Νάουσα: Η πόλη τίμησε τον Ηλία Ανδριόπουλο σε μια συναυλία υψηλής ποιότητας, αισθητικής και συγκίνησης
Αλλάζουν οι καιροί περνάν τα χρόνια / Του κόσμου το ποτάμι είναι θολό / Μα εγώ θα βγω στου ονείρου τα μπαλκόνια… (Νίκος Γκάτσος)
Αυτήν ακριβώς την αίσθηση είχαμε χθες στη Νάουσα, όπου η πόλη υποδέχθηκε και τίμησε έναν από τους μεγάλους συνθέτες μας, τον Ηλία Ανδριόπουλο. Πως σ’ αυτό το θολό ποτάμι του κόσμου, έτσι όπως άλλαξαν και σκοτείνιασαν οι καιροί, τα δικά του τραγούδια μάς κάνουν ακόμα να ονειρευόμαστε…
Το “Ωδείο Νάουσας”, που δημιουργήθηκε το 1932 (!) από φιλόμουσους νέους της πόλης, και πήρε επίσημη μορφή το 1952 με τη χορωδία και τη μαντολινάτα του, κάλεσε τον Ηλία Ανδριόπουλο σε συνδιοργάνωση με το Δήμο, για μια μεγάλη συναυλία ποιότητας, που του αφιέρωσε.
Και ήταν εκεί. Και απόλαυσε μαζί μας την τιμή της πόλης, αλλά και την αγάπη του κόσμου, σε μια συναυλία που όχι μόνο δεν πρόδωσε ούτε στο ελάχιστο το έργο του, αλλά το επανέφερε αλώβητο μέσα από το χρόνο, δημιουργώντας δυνατές συγκινήσεις.
Η μουσική του Ηλία Ανδριόπουλου είναι δεμένη με τα ωραιότερα χρόνια της δικής μας νιότης. Της νιότης που ήλπιζε, που ονειρευόταν, που περίμενε “να πάρουνε τα όνειρα εκδίκηση” μετά από μια εφτάχρονη δικτατορία και μια μεταπολίτευση, που δεν τα δικαίωνε. Και υπήρξε η ελπίδα και έλαμψε για λίγο και στην πορεία χάθηκε.
Τα τραγούδια του Ανδριόπουλου έγιναν σημαία της ελπίδας. Αγαπήθηκαν, τραγουδήθηκαν. Σαράντα τόσα χρόνια πίσω… Η ελπίδα μπορεί να χάθηκε προς στιγμήν , τα τραγούδια του, όμως, ζουν, γιατί δεν πεθαίνει η ελπίδα, το όνειρο και η “Ελληνικότητα”, που αποπνέουν.
Γιατί αποπνέουν πάνω απ’ όλα “Ελληνικότητα”! Οι ήχοι, οι στίχοι, ο τρόπος που αφήνουν παράθυρα από παντού και αναβλύζει αυτή η αίσθηση, που την έχουμε τόσο ανάγκη, καθώς μας αλέθουν οι μυλόπετρες της Παγκοσμιοποίησης.
Μην κλαις και μη φοβάσαι το σκοτάδι
εμείς που ζήσαμε φτωχοί
του κόσμου η απονιά δε μας τρομάζει
θα έρθει και για μας μια Κυριακή…
Πόσες φορές δεν το τραγουδήσαμε…
Μιχάλης Μπουρμπούλης! Και Γκάτσος, και Ελευθερίου, και Σεφέρης και Ελύτης οι ποιητές που μελοποιήθηκαν απ’ αυτόν! Και τους πέρασε κάτω, στο στόμα του λαού!
Χθες η Χορωδία και Μαντολινάτα του “Ωδείου Νάουσας” απέδωσε τα τραγούδια του με σεβασμό και ευαισθησία. Ο μαέστρος της, ο Δημήτρης Παρόλας, έκανε πολλή δουλειά. Και δεν ήταν μόνο η γνώση της μουσικής, ήταν και το πάθος που τη συνόδευε. Άψογη η ορχήστρα και η χορωδοί!
Και ήρθε και η Θεοδώρα Μπάκα, φιγούρα αέρινη, φωνή αγγελική, με περγαμηνές στο χώρο του Λυρικού Τραγουδιού σε Ελλάδα και Εξωτερικό, για να μαγέψει το κοινό.
Επέλεξε τα τραγούδια που αναδείκνυαν τους πιο ευαίσθητους και λυρικούς στίχους. Καταπληκτική!
Και στη σκηνή η Ναουσαία Μαίρη Δούτση να εντυπωσιάζει κι αυτή με τη δική της φωνή! Κι εδώ η δυσκολία για την ίδια ήταν πως ερμήνευσε τραγούδια, που είχαν ειπωθεί από τη φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου. Η σύγκριση θα ήταν ισοπεδωτική. Κι όμως. Η Δούτση δεν τη μιμήθηκε. Άφησε στον αέρα τη δική της φωνή, καθαρή, δωρική. Καταχειροκροτήθηκε!
Τα “Λαϊκά προάστια”, τα “Γράμματα στο Μακρυγιάννη” και οι “Προσανατολισμοί” είναι οι πιο γνωστοί δίσκοι του Ανδριόπουλου και τα τραγούδια τους αγαπήθηκαν πολύ. Ακούστηκαν όμως χθες στο Θέατρο του Πάρκου της πόλης, στο “Μελίνα Μερκούρη”, τραγούδια κι από άλλους κύκλους του.
Εξαιρετικοί και οι άντρες χορωδοί που τραγούδησαν σόλο. Ο Αντώνης Μόρφης, ο Αντώνης Πολύζος, ο Θωμάς Μπιγκάνος και τελευταίος ο Χρήστος Τσίτσης, που απέδωσε όχι μόνο με τη φωνή του, αλλά και με θεατρική κυριολεκτικά ερμηνεία το τραγούδι του Γκάτσου “Το τραγούδι του παλιού καιρού”.
Ποίηση και Μουσική αδελφωμένες. Συγκίνηση και ψυχική ανάταση σε συμπόρευση!
Και στο μεσοδιάστημα που χρειάστηκε να γίνει διάλειμμα, για να κουρδιστούν τα όργανα, (γιατί η ζέστη ήταν πολλή), να ακούγονται από τη μεριά του πάρκου εκκωφαντικοί οι ρυθμοί του σήμερα. Ήχοι εκκωφαντικοί, αμέλωδοι, που αποκοιμίζουν τους νέους, που δεν τους αφήνουν να μιλήσουν, να κοιταχτούν… “Του κόσμου το θολό ποτάμι”… Μια ακουστική εικόνα της σύγχρονης βαρβαρότητας, που μας ισοπεδώνει…
Όμως εμείς ήμασταν εκεί, με τους λίγους, ίσως, αλλά αθεράπευτοι πάντα ταξιδευτές του ονείρου…
Και τραγουδήσαμε μαζί με τον ίδιο τον συνθέτη που ανέβηκε στη σκηνή, μαζί με τους σολίστες και τους χορωδούς, τραγουδήσαμε κόντρα στους βάρβαρους καιρούς
Μην κλαις… Θα έρθει και για μας μια Κυριακή…
Αντιστεκόμαστε!
…………………..
Φωτογραφίες: faretra.info
…………………..
(Την Κυριακή 23 Ιουνίου, στην Αίθουσα «Βέτλανς», ομιλία – παρουσίαση από τον Χρήστο Τσίτση, εκπαιδευτικό, πρώην πρόεδρο του σωματείου, με τίτλο: «Η σφραγίδα του Ηλία Ανδριόπουλου στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι, τη μουσικοποιημένη ποίηση και το συγγραφικό του έργο». Στο πιάνο ο Δ. Παρόλας, μαέστρος του σωματείου.)
……………………………
