Έφυγε από τη ζωή η Αλκμήνη Γαλανοπούλου – Μπεμπέτσου, από τις ιδρύτριες του Λυκείου Ελληνίδων Βέροιας, η ενενηντάχρονη έφηβη
Μπορεί ο όρος “έφηβος” να παραχρησιμοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια για κάποιους ανθρώπους, που νικώντας την ηλικία τους διατηρούσαν χαρακτηριστικά της νεότητας. Η Αλκμήνη Γαλανοπούλου – Μπεμπέτσου, όμως, πληρούσε απόλυτα τον όρο.
Μάθαμε πως έφυγε από τη ζωή όρθια, όπως πάντα ήταν, ευθυτενής και μάχιμη, παρά τα 90 της χρόνια, που τα είχε κιόλας διαβεί.
Η Αλκμήνη δεν ήταν τυχαία, ήταν ιδιαίτερη. Αγαπούσε τη ζωή, αγαπούσε τη δράση, ήταν τολμηρή, αποφασιστική και κάποιοι, κορίτσια και αγόρια που την είχαν καθηγήτρια, (ήταν η γυμνάστριά τους πριν πολλά χρόνια), έλεγαν πως ήταν αυστηρή, σκληρή. Κανείς όμως δεν τη χαρακτήρισε άδικη.
Ήταν εκείνη που στο σχολείο έφερε άλλον αέρα αμέσως μόλις εμφανίστηκε. Το Θηλέων ανάσανε! Οι άκομψες… φουφούλες (!) αντικαταστάθηκαν από τα σορτσάκια που άφηναν τη σφριγηλή νεότητα των κοριτσιών να ξεχειλίσει, χωρίς όμως προκλητικότητα. Αντιμετώπισε αντιδράσεις για την… καινοτομία της. Τις παρέκαμψε.
Για μας, τους περισσότερους πολίτες της Βέροιας, ήταν η γυναίκα που, μαζί με άλλες πριν 45 χρόνια, ίδρυσε το Λύκειο Ελληνίδων της Βέροιας. Σε συνέντευξη στη faretra μίλησε για κείνα τα χρόνια, για τη μάχη που δόθηκε, για το πάθος της να νικήσει η παράδοση το χρόνο και τη λήθη. Και τα κατάφεραν με δυναμικότερη εκπρόσωπό τους την Αλκμήνη.
Την πρώτη μέρα του Ιουνίου, φέτος, το Λύκειο, που στεγαζόταν σε ένα ημιυπόγειο μέχρι τότε, με τις πολύτιμες φορεσιές του και τις τόσες ακόμη πιο πολύτιμες προσφορές των ανθρώπων της πόλης, βρήκε το σπίτι του. Του παραχωρήθηκε από τον Δήμο της Βέροιας το Αρχοντικό Σαράφογλου και όλος εκείνος ο πλούτος της Παράδοσης βγήκε στο φως θαμπώνοντας τους επισκέπτες με τη λάμψη του.
Στα εγκαίνια η Αλκμήνη ήταν εκεί. Περήφανη που το δικό της όνειρο έγινε πραγματικότητα. Πόσες εικόνες από τα 45 αυτά χρόνια ζωής του Λυκείου περνούσαν τάχα από τα μάτια της εκείνην τη στιγμή της συγκίνησης…
Η Αλκμήνη, όμως, δεν ήταν η γυναίκα της δράσης μόνο στην εποχή της νεότητας ή της ωριμότητας. Ήταν η γυναίκα της δράσης και στην εποχή, που οι περισσότεροι ονομάζουν “γηρατειά”. Γι αυτήν η λέξη και το περιεχόμενό της ήταν άγνωστα στην ουσία τους.
Με ένα κοφτερό μυαλό μέχρι το τέλος, ανακοινώνοντας περήφανη τα χρόνια της, κάνοντας πορείες χιλιομέτρων καθημερινά, διαβάζοντας πολύ, παρακολουθώντας καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και παρουσιάσεις βιβλίων, η Αλκμήνη ήταν πάντα και παντού παρούσα!
Με φόρμα ή τζιν και με σπορτέξ παπούτσια την ώρα της δράσης, με τα γοβάκια της και το διακριτικό της μακιγιάζ πάντα κομψή στις πολιτιστικές εκδηλώσεις, με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας που έλεγε “δε φοβάμαι τα γηρατειά, ούτε το θάνατο”, η Αλκμήνη ήταν παρούσα στο κοινωνικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι της πόλης όχι ως κατάλοιπο μιας άλλης εποχής, αλλά ως σύμβολο νεότητας.
Για μας τις γυναίκες ή Αλκμήνη ήταν πραγματικά ένα σύμβολο. “Μη φοβάστε το χρόνο”, έλεγε, “ο χρόνος είναι νίκη, δεν είναι ήττα” συμπλήρωνε. “Μη φοβάστε το θάνατο, σημαντικό είναι να ξέρεις να ζεις…”
Τελευταία φορά που την είδαμε ήταν στο Βυζαντινό Μουσείο, σε μια συναυλία τζαζ (!) της “Εύηχης Πόλης”. Χαμογελαστή!
Καλό ταξίδι, Αλκμήνη! Θα σε θυμόμαστε. Και θα σε θυμόμαστε πάντα να σέρνεις πρώτη το χορό του Λυκείου. Λεβέντικα, όπως εσύ ήξερες…
Φωτογραφίες: faretra.info
………………..
Η Αλκμήνη Γαλανοπούλου – Μπεμπέτσου μιλά στη faretra για την ίδρυση του Λυκείου Ελληνίδων Βέροιας, μαζί με την Έλλη Μάλαμα, τον Οκτώβριο του 2017
