Κυψέλη, 2025 – Το δράμα δύο συνταξιούχων που μένουν 3 χρόνια μέσα σε ένα αμάξι: «Μπορεί να είμαστε άστεγοι, αλλά είμαστε αξιοπρεπείς»
Στην Κυψέλη του 2025, δύο άστεγοι συνταξιούχοι ζουν μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Τρία χρόνια τώρα. Κοιμούνται, τρώνε, ξυπνούν στο περιορισμένο πλαίσιο του ίδιου στενού σασί. Μια καθημερινότητα που δεν θα έπρεπε να συναντάται σε καμία πρωτεύουσα, ευρωπαϊκή και μη.
«Ένα σπίτι να μπούμε μέσα, δεν μπορώ άλλο, κουράστηκα, απελπίστηκα», λέει η κυρία Ακριβή που στέκει με πίστη δίπλα στον 70χρονο σύζυγό της, τον κύριο Χρήστο, που παλεύει με ζαχαρώδη διαβήτη. Ο τελευταίος ψελλίζει: «Υπομονή…. Τι άλλο να κάνουμε; Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο» και συμπληρώνει:
«Μπορεί να είμαστε άστεγοι, αλλά είμαστε αξιοπρεπείς»
Η φράση του κ. Χρήστου λέει όσα δεν μπορούν να αντιληφθούν υπουργοί και δημαρχίες, εστιάζει σε όσα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν επιδοματικά. Ναι μεν είναι άστεγοι, αλλά έχουν κάτι που η πολιτεία έχει χάσει: αξιοπρέπεια.
Η γειτονιά τούς φροντίζει όσο μπορεί και τους συνδράμει στο μέτρο του δυνατού. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να τους δώσει αυτό που χρειάζονται πραγματικά: ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους.
«Υπομονή, είναι αδιέξοδο»
Η φράση επαναλαμβάνεται σαν ρεφρέν απο καταθλιπτικό τραγούδι. Υπομονή, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αδιέξοδο, γιατί η γραφειοκρατία και τα ενοίκια έχουν κάνει την επιβίωση πολυτέλεια.
Κάθε βράδυ το ίδιο σκηνικό. Ο ήχος των αυτοκινήτων, το φως από τα φανάρια και μια ελπίδα που ξεθωριάζει. Δεν ζητούν πολλά· μόνο ένα σπίτι. Όχι «στέγη», ούτε «πρόγραμμα». Ένα σπίτι. Και σε μια πόλη που κλείνει τα μάτια, αυτοί απλώς περιμένουν.
