Πρόσφυγας, κυνηγημένος, πένητας, ρακένδυτος, ταπεινός και περήφανος, συγχωρητικός και δίκαιος… ο Χριστός γεννήθηκε στο δρόμο, εκεί που (ξανά)γεννιέται κάθε χρόνο.. Εκεί που γεννιέται και φέτος… Ειδικά φέτος…
Το μωρό, που φέρει πάνω του μύριες μυθοπλασίες, κουβαλάει μαζί του και άλλους τόσους συμβολισμούς, οι οποίοι βιωματικά εγγράφονται στο σώμα των βασανισμένων, ταπεινών, φτωχών, πενθούντων και εξόριστων από την αξιοπρεπή διαβίωση. Για εκείνους, λοιπόν, το βρέφος – Χριστός είναι σώμα, μνήμη, αλληλεγγύη, ελπίδα.
Για τους άλλους, τους θεομπαίχτες και χριστέμπορους γεννήθηκε ένα ακόμα “θείο” εργαλείο εμπαιγμού, χλευασμού και πλουτισμού.
Το “θείο” βρέφος γεννήθηκε εκεί που ένα μωρό πέθανε από την πείνα σε μια σκηνή στη Γάζα. Θυμάται την αγωνία να μην τον βρει το μαχαίρι του Ηρώδη, αλλά δεν ξέρει ότι το ίδιο μαχαίρι 2000 χρόνια μετά θα ξαναγύριζε πιο κοφτερό και στη θέση Εκείνου, θα έσφαζε χιλιάδες άλλα βρέφη.
Το “ευλογημένο” μωρό ζεσταίνεται από τα χνώτα του σκοτωμένων ζώων ενός αγρότη την ώρα που εκείνος θρηνεί για το βιος του. Τώρα ξέρει ότι οι μάγοι δεν κατοικούν στις μεγάλες εκκλησίες και τα μέγαρα, αλλά σε ταπεινά σπίτια. Εκεί που η νοικοκυρά ετοιμάζει πάντα ένα πιάτο ακόμα φαγητό για να μην μείνει νηστικός ο ξένος που μπορεί να χτυπήσει την πόρτα.
Στο κυνηγημένο νεογέννητο δεν φέρνουν χρυσό και σμύρνα. Δεν είναι καν μάγοι εκείνοι που φτάνουν δίπλα του…. Φτωχοί οδοιπόροι είναι και μαζί κρατάνε ψωμί, νερό και ζεστά ρούχα για τον πρόσφυγα, τον οδοιπόρο και ασθενή.
Ο καινούργιος άνθρωπος που γεννήθηκε και δεν θα περπατήσει στη γη πέρα από τα 33 του χρόνια, έρχεται στον κόσμο πίσω από κάγκελα, επειδή η κοινωνία, 2.000 χρόνια μετά, το καλύτερο που έχει να κάνει για ένα παραστρατημένο και χαμένο παιδί είναι να το στείλει στη φυλακή, επειδή δεν χωράει πουθενά αλλού… Που να το ‘ξερε ο “Μεσσίας” ότι το παιδί κάποτε δεν θα ήταν ιερό, αλλά τιμωρημένο.
Σ’ αυτούς τους τόπους έρχεται στον κόσμο το “θείο” μωρό …
Στους δρόμους που οι άνθρωποι δεν αφήνουν την ελπίδα να πεθάνει και τη μνήμη να σβήσει.
Ανάμεσα στα χιλιάδες σκοτωμένα παιδιά της Γάζας.
Μέσα στις πλημμυρισμένες παράγκες των ορφανών.
Στο τραπέζι του βιοπαλαιστή που δεν μπορεί να το γεμίσει με φαγητό.
Στο δισάκι του οδοιπόρου και κατατρεγμένου.
Στο 2χ2 κελί του παιδιού που αντί να αγκαλιάζεται, γίνεται αποσυνάγωγο.
Μεσσίες δεν υπάρχουν, δεν υπήρξαν ποτέ …
Αλλά κάθε φορά που ένας Άνθρωπος, ορθώνεται και περπατάει περήφανος, μια ελπίδα γεννιέται και ένα βρέφος χαμογελάει σίγουρο για το μέλλον.
Καλά Χριστούγεννα
imerodromos.gr
–
Κοινωνία
Άρθρα
Ελλάδα
Άρθρα
Άρθρα
