Χαρά σε όσους τρώγουνε με τα χρυσά κουτάλια
και του ζηλεύουν οι «φτωχοί» και όσοι ζούνε… χάλια
μα μόνον που χρειάζονται καζάνια μαγειρεία
μάνες με άσπιλη καρδιά που παίζουν «σκράτς»… λαχεία
και τα μεγάλα κέρδη τους στα τέκνα κάνουν «χάρη»
σε τροχοφόρα οχήματα ως «πόρσε» και «φεράρι»
γιατί η τύχη ως τυφλή – σαν την δικαιοσύνη
ξέρει τι παίρνει κι από ποιον, μα και σε ποιον τα δίνει
αφού μες στο Γραικυλιστάν ευδοκιμούν καπάτσοι
και κλαίνε οι ερυθρόδερμοι… Μοϊκανοί κι Απάτσι!…
*
Χαρά στο κράτος που κρατεί με την έννομη βία
και θεωρεί την «ευλογιά»… αγία κι ευλογία
το ζωικό κεφάλαιο ρίχνοντας στον καιάδα
κι όλους τους κτηνοτρόφους μας τους «σβήνει» απ’ την Ελλάδα
να ’χουμε γάλα εισαγωγής και να φορολογείται
χαβιάρι η φέτα να γενεί… με κιάλια να την δείτε
και όσοι έχουνε λεφτά, φράγκα και μαύρο χρήμα
από κομπίνες «έξυπνες» ή κι από απαίσιο κρίμα
παντού να κομπορρημονούν, δημόσια να κομπάζουν
ξέρουν να κλέβουν έννομα, στον νόμο δεν τρομάζουν!…
*
Χαρά στους αδιάντροπους που έχουν εξουσία
και υποθάλπουνε θρασείς, κλέφτες με βουλιμία
μοιράζουνε και μερτικό σε ημέτερους και οικείους
να συντηρούν το σύστημα με τρόπους ανοικείους
προς δόξα αθάνατων θεσμών και της «δημοκρατίας»
των πλούσιων ανθόκηπος και της κλεπτοκρατίας
με βδέλλες και σαλίγκαρους, μελίγκρες κι αρουραίους
που παριστάνουν τους καλούς και κάνουν τους ωραίους`
λερώνεσαι σαν τους κοιτάς, όζεις και που τους βλέπεις
και με σκυμμένη κεφαλή… στην θλίψη πάλι ρέπεις!…
*
–Λαός που στον ωκεανό πλέει χωρίς πυξίδα
δεν έχει μέλλον και «παρών», ούτε καμιά ελπίδα
στ’ απόσκια και στις ρεματιές της Ιστορίας στέκει
και καρτερεί έναν πήγασο για να την πάει παρέκει…
Κι «αυτοί» τ’ ακαταδίωκτο έχουν διασφαλίσει
ποιος «λαουτζίκος» κατ’ αυτών κάτι ν’ αποτολμήσει…
Η χώρα μου χωματερή… όζει κι εκπέμπει πόνο
χορεύουν στα σκουπίδια της όρνια, σκουλήκια μόνο
δεν έχει πίσω της ολκό… κατεστραμμένο σκάφος
ενός λαού που πέθανε πύελος, θήκη, τάφος!…
Γιώργης Έξαρχος















































































































