Στο σπουδαίο βιβλίο του η «Δημοκρατία στο απόσπασμα» που έγραψε κατά τη διάρκεια της χούντας ο μετέπειτα πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου συνοψίζει την αιτία των δινών του τόπου στην εξάρτηση της χώρας από ισχυρά (αμερικανικά) κέντρα αποφάσεων και την υποτέλεια του πολιτικού της προσωπικού.
Από τότε έχουν μεσολαβήσει πολλά, μεταξύ των οποίων και οι κυβερνητικές θητείες του κόμματος (ΠΑΣΟΚ) που ο Α. Παπανδρέου ίδρυσε προβάλλοντας το σύνθημα / υπόσχεση «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» εξασφαλίζοντας για δεκαετίες την ηγεμονία στον χώρο της «Κεντροαριστεράς» η οποία σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με την οδυνηρή διαδικασία της αναμόρφωσης / ανασυγκρότησής της.
Συνέπεια και συνέχεια
Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε επί μακρόν σε γεγονότα και πολιτικές επιλογές που αποδεικνύουν πως οι ελληνικές (κεντροαριστερές ή δεξιές) κυβερνήσεις παραμένουν δέσμιες / υποτελείς σε ξένα κέντρα αποφάσεων. Μια σύνοψη / υπενθύμιση αρκεί:
-
Από το «έξω οι (αμερικανικές) βάσεις» του Ανδρέα Παπανδρέου φτάσαμε στη συμφωνία που ο ίδιος υπέγραψε για την παραμονή τους.
-
Τη νέα συμφωνία για τις βάσεις (στρατηγική ελληνοαμερικανική συνεργασία) που μεριμνά για τη δημιουργία και νέων βάσεων πέραν της Σούδας και επιτρέπει τη δημιουργία αμερικανικών βάσεων οπουδήποτε στη χώρα το απαιτήσουν οι ανάγκες της Ουάσιγκτον την προετοίμασε / διαπραγματεύτηκε η κεντροαριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (Τσίπρας) και την υπέγραψε (η πρώτη διεθνής συμφωνία που υπέγραψε) η δεξιά κυβέρνηση της Ν.Δ. (Μητσοτάκης), αποδεικνύοντας τη συνεπή υποτέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων ανεξαρτήτως ιδεολογικής ταμπέλας.
-
Η παροχή διευκολύνσεων όλων των ελληνικών κυβερνήσεων (δεξιών και κεντροαριστερών) στους αμερικανικούς τυχοδιωκτισμούς στα Βαλκάνια (διάλυση και πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας) και τη Μέση Ανατολή (δυο πόλεμοι, εισβολή και κατοχή του Ιράκ), την εισβολή στο Αφγανιστάν κ.λπ.
Σ’ όλες αυτές τις αμερικανικές περιπέτειες οι ελληνικές κυβερνήσεις στάθηκαν πρόθυμες να εξυπηρετήσουν και να διευκολύνουν τις αμερικανικές ανάγκες ακόμη κι αν σε πολλές περιπτώσεις η αμερικανική γραμμή κινούνταν ξεκάθαρα σε αντίθετη κατεύθυνση από τα συμφέροντα της χώρας.
«Έξω» οι Ρώσοι
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το τίναγμα στον αέρα των ελληνορωσικών σχέσεων αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από το κεντροαριστερό (ή σοσιαλδημοκρατικό αν προτιμάτε) ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος το πρώτο πράγμα που έκανε όταν ανέλαβε την εξουσία και πριν οδηγήσει τη χώρα στις δαγκάνες της χρεωκοπίας και του ΔΝΤ ήταν να «θάψει» τον αγωγό (ρωσικού ενδιαφέροντος) πετρελαίου Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης για… περιβαλλοντικούς λόγους.
Οι εν λόγω περιβαλλοντικοί λόγοι, ωστόσο, δεν εμπόδισαν τον κεντροαριστερό Τσίπρα να δώσει (με τη νέα ελληνοαμερικανική συμφωνία για τις βάσεις που διαπραγματεύτηκε, ούτε τον δεξιό Μητσοτάκη που την υπέγραψε) το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης για τις αμερικανικές στρατιωτικές ανάγκες.
Σήμερα, όπως είναι γνωστό, χάρη των κεντροδεξιών και κεντροαριστερών ελληνικών κυβερνήσεων η Αλεξανδρούπολη αποτελεί στρατηγικό κόμβο για τη διακίνηση αμερικανικού πολεμικού υλικού (και) προς την Ουκρανία ενώ θεωρείται κρίσιμη υποδομή στο πλέγμα των βάσεων που έχουν δημιουργήσει οι Αμερικανοί στην Ευρώπη με στόχο τη Ρωσία.
Από την πιο πάνω σύντομη και επιγραμματική αναδρομή συνάγεται ότι η εξωτερική πολιτική της χώρας είναι μονομερώς προσανατολισμένη προς την εξυπηρέτηση των αμερικανοΝΑΤΟϊκών επιδιώξεων και υπηρετείται με συνέπεια και αδιάλειπτα ανεξάρτητα απ’ την κεντροδεξιά ή κεντροαριστερή ετικέτα που μπορεί να έχει η όποια ελληνική κυβέρνηση.
Μνημόνια και Σκόπια
Η χρεωκοπία της χώρας απέδειξε με τις οικουμενικές και τις κυβερνήσεις συνεργασίας (Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ) των Σαμαροβενιζέλων πως το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι υποχρεωμένο να υπακούει τις εντολές που έρχονται απ’ έξω. Και το κάνει ακόμη και αν αυτό συνεπάγεται τεράστιο κόστος για τη χώρα και πολιτική καταστροφή για τους φορείς της υποτέλειας.
Όταν οι κυβερνήσεις συνεργασίας (Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ) εξάντλησαν τα όριά τους ήρθε η Κεντροαριστερά του Τσίπρα να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τη δουλειά. Ο Τσίπρας, ακολουθώντας κατά γράμμα τις εντολές των Βρυξελλών (Γερμανίας) στην οικονομική σφαίρα και των ΗΠΑ για την εξυπηρέτηση αμερικανοΝΑΤΟϊκών αναγκών στα Βαλκάνια συνέχισε την πολιτική των προκατόχων του εισπράττοντας το κόστος της ασυνέπειας (μεταξύ λόγων και έργων) και συμβάλλοντας αποφασιστικά στην καταρράκωση του χώρου της Κεντροαριστεράς επιτρέποντας / συμβάλλοντας στη δημιουργία της ψευδαίσθησης της απόλυτης κυριαρχίας της Ν.Δ. του Μητσοτάκη.
Για το χάδι της Ουάσιγκτον
Σήμερα, μετά τις περσινές εθνικές εκλογές που επικύρωσαν την πολιτική ανυπαρξία των κεντροαριστερών (ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ) δυνάμεων και τις φετινές ευρωεκλογές που επιβεβαίωσαν το βάθος της κρίσης στον χώρο, οι συζητήσεις και οι διεργασίες στον χώρο της Κεντροαριστεράς έχουν εμφανιστεί στο επίκεντρο του πολιτικού σκηνικού που αναζητά ισορροπία με την ανασυγκρότηση και ενοποίηση του χώρου.
Η επανεμφάνιση, ωστόσο, του Αλέξη Τσίπρα στο προσκήνιο με την εκδήλωση του νεότευκτου ιδρύματός του για να «εορταστεί» η διευθέτηση της εκκρεμότητας των Σκοπίων με την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών] και την προβολή μιας δημοσκόπησης με συντριπτικά ποσοστά υπέρ της ενοποίησης της Κεντροαριστεράς αποδεικνύει πόσο «στημένο» είναι το παιχνίδι.
Οι πανηγυρίζοντες για τη Συμφωνία των Πρεσπών απλώς δείχνουν και υπογραμμίζουν τα διαπιστευτήρια της υποτέλειάς τους στην Ουάσιγκτον ελπίζοντας στην υποστήριξή της, καθώς γνωρίζουν πολύ καλά ότι το μόνο απτό αποτέλεσμα της εν λόγω Συμφωνίας είναι η ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και ο εξοστρακισμός της Ρωσίας από τα δυτικά / κεντρικά Βαλκάνια.
Αν, λοιπόν, η διαπίστωση του Ανδρέα Παπανδρέου ότι τα δεινά της χώρας οφείλονται στην εξάρτησή της και την υποτέλεια του πολιτικού της προσωπικού είναι ακριβής, τότε είναι προφανές πως ο δρόμος για τη δημιουργία ενός αξιόπιστου εναλλακτικού κεντροαριστερού φορέα που θα μπορέσει να εμπνεύσει και να συσπειρώσει γύρω του δυνάμεις που θα αμφισβητήσουν την απροκάλυπτα φιλοαμερικανική Δεξιά του Μητσοτάκη είναι πολύ μακρύς και επίπονος…
–
