“Χίλιες μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο, μέρος 2ο” / γράφει ο Γιώργος Τσιάρας

Στο προηγούμενο «δρομο-λόγιο» καταπιάστηκα συνοπτικά με το καθαρά στρατιωτικό ιστορικό της ρωσο-ουκρανικης σύρραξης. Ομως οι πολεμικές επιχειρήσεις είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου. Ο πόλεμος αυτός, στον οποίο φυσικά συμμετέχουν εμμέσως δεκάδες κράτη, δεν στήθηκε για να κερδίσει κάτι η εκ των προτέρων καταδικασμένη Ουκρανία, αλλά για να «ματώσει» και, ει δυνατόν, να καταρρεύσει και να διαλυθεί η Ρωσία. Και, το κυριότερο, προετοιμάστηκε και πυροδοτήθηκε προκειμένου να σπάσουν οι οικονομικοί, ενεργειακοί αλλά και πολιτικοί/πολιτιστικοί δεσμοί της Ρωσίας με την Ευρώπη και την Κίνα: για να καταρρεύσει κάθε πιθανότητα ανάδυσης μιας νέας πανίσχυρης ευρασιατικής συμμαχίας, που θα κατέστρεφε κάθε ελπίδα των Αμερικανών και των ατλαντιστών κολαούζων τους για διαιώνιση της σημερινής τους παγκόσμιας νεο-αποικιοκρατικής ηγεμονίας.

Το πραγματικό όπλο λοιπόν, στα μάτια των αρχιτεκτόνων του πολέμου, δεν είναι τα βουνά από δυτικά τανκς και πυραύλους, αλλά οι ασφυκτικές οικονομικές κυρώσεις σε βάρος όχι μόνο της Μόσχας, αλλά και όσων επιμένουν να συναλλάσσονται κρυφά ή φανερά μαζί της. Αρνούμενη τη φτηνή ρωσική ενέργεια, τα βιομηχανικά μέταλλα και άλλες πρώτες ύλες, που αποτέλεσαν επί πολλές δεκαετίες ένα από τα βασικά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα της βιομηχανίας της, και αποποιούμενη την πρόσβαση στη χρυσοφόρο ρωσική αγορά, η Ευρώπη αυτοκτονεί οικονομικά μπροστά στα μάτια μας. Με μια κίνηση ματ, οι Αμερικανοί ξανάσφιξαν τον μεταπολεμικό κόμπο που δένει τους Ευρωπαίους υποτακτικούς στο άρμα μάχης τους – επιβεβαιώνοντας παράλληλα την προφητική ρήση του στρατάρχη Γκιόργκι Ζούκοφ: «Απελευθερώσαμε την Ευρώπη από τον φασισμό, αλλά αυτό δεν θα μας το συγχωρήσουν ποτέ»…

Και βέβαια όπου δεν έφτανε η πειθώ, η προπαγάνδα ή το γινάτι, επιστρατεύτηκαν άλλα, σκοτεινότερα μέσα – όπως το «ορφανό» σαμποτάζ στους υποθαλάσσιους ρωσο-γερμανικούς αγωγούς αερίου NordStream της Βαλτικής. Με αποτέλεσμα οι αμερικανικές εξαγωγές πανάκριβου υγροποιημένου γκαζιού και ακόμη ακριβότερων όπλων και πυρομαχικών προς την Ευρώπη να έχουν πολλαπλασιαστεί, την ώρα που μεγάλα γερμανικά εργοστάσια κλείνουν ή μετακομίζουν.

Από αυτή την ευρυγώνια οπτική της «Μεγάλης Σκακιέρας», δηλαδή την κοντόθωρη και εν τέλει ρατσιστική ματιά ιμπεριαλιστών καριέρας σαν τους Μπάιντεν, Μπλίνκεν και Νούλαντ, η «επιχείρηση Ουκρανία» στέφτηκε με επιτυχία, έστω κι αν το ακρωτηριασμένο πιόνι ψυχορραγεί καταματωμένο ενώπιόν μας, όπως τόσα και τόσα πριν από αυτό. Το Βιετνάμ χάθηκε, το Αφγανιστάν και το Ιράκ χάθηκαν, τώρα η Ουκρανία χάνεται, εκατομμύρια οι νεκροί – και τι έγινε; Η μηχανή του πολέμου δουλεύει – εμπρός για την επόμενη μάχη δι’ αντιπροσώπου!

Και βέβαια λέω «κοντόθωρη», γιατί οι μόνοι που τελικά την πάτησαν είναι οι Ευρωπαίοι: η Ρωσία ως συνήθως ανασυντάχθηκε, η οικονομία και ο στρατός της δυνάμωσαν αντί να καταρρεύσουν, και η στρατηγική συμμαχία της με την πανίσχυρη Κίνα –που έσπευσε να απορροφήσει τα περισσευούμενα φτηνά καύσιμα– έγινε ο άξονας γύρω από τον οποίο συστρατεύονται πλέον σχεδόν όλες οι άλλες μεγάλες και μικρές ανερχόμενες δυνάμεις του πλανήτη. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και όσοι παρακολούθησαν προσεκτικά τις πρόσφατες συνόδους κορυφής του G20 στο Ρίο και των BRICS+ στο Καζάν καταλαβαίνουν πόσο έξω έπεσαν στους σχεδιασμούς τους οι αλαζόνες… Σκακιστές της Εσπερίας.

Κάποιοι, λίγοι βεβαίως, τα λέγαμε όλα αυτά από την αρχή. Την πρώτη κιόλας μέρα του πολέμου, τον Φλεβάρη του ’22, έγραφα: «Ο νέος Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ Δύσης και Ρωσίας είναι γεγονός, οι οπλοβιομηχανίες και οι πετρελαιάδες τρίβουν τα χέρια τους και τη λυπητερή θα την πληρώσουμε όλοι μας, μέσα από την ανατίμηση των σημαντικότερων για την καθημερινότητα αγαθών, τα νέα προσφυγικά κύματα και φυσικά τις αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες στο πλαίσιο μιας νέας “ισορροπίας του τρόμου”». Τρεις εβδομάδες αργότερα, στις 19 Μαρτίου, συνέχιζα: «Η Ουκρανία ήταν και είναι το σφάγιο που θυσιάστηκε ώστε να εξασφαλιστεί η εκ νέου διχοτόμηση του πλανήτη σε δύο πολεμικά στρατόπεδα και για να γίνει αναπόδραστη η νέα κούρσα των εξοπλισμών και του διαγουμίσματος των πρώτων υλών στο όνομα της “ελευθερίας”. (…) Τώρα που το τζίνι της σφαγής βγήκε απ’ το μπουκάλι, όλες οι κυρώσεις και τ’ αναθέματα του κόσμου δεν πρόκειται να το ξαναβάλουν μέσα».

Κάποιοι «σύντροφοι» με αποκαλούσαν τότε «Πουτινάκι» και βροντοφώναζαν «Σλάβα Ουκράινα»: σήμερα σιωπούν κυνηγημένοι από τα μυριάδες φαντάσματα των Ουκρανών και Ρώσων θυμάτων της «σωστής πλευράς», που ακούσια ή εκούσια υπηρετούσαν, και ψάχνουν μάταια για πυρηνικά καταφύγια στην ευρύτερη περιοχή των Αθηνών…

 efsyn.gr