ΚΕΠΑ Δ. Βέροιας – Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης / Ξεκίνησε η συνεργασία με πολύ ενδιαφέρουσες προβολές
Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης έχει από χθες σταθμό του ταξιδιού των ταινιών του τη Βέροια σε συνεργασία με την ΚΕΠΑ της. Στόχος είναι η επαφή του κοινού με όσο περισσότερες ταινίες και η ΚΕΠΑ είναι ο πολιτιστικός φορέας που πραγματοποιεί και φέτος αυτόν τον στόχο με ενθουσιασμό.
Αυτήν τη φορά τα ντοκιμαντέρ θα προβληθούν όχι μόνο στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών αλλά και στο Βυζαντινό Μουσείο, στο Εκκοκκιστήριο Ιδεών και στο Prismatique, από τις 19 Σεπτεμβρίου μέχρι και 26, με ελεύθερη πάντα είσοδο.
Χθες στο φουαγιέ της Στέγης, όπου έγινε η προβολή των δύο πρώτων ντοκιμαντέρ, η Κατερίνα Γρηγοριάδου προλόγισε τονίζοντας πως ο υπεύθυνος της συνεργασίας με το Φεστιβάλ, ο Θάνος Ζυγουλιάνος, φρόντισε ώστε οι ταινίες να έχουν θεματικό δέσιμο, αφήνοντας τον θεατή να έχει πληρέστερη εικόνα των διαφορετικών προσεγγίσεων.
Πρώτη ταινία το “Δύο τρία χρόνια” και δεύτερη το “Για ένα κόκκινο πουκάμισο”. Συνδετικός του κρίκος η μετανάστευση των Ελλήνων από το Βέλγιο και τη Γερμανία μέχρι τις ΗΠΑ και την Αυστραλία. Κοινό το θέμα, διαφορετικές οι προσεγγίσεις.
Το ντοκιμαντέρ “Δύο τρία χρόνια” της Λυδίας Κώνστα βλέπει το θέμα της ελληνικής μετανάστευσης του 1960, κυρίως στη Γερμανία, μέσα από μια διαφορετική προσέγγιση, αυτήν της γενιάς των απογόνων των μεταναστών.
Χωρίς να λείπουν εικόνες και φωνές και των ίδιων των μεταναστών, οι απόγονοι κινούν το ενδιαφέρον της σκηνοθέτιδας. Ποιοι είναι, πώς μεγάλωσαν, ποια νιώθουν πατρίδα τους οι άνθρωποι αυτοί;
Με διεισδυτικότητα στον ψυχισμό των προσώπων, με πλάνα κινηματογραφικά εύγλωττα και καθόλου φλύαρα, η Λυδία Κώνστα ισορροπεί ανάμεσα στον ορθό λόγο και το συναίσθημα, δίνοντας μια καταγραφή, που πραγματικά αγνοούσαμε. Μια φωνή ανθρώπων που δεν είχε ακουστεί ξανά.
Η μουσική, με την οποία ο Βεροιώτης Μίμης Νικολόπουλος έντυσε την ταινία, υπογράμμισε με εύστοχο τρόπο και με έμπνευση εκείνα τα σημεία, τα οποία έπρεπε να αποκτήσουν μεγαλύτερη δυναμική.
Ο Νικολόπουλος ήδη έχει δώσει δείγματα της προσωπικής του δουλειάς εντυπωσιάζοντας με την μπάντα του το κοινό της πόλης και όχι μόνο.
Η σκηνοθέτιδα Λυδία Κώνστα και ο συνθέτης Μίμης Νικολόπουλος μίλησαν πριν από την προβολή του ντοκιμαντέρ στη Φαρέτρα:
Πώς γεννήθηκε η ταινία
Λ.Κ.: Θέλοντας να κάνω δουλειά στη Γερμανία ανακάλυψα πώς όλοι όσοι συνεργάστηκαν μαζί μου ήταν παιδιά μεταναστών, που ζούσαν πια εκεί. Και ξεκίνησα το ’14- ’15 να παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου και να συνειδητοποιώ πόσο διαφορετικοί άνθρωποι είναι. Πώς είναι σήμερα αυτοί οι άνθρωποι; Νιώθουν να ζουν ανάμεσα σε δυο χώρες; Η πρόκληση για ένα ντοκιμαντέρ μ’ αυτά τα ερωτηματικά ήταν ενδιαφέρουσα.
Ορθολογισμός και συναίσθημα
Λ.Κ.: Στόχος μου ήταν να μην διακρίνει την ταινία κανένας μελοδραματισμός. Πιστεύω πως τα κατάφερα. Το ότι, όμως, συγκινήθηκα βαθιά από τους ανθρώπους που συνάντησα και κατέγραψα την πορεία τους μέσα από τον απόηχο της μετανάστευσης είναι γεγονός.
Η μουσική της ταινίας
Μ.Ν.: Με προσέγγισαν η κυρία Κώνστα και ο παραγωγός της ταινίας. Στόχος μας ήταν να ξεφύγουμε από τον μελοδραματισμό που γεννά το θέμα και στο επίπεδο της μουσικής. Η σκηνοθέτιδα θέλησε να δείξει πως αυτή η γενιά, η δεύτερη, πατά γερά στα πόδια της. Άρα και η μουσική έπρεπε να είναι ανάλογη.
Λ.Κ.: Ο παραγωγός μου, ο Απόστολος Καρουλάς, μου μιλούσε χρόνια για τον Μίμη, είναι θαυμαστής του. Και είχε δίκιο. Κατάφερε αυτό που ήθελα με τη μουσική του.
Η απήχηση της ταινίας στο 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Λ. Κ.:Η ταινία αγκαλιάστηκε από τον κόσμο. Η αίθουσα ήταν κατάμεστη και ο κόσμος συγκινήθηκε. Πολλοί ίσως είχαν βιώματα, αλλά πιστεύω πως η ταινία ενδιαφέρει όλους μας. Την περασμένη εβδομάδα παίχτηκε στο Σίδνεϋ και μια κυρία μού έστειλε ένα συγκινητικό mail από εκεί, λέγοντας πόσο άγγιξε τα μέλη της Ελληνικής Κοινότητας με την προβολή της.
Το ντοκιμαντέρ “Για ένα κόκκινο πουκάμισο” των Νίκου Θεοδοσίου και Δημήτρη Σπύρου προσέγγισε το θέμα της ελληνικής μετανάστευσης από μια διαφορετική και πάλι άγνωστη πλευρά του.
Ξεκινώντας από τη σύμπτωση του μεγάλου ελληνικού μεταναστευτικού κύματος στην Αμερική με την απαρχή του Κινηματογράφου εκεί, δίνει την πληροφορία πως δικοί μας μετανάστες συνέπραξαν στη δημιουργία του με άγνωστες μέχρι τώρα καταγραφές.
Πέρα από τις ΗΠΑ, η μετανάστευση και σε άλλες χώρες, μέχρι και την Αυστραλία, καταγράφονται με τρόπο που φωτίζει τα γεγονότα μέσα από τον κινηματογραφικό φακό Ελλήνων και ξένων δημιουργών. Και μην ξεχνάμε πως μετά την κρίση του 2010 η Ελλάδα έχασε νέο αίμα ανθρώπων πάνω από ένα εκατομμύριο!
Σαφώς η ματιά και του δεύτερου ντοκιμαντέρ προσέγγισε και αυτή πρωτότυπα το θέμα της μετανάστευσης.
……….
Φωτογραφίες: faretra.info
………………….
