Μητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα,
κι αν στο κρυφό μυστήριο ζουν πάντα τα παιδιά σου
με λογισμό και μ’ όνειρο, τι χάρ’ έχουν τα μάτια,
τα μάτια τούτα, να σ’ ιδούν μες στο πανέρμο δάσος,
που ξάφνου σου τριγύρισε τ’ αθάνατα ποδάρια
(κοίτα) με φύλλα της Λαμπρής, με φύλλα τού Βαϊώνε!
Το θεϊκό σου πάτημα δεν άκουσα, δεν είδα·
ατάραχη σαν ουρανός μ’ όλα τα κάλλη πόχει,
που μέρη τόσα φαίνονται καί μέρη ‘ναι κρυμμένα!
Αλλά, Θεά, δεν ημπορώ ν’ ακούσω τη φωνή σου,
κι ευθύς εγώ τ’ ελληνικού κόσμου να τη χαρίσω;
Δόξα ‘χ’ η μαύρη πέτρα του και το ξερό χορτάρι.
…………..
“Ελεύθεροι πολιορκημένοι” – Από το Γ’ Σχεδίασμα
……………
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Αναγνώστες
Γρηγόρης Σακαλής “Τέλμα”
Ποίηση
Χαλίλ Γκιμπράν “Η Αγάπη”
Ποίηση
Κική Δημουλά “Ουτοπίες”
Ποίηση
Ο Γιάννης Ρίτσος για την Ποίηση / “Άτιτλο”
Ποίηση
