Οι «φίλοι» του ελληνικού λαού

Πολύ ψηλά στην κυβερνητική προπαγάνδα βρίσκεται η λεγόμενη διεθνής στήριξη στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ

στο ζήτημα των διαπραγματεύσεων στην ΕΕ. Το επανέλαβε στην ομιλία του στις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, ενώ αναπαράγεται και στο φιλοκυβερνητικό Τύπο. Χαρακτηρίζουν «φίλους της Ελλάδας» την κυβέρνηση των ΗΠΑ του Μπ. Ομπάμα – η «Αυγή» εκθειάζει την «αναδιανεμητική» πολιτική του – και ακόμα τις κυβερνήσεις Ολάντ στη Γαλλία και Ρέντσι στην Ιταλία, ως τη «συμμαχία του νότου», αλλά και τον ΟΟΣΑ, ο γενικός γραμματέας του οποίου έρχεται σήμερα στην Αθήνα για να συμβουλεύσει τη νέα κυβέρνηση.

Ας δούμε, όμως, τι είναι αυτοί οι δήθεν «φίλοι του ελληνικού λαού» και τι θέλουν από τη χώρα μας. Οι ΗΠΑ – που καλούν τη Γερμανία να χαλαρώσει την περιοριστική πολιτική στην Ευρωζώνη – μέσω του πρέσβη τους στην πρόσφατη συνάντησή του με στελέχη της νέας συγκυβέρνησης ζήτησαν η Ελλάδα να συνεχίζει να συμμετέχει στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ στην περιοχή, δηλαδή να συμβάλλει στις επεμβάσεις και την επαναχάραξη των συνόρων, να είναι θύτης κατά άλλων λαών. Ταυτόχρονα, ζήτησαν να συνεχιστούν οι λεγόμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, δηλαδή τα αντιλαϊκά μέτρα και οι ιδιωτικοποιήσεις ή συμπράξεις του Δημοσίου με ιδιώτες προκειμένου η χώρα να γίνει πιο ελκυστική για επενδύσεις. Είναι φανερό ότι οι αντιθέσεις και συμβιβασμοί ΗΠΑ – Γερμανίας δεν αφορούν τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα.

Δεν πρέπει, επίσης, να ξεχνάμε ότι, πάρα τις διακηρύξεις περί του αντιθέτου, στις ΗΠΑ, παρά το γεγονός ότι ασκείται λιγότερο περιοριστικό μείγμα, τα εργατικά – λαϊκά στρώματα δεν έχουν δει καμιά προκοπή. Κυριαρχούν τα μεροκάματα πείνας για εκατομμύρια εργαζόμενους, οι εργασιακές σχέσεις γαλέρας, τα σχεδόν 50 εκατομμύρια ανασφάλιστων και εξαθλιωμένων, που φυτοζωούν στα συσσίτια της φιλανθρωπίας. Την ίδια ώρα, βέβαια, από την πολιτική Ομπάμα βγαίνουν ωφελημένοι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Οι δε κυβερνήσεις του Νότου, της Ιταλίας, της Γαλλίας, που συντάσσονται και αυτοί με τη χαλάρωση της δημοσιονομικής σταθερότητας στην Ευρωζώνη – αυτό εννοούν ως τέλος της λιτότητας – προκειμένου να διατεθούν κεφάλαια στη στήριξη των επενδυτικών σχεδίων των επιχειρηματικών ομίλων των κρατών τους, εφαρμόζουν κανονικά τις γενικές αντιλαϊκές κατευθύνσεις που ισχύουν σε όλη την ΕΕ, στο όνομα της θωράκισης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, δεν αμφισβητούν το πλαίσιο των αντιλαϊκών συνθηκών και κανόνων της ΕΕ, στις οποίες άλλωστε τη δέσμευσή της δηλώνει και η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Το μενού περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, απελευθέρωση απολύσεων, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, περικοπές σε κοινωνικά δικαιώματα κ.ά. Οσον αφορά τον ΟΟΣΑ, έναν ιμπεριαλιστικό οργανισμό με πολυετή αντιλαϊκή θητεία, θυμίζουμε μόνο πως η περίφημη εργαλειοθήκη του καθοδήγησε τις κινήσεις της προηγούμενης κυβέρνησης. Τι διαφορετικό θα φέρει άραγε στην καινούργια;

Σε κάθε περίπτωση, όλοι αυτοί τσακώνονται για τα δικά τους συμφέροντα και μέσα στον τσακωμό συνυπάρχει και ο συμβιβασμός.

Και από τα προηγούμενα γίνεται κατανοητό ότι όλοι αυτοί μπορεί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ και της νέας συγκυβέρνησης να είναι. Φίλοι του ελληνικού λαού με τίποτα. Οι ανταγωνισμοί και οι κόντρες τους, για το ποιος θα χάσει και ποιος θα κερδίσει, τόσο σε επίπεδο Ευρωζώνης και ΕΕ όσο και στην παγκόσμια αγορά δε θα φέρουν τίποτα θετικό στους εργαζόμενους. Πολύ περισσότερο που όλοι οι παραπάνω συμφωνούν στην ανάγκη να προχωρήσουν αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις (βλέπε: μεταρρυθμίσεις), στο όνομα της υπεράσπισης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου και της στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Το πιο επικίνδυνο, όμως, για τους λαούς είναι να μπουν κάτω από τη σημαία των διαφορετικών αντιτιθέμενων στρατοπέδων στους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε μεγάλα διαφορετικά μονοπωλιακά συμφέροντα, να ποντάρουν εκεί όλες τις ελπίδες τους για ανάκαμψη της ζωής τους.

Πηγή: Ριζοσπάστης