“Ο χάρτινος πύργος της Ε.Ε.” / γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

Ξεκινώντας από την ελληνική περίπτωση και τη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος βλέπει και παρατηρεί κανείς:

• Την αδιαφορία/διαμαρτυρία της κοινωνίας (50+ η αποχή) για τα όσα εκφράζει η Ευρωπαϊκή Ένωση.

• Την «ποιότητα» του πολιτικού προσωπικού που – όσοι τελικά ψήφισαν – επέλεξαν οι πολίτες να στείλουν ως εκπροσώπους της χώρας στο Ευρωκοινοβούλιο.

• Το γεγονός ότι, παρά την απώλεια του 50% των ψηφοφόρων της (σε σχέση με τις εκλογές πριν από έναν χρόνο), η Ν.Δ. εξακολουθεί να ηγεμονεύει στο ελληνικό πολιτικό στερέωμα, καθώς ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ είναι πρώην κόμματα εξουσίας, χωρίς να είναι σε θέση να προτείνουν τίποτε διαφορετικό απ’ ό,τι η κυβέρνηση σχετικά με τη θέση και τον ρόλο της χώρας στην Ε.Ε.

• Το τέλμα και το αδιέξοδο που χαρακτηρίζει τελικά το πολιτικό σκηνικό περιγράφει ταυτόχρονα και το κενό πολιτικής και προτάσεων, καθώς οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις ακολουθούν κοινή ευρωατλαντική γραμμή.

Οι ατμομηχανές

Περισσότερο ευδιάκριτη η διάχυση της κρίσης ταυτότητας της Ε.Ε. στα κράτη – μέλη γίνεται στις λεγόμενες… ατμομηχανές του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, στη Γερμανία και τη Γαλλία.

Στη Γερμανία ο τρέχων διαχειριστής (καγκελάριος Σολτς) είδε το κόμμα του (SPD) να υποσκελίζεται από τους ακροδεξιούς που ψαρεύουν στα θολά νερά της δυσαρέσκειας, όπου κολυμπούν ολοένα και περισσότεροι Γερμανοί αναπολώντας τις μέρες δόξας (και πολλών ευρώ) που συνεπάγονταν η γερμανική ηγεσία στην ακμή του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.

Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και στη Γαλλία, όπου οι ψηφοφόροι ανέδειξαν τους ευρωσκεπτικιστές – φασίστες της Λεπέν σε πρώτη δύναμη, οδηγώντας τον Μακρόν στην επιλογή των πρόωρων εκλογών. Τα ίδια ισχύουν εν πολλοίς και στην Ιταλία με τη διαφορά ότι το «ευρωσκεπτικιστικό» κόμμα της Μελόνι επιβεβαίωσε την κυριαρχία του, έστω κι αν απ’ όταν ανέλαβε την εξουσία έχει ρίξει νερό στο κρασί του σε σχέση με προηγούμενες «αντιευρωπαϊκές» προσεγγίσεις του.

Υπαρξιακό πρόβλημα

Τα φιλοευρωπαϊκά και μέχρι πρότινος κυρίαρχα στις χώρες τους κόμματα, ειδικά στις χώρες – ατμομηχανές, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, βρίσκονται αντιμέτωπα με τη διάψευση των προσδοκιών που είχαν καλλιεργήσει για μια «ισχυρή Ευρώπη» που παίζει με ίσους όρους στην παγκόσμια σκακιέρα, εξασφαλίζοντας μόνιμη ανάπτυξη και ευημερία που θα διανέμεται «δίκαια» στους πολίτες.

Πρόκειται για το λεγόμενο ευρωπαϊκό όραμα που έφτασε στην ακμή του με την επανένωση της Γερμανίας, τον αδιαμφισβήτητο ηγεμονικό ρόλο του Βερολίνου και του επονομαζόμενου γαλλογερμανικού άξονα. Η κορύφωση αυτής της διαδικασίας επισφραγίστηκε με την επιλογή (τη δεκαετία του ’90 προς το 2000) της διεύρυνσης αντί της εμβάθυνσης των θεσμών, γεγονός που βοήθησε στη γιγάντωση της γερμανικής πολιτικής και οικονομικής ηγεμονίας…

Το όνειρο, ωστόσο, κράτησε μόλις μία δεκαετία, καθώς η διεύρυνση προς Ανατολάς με την ένταξη των χωρών του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Ε.Ε. (και το ΝΑΤΟ) μπορεί να προσέφερε πρόσκαιρα πλεονεκτήματα στη γερμανική (κατά κύριο λόγο) οικονομία, έμπλεξε ωστόσο την Ε.Ε. στη μεγάλη αντιπαράθεση των ΗΠΑ με τη Ρωσία.

Η ταφόπλακα στο ευρωπαϊκό όραμα μπήκε με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Για την ακρίβεια, οι γερμανικές προσπάθειες αυτόνομων κινήσεων με την ένταξη της χώρας στο ρωσικό ενεργειακό δίκτυο και τη σύσφιγξη των σχέσεων με τη Μόσχα προκάλεσαν την αμερικανική αντίδραση.

Παρά τις εσωτερικές σφοδρές πολιτικές αντιπαραθέσεις (δημοκρατικοί – Τραμπ), η αμερικανική υπερδύναμη απέδειξε ότι μπορεί να αντιμετωπίζει τη Γερμανία και την Ε.Ε. συνολικά ως προτεκτοράτο της και επιβεβαίωσε το δόγμα της μέσω της ενίσχυσης του ΝΑΤΟ με πρόσχημα ή αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Το ΝΑΤΟ άλλωστε για τους Αμερικανούς είναι το εργαλείο για να κρατούν τη Γερμανία κάτω, τη Ρωσία έξω και τις ΗΠΑ μέσα στην Ευρώπη.

Πρόκειται, δηλαδή, για μια κατάσταση η οποία αποτυπώνεται απόλυτα αυτά τα χρόνια του πολέμου στην Ουκρανία, που είχε ως αποτέλεσμα, πρώτον, τον ενεργειακό αυτοευνουχισμό της Γερμανίας και των περισσότερων χωρών της Ε.Ε. με την απαγκίστρωσή τους από τους ρωσικούς ενεργειακούς πόρους.

Οι συνέπειες όλων αυτών αρχίζουν να γίνονται φανερές στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών χωρών, με τους Ευρωπαίους πολίτες να αρχίζουν να νιώθουν πως στα πραγματικά μεγάλα μεγέθη στην παγκόσμια σκακιέρα δεν συμπεριλαμβάνεται ούτε η Ε.Ε., αλλά ούτε κάποια άλλη από τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες.

Η οικονομική επιβράδυνση αφαιρεί, τελικά, το μόνο πλεονέκτημα της Ε.Ε., η οποία, όπως αποδεικνύεται, έκανε τη λάθος επιλογή: διεύρυνση αντί εμβάθυνση των θεσμών και των δυνατοτήτων με κοινή εξωτερική πολιτική και ισχυρό αυτόνομο αμυντικό μηχανισμό.

ΥΓ.: Είναι λοιπόν προφανές γιατί στην πρόσφατη ευρωπροεκλογική περίοδο τα κόμματα στη χώρα μας απέφυγαν να μιλήσουν για τα μεγάλα θέματα που απειλούν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και η αντιπαράθεση περιορίστηκε στην εσωτερική μιζέρια. Αυτό εξηγεί και την αποχή, αλλά και τις επιλογές των προσώπων που έστειλαν όσοι ψήφισαν για να περάσουν ζάχαρη μια πενταετία στις Βρυξέλλες…

 topontiki.gr

–