόν, η ρήξη, η σύγκρουση με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, την ΕΕ, την εξουσία του κεφαλαίου.
