«Η βροχή σκουραίνει τα χρώματα, γράφει ποιήματα και μουσική» / Ειρήνη Δασκιωτάκη 

Βροχή, βροχή… ατέλειωτη  βροχή.

Άλλοτε σιγανή, άλλοτε πιο δυνατή.

Υγρασία ακόμη και τις ώρες που σταματάει.

Η αντιληπτικότητα της υγρασίας εξαρτάται από το βάρος της ηλικίας…

Όσο πιο μεγάλο τόσο πιο έντονη η διεισδυτικότητα της …

Ενοχλούν τα παλιά τραύματα, τα διαστρέμματα, τα σπασίματα, οι ρίξεις συνδέσμων κλπ.

Σου θυμίζουν όμως γεγονότα της νιότης γιατί συνήθως τότε τα ψώνισες…

Μαρτιάτικη βροχή εδώ και μέρες, φαίνεται πως θα γίνει και απριλιάτικη, σκουραίνει τα χρώματα, μουσκεμένοι δρόμοι, νερό στις λακούβες των δρόμων, στα ανοίγματα των πεζοδρομίων, χρειάζεται προσοχή στο περπάτημα, στην οδήγηση…

Τα χειμωνιάτικα δε βλέπω να μαζεύονται, το Πάσχα θα έρθει λένε μουλιασμένο…

Βροχή!

Λόγια της βροχής νανουρίσματα, ξεπλένουν τη σκόνη, ακροβατούν στα φυλλώματα, μικρά, διάφανα διαμάντια στα πέταλα των λουλουδιών, που άλλοτε γίνονται ροζ, άλλοτε μοβ, άλλοτε κίτρινα, άλλοτε γαλάζια…

Κόκκινα όχι ακόμη

Αργούνε τα τριαντάφυλλα…

Δεν μοιάζουνε στις μυγδαλιές αυτά!

Βλέπουν και τη βροχή…

Όσο νά ΄ναι, μπερδεύονται!

Άλλαξε και η ώρα.

Βροχερή νύχτα, δυσκολότερο ξύπνημα…

7 είναι, σαν παλιά έξι!

Ωχ!

Ζόρικη πάλι η προσαρμογή …

Μα δε βοηθάει κι ο καιρός θα πεις

Κι αυτή η βροχή… τσίκι τσίκι…

Δε λέει να μας ξεχάσει!

Κι όμως!

Στρώνει το χαλί της Άνοιξης για να γίνει όμορφο και γόνιμο…

«Αν ρίξει ο Μάρτης δυο νερά κι ο Απρίλης άλλο ένα, χαρά σ’ αυτό το ζευγά που ’χει πολλά σπαρμένα», μας συνετίζει η ελληνική παροιμία.

Τώρα βέβαια… δεν μπορείς να εμπιστευτείς την παροιμία.

Τι να λέμε τώρα.

Γιατί να το κρύψομε άλλωστε!

Ήταν στραβό το κλίμα… ναι με γιώτα… το έφαγε κι ο άνθρωπος….

Μα και η αναβροχιά κι αυτή πρόβλημα είναι.

Για αυτό και το έθιμο της Περπερούνας!

Η Περπερούνα είναι ένα πανελλήνιο και πανάρχαιο έθιμο για την αναβροχιά. Όταν δεν έβρεχε σε διάφορες περιοχές της χώρας μας  και κινδύνευαν να χαθούν οι σοδειές από την ξηρασία, οι κάτοικοι έκαναν μια Περπερούνα.

Διαλέγανε ένα κοριτσάκι και το έντυναν με ένα άσπρο φόρεμα στολισμένο με λουλούδια και πρασινάδα… για να πρασινίσει ο τόπος σαν την Περπερούνα. Έπειτα γυρνούσαν στα σπίτια του χωριού και τραγουδούσαν το παρακάτω τραγούδι.

Περπερούνα περπατεί

και το Θιό παρακαλεί

για να βρέξει μια βροχή,

μια βροχή, μια σιγανή

για να γέν’ τα στάρια μας

κι τα καλαμπόκια μας.

Μπάρις, μπάρις τα νιρά,

μπάρις, μπάρις τα κρασιά. (Αιανή Κοζάνης)

Σε κάθε σπίτι που έφταναν, έβγαινε η νοικοκυρά και έβρεχε τα χόρτα της Περπερούνας. Τότε το κορίτσι τιναζόταν και έπεφταν οι σταγόνες στο έδαφος όπως η βροχή. Όπως λοιπόν έβρεχαν την καταπράσινη Περπερούνα, έτσι να έβρεχε και ο Θεός και να πρασινίσει η γη. Πριν φύγουν η κάθε νοικοκυρά τους έδινε  κεράσματα ή χρήματα για το καλό και αυτοί τους εύχονταν «Καλή βροχή, να δώσει ο Θεός».

Πόσα τραγούδια δημοτικά και σύγχρονα δε γράφτηκαν εμπνευσμένα από τη βροχή!

 «Θέλω να βρέξει μια βροχή κι ένα βαρύ χαλάζι

για να σαπίσουν τα λουριά να πέσουν τα κουδούνια,

να χάσει ο νιος τα πρόβατα να χάσει ο νιος τα γίδια

για να ‘ρθει πάλι σπίτι μου μέσα στην αγκαλιά μου», λέει και το ηπειρώτικο δημοτικό τραγούδι.

Πόσα ποιήματα και κείμενα ποιητικά …

Και εκείνο το παιδικό τραγουδάκι που λέγαμε παιδιά;

Πόσο μας άρεσε! Γιατί άραγε;

Κάναμε και τον ήχο της βροχής με τα δάχτυλα.

«Βρέχει βρέχει και χιονίζει

Και το μάρμαρο ποτίζει

Και η γάτα μαγειρεύει

Και ο ποντικός χορεύει.»

Μύριζε θαλπωρή…

Και η βρόχα έπιπτε…

Γιώργος Ζαμπέτας

«κι εκείνο το βράδυ το φεγγάρι

δε βγήκε, τα σύννεφα χαμηλώσανε

και η βρόχα έπεφτε, στρέιτ θρου»
.………………………………………………………

Είναι μελαγχολική η βροχή, νοσταλγική και δημιουργική…

Μένεις μέσα και σκέφτεσαι…

Βλέπεις τις σταγόνες να κυλούν στο τζάμι σα δάκρυα που πνίγονταν στο φως και να τώρα ξαλάφρωσε η ψυχή!

Κι αν κυλήσει ένα δάκρυ, ποιος θα το δει;

Μέσα στο σπίτι που βρέχεται, περιμένεις να σταματήσει η βροχή, να βγει ο ήλιος για να ανοίξεις την πόρτα…

Ξαφνικά, δύο ερωτευμένοι παίζουν στην βροχή. Κοντοστέκεσαι και αναπολείς…
 
Βροχή και σήμερα βροχή στη στέγη μας

Βροχή στη πόρτα μας, ατέλειωτη βροχή.

Και εσύ στα σύνορα σ’ ένα χαράκωμα

Και γύρω ο θάνατος ατέλειωτη βροχή
……………………………………………………………
Σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική του Γιάννη Σπανού σε πρώτη εκτέλεση το 1973 με τη Δήμητρα Γαλάνη, ένα τραγούδι που η μουσική του ταιριάζει απόλυτα στο mood.

Να ήταν ο πόλεμος αλάτι και να λιώσει…

Ο «Βροχοποιός» σε στίχους του Παύλου Παυλίδη από τα «Ξύλινα Σπαθιά», ελπίζει σε  μια βροχή που θα κάνει τον κόσμο καλύτερο…
Το υγρό στοιχείο της, καταλυτικός διαλύτης .

«Αν αυτά τα σύννεφα είναι οι φόβοι

των ανθρώπων που παγώνουνε

Πάνω απ’ τις σκεπές

Ας ξεπλύνουν οι πιο άγριες βροχές

αυτούς τους δρόμους

Κι ας χυθούν στις μυστικές δεξαμενές

Που γεμίζουνε τη θάλασσα της φρίκης…»
…………………………………………………………

Και οι στίχοι του Χρήστου Θηβαίου, στο τραγούδι «Βροχή μου», αν και η μυρωδιά της βροχής είναι έντονη και μοιάζει με ζεστή αγκαλιά, η μοναξιά κι ο νοσταλγικός έρωτας που μάκρυνε στη μνήμη, τον μελαγχολεί..
Ανοίγει όμως τον δικό του κύκλο και σκέφτεται τα κατατρεγμένα παιδιά που δεν πτοούνται και με πόδια γυμνά χορεύουν στη βροχή…

Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα

σ’ αυτή την αγκαλιά

στα σκουριασμένα σύννεφα, στα φύλλα

στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά

Ας ήτανε να πνιγώ, σαν μια σταγόνα

μέσα στα χείλια σου εγώ.

Βροχή μου, σκέπασε αυτή τη γωνιά

τούτο το σώμα που διψά

Βρέχει και στους καταυλισμούς

χορεύουν τα παιδιά

στάζει ο θεός στις προσευχές, στο ντέφι

στις καρδιές, στα πόδια τα γυμνά
……………………………………………………………

Στον αντίποδα το τραγούδι του Μάθιου Μόρισον, Τραγουδάω στη βροχή  I’m singin’ in the rain, που τραγούδησε ο Τζιν Κέλι στην ταινία «Τραγουδώντας στη βροχή (Singing in the Rain, 1952» που ο ίδιος σκηνοθέτησε.

Απλά τραγουδώ στη βροχή,

Τι υπέροχο συναίσθημα,

Και είμαι πάλι χαρούμενος.

Γελάω με τα σύννεφα

Τόσο σκοτεινά, ψηλά,

Ο ήλιος, είναι στην καρδιά μου…

Να! εδώ ταιριάζουν και τα αποσπάσματα της συγγραφέως Αλκυόνης Παπαδάκη (περί βροχής)!

«Θέλω μια ρωγμή εγώ στην ψυχή, να μπαίνει μέσα η βροχή.

Ένα σηκωμένο κεραμίδι, που να μπορούν να χτίσουν τη φωλιά τους τα πουλιά.»

«Τι παλιόκαιρος σήμερα… Βρέχει από το πρωί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η νοσταλγία έχει το άρωμα της βροχής…»
 
« Όποιος πιστεύει πως η λιακάδα φέρνει την ευτυχία, δεν έχει χορέψει στη βροχή…»
 

Κι ο Γιάννης Ρίτσος, με «Το χώμα κάτω απ’ τη βροχή», συνομιλεί με την Αλκυόνη και δείχνει πως συμφωνεί!

Τούτη η αργή, ασταμάτητη βροχή, καλόδεχτη, βοηθάει,

μαλακώνει το χώμα, πλένει μητρικά τα φύλλα της συνοικιακής

τριανταφυλλιάς απ’ τη σκόνη,

νοτίζει τις φτωχές στέγες- όλα τα δείχνει ταπεινά και φτωχά,

τους αφαιρεί την έπαρση και τη σκληρότητα, φτωχαίνει ακόμα

και τη λύπη
………………………………………………………….

Να είσαι καλή κυρά βροχή
κακό να μη μας κάνεις.
Βρέξε ειρήνη δυνατή
κι έχεις πληγές να γιάνεις!

καλή εβδομάδα με υγεία!

Ει. Δα

—