Πού πατάς και πού θα πας;

Της Λιάνας Κανέλλη

Απ’ την «αλλαγή» του 1981, στην «παραλλαγή» του 2015, το σύστημα χρειάστηκε μόλις και μετά βίας τέσσερα χρονάκια.

Το γεγονός ότι η πλειονότητα του λαού πέρασε εκατοντάδες ημερήσιων γολγοθάδων στο ίδιο διάστημα, δεν αποτελεί ούτε πρόβλημα, ούτε πρόβλεψη, μήτε καν προεκλογικό «διακύβευμα» για τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Μόνο το ΚΚΕ στέκεται στην προεκλογική πύλη υψώνοντας ανάστημα λαϊκών απαιτήσεων και έμπρακτων διεκδικήσεων για την απώλεια των κεκτημένων. Κι είναι αταλάντευτη αφετηρία κι όχι ευκαιρία για καταγραφή των δυνάμεων εκείνων που θέλουν, κι όχι απλώς προσωρινά αντέχουν, να βρεθεί ο λαός στο προσκήνιο. Εκείνων των δυνάμεων που δεν εναποθέτουν τη δήθεν ανατροπή της κυρίαρχης ανθρωποβόρας πολιτικής στην ενδοσυστημική «λούφα και παραλλαγή», που μετέτρεψε τις κομματικές φανταρίες σε χαχανίζοντες θεατές του κοινοβουλευτικού πίνακα της αφηρημένης τέχνης του συγκεκριμένου καιροσκοπισμού.

Γιατί σ’ αυτό το διάστημα, ώσπου στις εκλογές του ’12, μπούκαρε πρώτη θέση πίστα και ο λόχος των ναζιστοφασιστών «ορκ», ο λαός αντιπροσωπεύτηκε αδιαμαρτύρητα από πρωθυπουργό – τραπεζίτη εκλεγέντα από εθνοπατερομητέρες. Αλλά και μετά, με αστική συνέπεια, «εκπροσωπήθηκε» από κόμματα, άτομα και ομάδες – αμοιβάδες που αποκόπηκαν κι έγιναν μάρκες στην τσόχα του καζίνο των σκοπιμοτήτων, με σήμα κατατεθέν την… «ανεξαρτησία». Προφανώς από τη βούληση, την όποια, των ψηφοφόρων τους που τους είχαν εκλογικά επιβιβάσει στο όχημα ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ, ΧΑ χωρίς κ.λπ. κ.λπ. Το ίδιο φαγητό μαγειρεύτηκε με συνταγές τηλεοπτικού ανοίγματος της όρεξης με περισπούδαστα πολιτικά «ντοκιμαντέρ» ευρέος ιδεολογικού φάσματος (από τον Μπαλτάκο στον Λαζόπουλο κι απ’ τον Μιχελογιαννάκη στην Ξουλίδου) χάριν λόγου και εικόνας.

Ο αριστερός άρχοντας των δαχτυλιδιών της εξουσίας με τη βέρα στο δεξί, κουμανταδόρος της αριστερίστικης λάντζας που «σώζει» μεμιάς ναυαγισμένα επιχειρηματικά, κυβερνοσυνδικαλιστικά ή και εν κινδύνω ευρισκόμενα ιερατικά κεφάλαια και κεφάλια, ετοιμάζεται να δέσει στον ντόκο του μπόνους και ν’ αρχίσει τα παζάρια με τις ασφαλιστικές εταιρείες – θεσμούς του διεθνούς μεγάλου κεφαλαίου. Σε συνθήκες δημοσκοπικής καταιγίδας αλλά όχι θύελλας, και με τον ούριο άνεμο της αναγωγής του αστικού ρεσάλτου σε επανάσταση, σκορπάει ψίχουλα σα χαρτοπόλεμο στις μάζες, σα σπίρτο στο χιονιά των πραγματικών αδιεξόδων.

Σ’ αυτήν την κουζίνα, με καρυκεύματα ποταμίσιας αφθονίας «συνεργασιών» και «ανοχής» και δόκιμα κουζινομάχαιρα με «οικόσημο», οδεύουμε προς τις κάλπες μεσούντος του χειμώνα. Σε συνθήκες απόλυτα εχθρικές για την έκφραση της λαϊκής βούλησης, που γλιστράει στο παγωμένο σάλιο του γλειψίματος καθώς περισσεύει στις προεκλογικές σωτηριολογικές μεγαλοστομίες. Η πόλωση. Η ταχύτατη κατασκευή και συνάμα απάντηση κάλπικων διλημμάτων. Η τρομοκρατική αποσιώπηση της πραγματικότητας μέσα στην Ευρώπη, όπου και γεννήθηκαν και άνθισαν κι εν πολλοίς κυριάρχησαν, ειδικά μετά το Μάαστριχτ, τα βασανιστήρια της εργατικής τάξης και ξεφύτρωσαν και γιγαντώθηκαν τα δηλητηριώδη ζιζάνια των αγκυλωτών σταυρών, κάνει τον αγώνα των κομμουνιστών και των συμμάχων τους προκλητικά πιο δύσκολο. Και γι’ αυτό υποδειγματικά ξεκάθαρο, ευθύ, άφοβο και κατά μέτωπο.

Την ώρα που οι άλλοι θα κυνηγάνε φαντάσματα και θ’ απλώνουν πάγκους με πραμάτεια σάπια, υποσχέσεις μουχλιασμένες, την ώρα που θα παίζουν το «εδώ παπάς εκεί παπάς, έλα μαζί μου κι ας μην ξέρεις πού πατάς και πού θα πας», εμείς οργανωμένα κι αποφασιστικά θα αγωνιστούμε σθεναρά για δυναμωμένο ΚΚΕ και στο λαό και στη Βουλή. Ασπίδα στα χειρότερα που έρχονται ευρωσυναινετικά. Εφορμώντας στην επανάκτηση των χαμένων δικαιωμάτων και του κλεμμένου πλούτου που παράγουμε. Απαιτώντας και διεκδικώντας το δίκιο του εργάτη που δε χωράει σε φανταχτερά πακέτα φιλανθρωπίας. Ανοίγοντας το δρόμο για την ανατροπή! Κι όχι για τη μετατροπή της κυρίαρχης πολιτικής σε ανακωχή με το κεφάλαιο. ΚΚΕ! Με το κόκκινο στην καρδιά κι όχι απλώς φόντο στην εξέδρα και τρικ στην αφίσα, καλόν αγώνα!…

Πηγή: http://www.rizospastis.gr