Διόδια, δρόμοι παλιοί και παράδρομοι

Του Δημήτρη Τσιμούρα

«Διόδια δεν πληρώσαμε!  Πήγαμε από τον παλιό δρόμο και από παράδρομους!» Αυτή ήταν η απάντηση στο ερώτημα πόσο κόστισαν τα διόδια για τη διαδρομή από την Κατερίνη μέχρι τη Λαμία.

Βέβαια, αν και για την κατασκευή των σύγχρονων και ασφαλών ελληνικών δρόμων πλήρωσε αδρά ο ελληνικός λαός και θα πληρώνει για πολλές δεκαετίες ακόμη δάνεια, τόκους και πανωτόκια, στη συντριπτική του πλειοψηφία δεν έχει τη δυνατότητα να τους χρησιμοποιήσει.

Οι λόγοι γνωστοί. Η αφαίμαξη του εισοδήματος, το υψηλό κόστος φορολογίας, ασφάλειας αλλά και συντήρησης ενός αυτοκινήτου, η πολύ υψηλή τιμή της βενζίνης και το υψηλότατο κόστος των ιδιωτικών διοδίων ως επιστέγασμα όλων αυτών!

Οι παλιοί δρόμοι, που πάρα πολλοί οδηγοί σήμερα αναγκάζονται να τους περνούν, ήταν καινούργιοι πριν πενήντα ή και εξήντα χρόνια. Δρόμοι κατά κανόνα στενοί και ασυντήρητοι. Δρόμοι που κατασκευάστηκαν, για να δέχονται ένα μικρό αριθμό αυτοκινήτων, γιατί πράγματι ήταν λιγοστά τα οχήματα εκείνη την εποχή.

Ο βαθμός δε επικινδυνότητας των παλιών αυτών δρόμων και παράδρομων γίνεται ακόμη μεγαλύτερος τις μέρες που υπάρχει κακοκαιρία, καθώς και τις καλοκαιρινές μέρες, όπου η κίνηση είναι αυξημένη. Αλλά η ανάγκη είναι αυτή που οδηγεί στην επιλογή αυτών των άκρως επικίνδυνων δρόμων.

Και βέβαια, κάποιοι από τους οδηγούς που βρίσκουν τρόπους να μην πληρώνουν διόδια καυχώνται γι αυτό. Αισθάνονται ότι τους ξεφεύγουν, ότι βρήκαν τη λύση του προβλήματος, λες και η λύση βρίσκεται πενήντα χρόνια πίσω!

Οι περισσότεροι όμως από αυτούς που αναγκαστικά επιλέγουν τους παλιούς δρόμους, καθώς και τους παράδρομους, αγανακτούν. Αγανακτούν, γιατί εκθέτουν τη ζωή τους χωρίς λόγο σε υψηλό κίνδυνο, μιας και υπάρχει συνεχώς η απειλή ενός ατυχήματος. Και δεν είναι λίγα τα ατυχήματα που έχουν καταγραφεί σε τέτοιους δρόμους.

Κι αγανακτούν όχι μόνο για την επικινδυνότητα των δρόμων που αναγκάζονται να περάσουν, αλλά και γιατί αυτοί οι δρόμοι ανήκουν στον ελληνικό λαό και δεν μπορεί να ανήκουν σε καμιά ιδιωτική εταιρία!

Αγανακτεί με τις κυβερνήσεις και τους βουλευτές που τις στηρίζουν, που παραχώρησαν, εκχώρησαν ή δώρισαν αυτούς τους δρόμους σε ιδιώτες, οι οποίοι βουλευτές είναι και υπόλογοι στον ελληνικό λαό.

Άσχετα με τα όποια… «επιχειρήματα» επιστρατεύει η κυβερνητική προπαγάνδα, για να μας πείσει ότι και οι ιδιωτικοί δρόμοι είναι για το συμφέρον μας, αυτό ποτέ δεν

πρόκειται να περάσει στη συνείδησή μας.
Όπως ποτέ δεν πρόκειται να μας πείσουν και για την… «αναγκαιότητα» των διοδίων!

Εννοείται ότι δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί λύση η μεταφορά των διοδίων από ένα σημείο σε κάποιο άλλο, όπως κάποιοι πονηρά προτείνουν. Ούτε θα αποτελούσε λύση η κατάργηση μόνο μερικών εξ αυτών. Ούτε φυσικά να πληρώνουμε με το χιλιόμετρο, όπως ήδη έχουν δρομολογήσει, παρουσιάζοντας το μάλιστα και σαν μέτρο που αποδίδει… δικαιοσύνη!

Και τότε, εν πάση περιπτώσει, τα τέλη κυκλοφορίας τι ρόλο παίζουν;

Βέβαια ας μην έχουμε την αφέλεια να περιμένουμε ότι θα λύσουν το πρόβλημα των ιδιωτικών δρόμων και των διοδίων αυτοί που το δημιούργησαν.

Το πρόβλημα θα λυθεί μόνο με τον κοινό αγώνα όλων μας. Και το αίτημα για την κατάργηση όλων των διοδίων παραμένει πάντα ζωντανό και ως έχει στο ακέραιο.

ΥΓ. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα παλιού δρόμου, δρόμου της δεκαετίας του 50 και 60, που αποτελούσε τότε μέρος της εθνικής οδού Αθήνας – Θεσσαλονίκης , είναι ο δρόμος του Αιγινίου.
Από τη στιγμή που λειτούργησαν τα διόδια του Αιγινίου, τα δεύτερα για τη διαδρομή Κατερίνης – Θεσσαλονίκης, ο παλιός αυτός δρόμος που παρουσιάζει μεγάλη επικινδυνότητα σε πολλά του σημεία επιβαρύνεται καθημερινά από έναν τεράστιο όγκο οχημάτων (γεωργικά μηχανήματα, νταλίκες καθώς και πολλά ιδιωτικά αυτοκίνητα).

Η επικινδυνότητα αυτού του δρόμου είναι τεράστια. Το ότι συνέβη μόνο ένα θανατηφόρο ατύχημα τελευταία σ’ αυτό το δρόμο, μόνο ως θαύμα θα μπορούσε να εκληφθεί!