Η Σκούρτα, αν και δεν είναι μέσα στις πιο ψηλές κορυφές του Ολύμπου, είναι ξεχωριστή, γιατί μόλις την κατακτήσεις σου αποκαλύπτει το δίδυμο των κορυφών του Μύτικα και της Στεφάνης ή θρόνο του Δία, που είναι γνωστές σ’ όλο τον κόσμο, καθώς και άλλες λίγο χαμηλότερες, όπως είναι η Μεγάλη Τούμπα και η κορυφή του Προφήτη Ηλία. Μια θέα μοναδική.
Αν και η διαδρομή από τη Σκούρτα για το Οροπέδιο των Μουσών είναι σχετικά μικρή, ο χθεσινός μας στόχος ήταν η Σκούρτα κι όχι τα καταφύγια. Ο καιρός ήταν καλός και τα μόνα σύννεφα που υπήρχαν πάνω από τις υψηλότερες κορφές ήταν μόνο για να θυμίζουν τον νεφεληγερέτη Δία.
Για την ανάβαση χρειάστηκαν πέντε περίπου ώρες. Η ανάβαση ξεκινά από τη Διασταύρωση της Γκορτσιάς, από τα 1100 μέτρα, με ενδιάμεσα τοπωνύμια τη «Μπάρμπα», όπου φτάνεις περίπου σε μία ώρα. Δύο ώρες ακόμη χρειάστηκαν μέχρι το καταφύγιο της Πετρόστρουγκας, που είναι χτισμένο στα 2000 μέτρα και άλλο τόσο μέχρι τη Σκούρτα. Συνολικά καλύπτεται μια υψομετρική διαφορά 1400 μέτρων, με το μονοπάτι σε αρκετά σημεία να μην είναι και στα καλύτερά του. Η κατάβαση, που έχει και αυτή τις δυσκολίες της, κράτησε περίπου τεσσεράμιση ώρες, με μια δεκάλεπτη στάση στο καταφύγιο της Πετρόστρουγκας.
Η χλωρίδα, καθώς ανεβαίνουμε, είναι άξια προσοχής. Ξεκινάμε με δάσος, όπου κυριαρχούν η πεύκη και η οξιά στη συνέχεια πάλι η πεύκη. Μετά η οξιά γίνεται πολύ πυκνή μέχρι περίπου τα 1800 μέτρα, για να πάρει τη σκυτάλη το Ρόμπολο, ένα είδος πεύκης με πολύ σκληρές βελόνες και κορμό, που γίνεται πανύψηλο, όπως και τα προηγούμενα δένδρα, στη διάρκεια της διαδρομής.
Καθώς κερδίζουμε ύψος, το ρόμπολο από πανύψηλο που είναι γίνεται θάμνος στα 2400 περίπου μέτρα, απ’ όπου αρχίζει και η Αλπική ζώνη, δίχως πια δένδρα. Εκεί συναντήσαμε μια μικρή αγέλη από αγριοκάτσικα, τα οποία μόνο άγρια δεν είναι. Αντιμετωπίζουν φιλικά τους ορειβάτες και δεν τους φοβούνται. Τέτοιες αγέλες υπάρχουν πολλές κυρίως στο Οροπέδιο των Μουσών.
Στη διάρκεια της ανάβασης, αλλά και της κατάβασής μας, πέρασαν δυο φορές τα μουλάρια με το αγωγιάτη, που εφοδιάζουν τα καταφύγια στο Οροπέδιο των Μουσών.
Σχεδόν τα 2/3 της διαδρομής είναι υπό σκιάν, όμως για το υπόλοιπο κομμάτι, όπως και για κάθε βουνό σε μεγάλο υψόμετρο, χρειάζεται ιδιαίτερη προφύλαξη από την ακτινοβολία που είναι έντονη, ακόμη και με συννεφιά.
Ένα χαρακτηριστικό των τελευταίων χρόνων στις αναβάσεις είναι οι πολλοί νέοι Έλληνες που ανεβαίνουν στον Όλυμπο απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας, αν και θεωρούμε ότι τα πρωτεία τα κατέχουν οι ξένοι απ’ όλα τα μέρη του κόσμου.
Συναντήσαμε ομάδα της «Αγαποκοινότητας» από τη Φθιώτιδα,που ορειβατούσε, όπως είπε, για την Ειρήνη, πολλές ομάδες από Θεσσαλονίκη και Αθήνα, δυο παιδιά από τον Βόλο, μια ομάδα από την Τιμισοάρα της Ρουμανίας, με την οποία καλύψαμε σχεδόν μαζί όλη τη διαδρομή από την Πετρόστρουγκα μέχρι και τη Σκούρτα, και πολλοί άλλοι φυσικά. Άκουγες συνεχώς την καλημέρα σε πολλές γλώσσες.
Στην ομάδα της Τιμισοάρας το… πρόβλημα το είχαν οι δύο μικρότεροι, από τριών έως πέντε χρόνων, γιατί οι μεγαλύτεροι δεν μπορούσαν να τους ακολουθήσουν. Έτσι, για να μην… βαριούνται περιμένοντας, κάλυπταν τρέχοντας μια διαδρομή στο μονοπάτι προς τα πάνω και στη συνέχεια τρέχοντας πάλι γύριζαν πίσω, μέχρι να συναντήσουν την υπόλοιπη ομάδα! Και αυτό γινόταν για σχεδόν τρεις ώρες!
Πριν κλείσει αυτό το μικρό σημείωμα, αξίζει να αναφερθεί η εξαιρετική θέα από τη Σκούρτα είτε προς τον κάμπο και τον Θερμαϊκό, είτε κυρίως προς τις ψηλότερες κορφές που αναφέραμε στην αρχή, με τον Μύτικα και τη Στεφάνη να κατέχουν τα πρωτεία! Και ας σταθεί ως αφορμή ο αναγνώστης να ψάξει περισσότερα για τον Όλυμπο και, γιατί όχι, να αποφασίσει να τον κατακτήσει!
Δημήτρης Τσιμούρας
Φωτογραφίες: faretra.info
………………………..
