Στάθηκε η νύχτα ασήκωτη,
βαριά σαν προσευχή,
κι η σιδερένια ρότα της,
έσπασε στη σιγή.
Φωνές που γίναν άγγελοι,
κορμιά σαν πεφταστέρια,
μια άνοιξη που έσβησε,
πριν σμίξουνε τα άνθη με τα χέρια.
Το ρολόι εσταμάτησε,
μα οι μνήμες ταξιδεύουν,
στους δρόμους που δε γύρισαν,
στις αγκαλιές που πίσω μένουν.
Στης νύχτας το σκοτάδι,
βουβό το δάκρυ τρέχει,
φωνές που γίναν άνεμος,
κανείς δεν τις αντέχει.
Το τρένο δε γυρίζει,
χάθηκε στις αχλές,
και μένουν τα ονόματα,
γραμμένα στις καρδιές.
Τα φώτα είχαν σβήσει
πριν φτάσει η αυγή,
κι η άνοιξη μαράθηκε
πριν δώσει τη ζωή.
Σιδερωμένοι δρόμοι,
σταθμοί χωρίς φωνή,
η μοίρα που σημάδεψε
κορμιά σε μια στιγμή.
Ο χρόνος κόπηκε στα δυο,
η άνοιξη παγώνει,
φωνές που φεύγουν σαν καπνός,
κανείς δεν τις σηκώνει.
Ο ήλιος βγήκε σαν παλιά πληγή
και αιμορραγεί,
κι η νύχτα ακόμα ψιθυρίζει,
ονόματα στη γη.
Μα δεν ξεχνά η μνήμη μας,
δε σβήνουν οι ψυχές,
γίνονται φάρος στη βροχή,
φωτιά στις χαραυγές.
Κι αν το άδικο βαραίνει,
σαν πέτρα στην καρδιά,
θα γίνει η θλίψη μας κραυγή,
και η σιωπή φωτιά.
Να κρύψουν πήγαν το κακό,
να σβήσουν την οργή,
μα η αλήθεια σα φωνή,
θεριεύει στη βροχή.
Χτίσαν παλάτια από ψευτιά,
σε ράγες σαπισμένες,
μα τώρα ακούγονται βοές,
φωνές ξεσηκωμένες.
Δεν έχει λήθη ο χαμός,
δε σβήνει η καταδίκη,
με αίμα γράφτηκε η ντροπή,
με δάκρυ θα ‘ρθει η θεία δίκη.
Κι όσο για σας, Τεμπών εγκληματίες,
θα έρθει η ώρα η στερνή,
που όλα θ’ ακουστούν,
τα ψέματά σας, οι πληγές,
μπροστά σας θα σταθούν.
Και τότε, μες στη νύχτα σας,
μια φλόγα θα φανεί,
θα ‘ναι η οργή του κόσμου σας …φωτιά!
Δε θα σβηστεί.
Σκάψατε τάφους με ψευτιές,
με λόγια δολοφόνων,
μα οι ψυχές δε θάβονται,
στα βάθη των αιώνων.
Τ’ άδικο στέκει ορθωτό,
μαχαίρι δίχως θήκη,
κι η νύχτα σας στοιχειώνεται,
με κάθε καταδίκη.
Δεν έχει δάκρυ η οργή,
δε σκύβει, δε λυγάει,
σαν κεραυνός θε να χτυπά,
σα θύελλα θα σπάει.
Και σα θεριό ανήμερο,
θα πέσει να σας φάει,
το αίμα αθώων
στις ράγες σαν κυλάει.
Μα όσοι φεύγουν άδικα,
δε χάνονται, δε σβήνουν,
γίνονται φως που καίει βαθιά,
ψυχές που εδώ θα μείνουν.
Και μες στη νύχτα μας κραυγάζουνε:
«Δικαιοσύνη, όχι λήθη!
για να ‘χει ισχύ ο αγώνας σας,
και όλους να τους πείθει».
Μα οι ψυχές δε χάνονται,
δεν σβήνουν, δεν πεθαίνουν,
σαν άνεμου αντάριασμα,
στις ράγες θα επιμένουν.
Μα η σιωπή δεν είναι τέλος,
μηδέ η λησμονιά,
είν’ η φωνή που αντηχεί σαν φλόγα δυνατή,
ξανά, ξανά, ξανά!
Θα ‘ρθει η μέρα η βαριά,
που όλα θα μετρήσουν,
και όσοι εγέλασαν φθηνά,αθώες μου ψυχές,
μπροστά σας θα λυγίσουν!
Για κάθε ψέμα που ειπώθηκε,
για κάθε προδοσία,
θα γίνει η μνήμη μας φωτιά,
θα γίνει τιμωρία!
28.02.23 ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ! ΑΝΤΙΔΡΟΥΜΕ!
……………………
