Πέρασε η εποχή που αν έλεγαν τη γιαγιά Γκόλφω ή Κρυστάλλω έπρεπε, ντε και καλά, να ονομαστεί έτσι και η μικρή εγγονούλα. Εικοστός πρώτος ο αιώνας μας κι όλα αλλάζουν.
Είναι φανερό πως η παράδοση και στη χώρα μας πλήττεται με πολλούς τρόπους, άλλους άμεσους κι άλλους έμμεσους και έξυπνους. Ο συνδετικός αυτός ιστός της κοινωνίας, που κάποτε ήταν παντοδύναμος, σιγά – σιγά ξεφτάει.
Δε θα μιλήσουμε γενικά, θα μιλήσουμε μόνο για την ονοματοδοσία, που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια μια ακραία πορεία. Και βέβαια είναι δικαίωμα των γονιών να επιλέξουν το όνομα του παιδιού τους, που θέλουν να είναι και το ωραιότερο, αφού στα μάτια τους δεν υπάρχει ωραιότερο παιδί από το δικό τους.
Αλλά γιατί τόση εμμονή με τα αρχαία ονόματα, που βέβαια έχουν και το υποβλητικό μυθολογικό ή ιστορικό τους βάρος, όταν υπάρχει κάποιος παππούς ή κάποια γιαγιά, που λαχταρούν κρυφά να ακούσουν το όνομά τους; Δεν θα το ομολογήσουν, θα πουν με σεμνή συγκατάβαση “ε, ό,τι θέλουν τα παιδιά… ” αλλά κατά βάθος…
Ο ερχομός ενός εγγονού είναι για τους παππούδες μια μικρή ψευδαίσθηση αθανασίας. Η συνέχεια της δικής τους ζωής. Αν μπει και το όνομα, ακόμη μεγαλύτερη η χαρά!
Μην τους στερείτε, βρε παιδιά, αυτήν τη χαρά… Άλλωστε, έτσι κι αλλιώς, όλο και θα το αλλάξουν επί το ξενικότερον το όνομα τα παιδιά στην πορεία. Θα υπάρξουν αμέτρητες “Βίκες”, που βγήκαν από το αριστοκρατικότατο “Βικτωρία” ή το αρχοντικό “Βασιλική”. Θα γίνουν αυτές οι αλλαγές. Σκεφτείτε, όμως, τη λάμψη στα μάτια των παππούδων, όταν ακούσουν το δικό τους όνομα στην εκκλησία…
Εκκλησία; Αυτό, όμως, είναι μια άλλη σελίδα στα θέματα παράδοσης σήμερα….
far
……………….
