Δύσκολος από παιδί ο Αλέξης Ακριθάκης, μπορεί να γεννιέται στο Κολωνάκι το 1939, δε μοιάζει όμως με τους συνομηλίκους που εφησυχάζουν απολαμβάνοντας τα ταξικά και οικογενειακά τους προνόμια.
Κόντρα πάντα με το σχολείο, που το βλέπει σαν μεγάλο βάσανο, τιμωρείται συχνά και οι γνώσεις του είναι αποτέλεσμα κυρίως προσωπικών διαβασμάτων και αναζητήσεων καθώς και επαφών με μποέμ διανοούμενους της εποχής του.
Στο Παρίσι από τα 18 του, (1957 με 1961), και στο Βερολίνο από το 1968 μέχρι και το 1970, με υποτροφία του γερμανικού κράτους. Ταξιδεύει στην Ευρώπη αλλά επιστρέφει πάντα στην Αθήνα.
Εν τω μεταξύ είναι πια καταξιωμένος, πράγμα που αποδεικνύουν ατομικές εκθέσεις του στην Ελλάδα αλλά και σε Βερολίνο, Αμβούργο, Μόναχο, Τορίνο, Γενεύη.
Ο ίδιος αποφεύγει να εντάξει τη ζωγραφική του σε είδος, αλλά όπως χαρακτηριστικά δηλώνει για τις επιρροές του “Είμαι κλέφτης, παίρνω από παντού, αλλά δεν είμαι απατεώνας!”
Πέρα από τη ζωγραφική, που κυρίως τον χαρακτηρίζει ως καλλιτέχνη, τον απασχόλησε ταυτόχρονα η σκηνογραφία, η εικονογράφηση βιβλίων και το design.
Ο απλός θεατής διαπιστώνει στο έργο του μια παιδικότητα στη σύλληψη και την εκτέλεση του έργου, όπου το χρώμα, ενώ εγκλωβίζεται μέσα σε σταθερά περιγράμματα, ξεχύνεται ασυγκράτητο και τολμηρό “γράφοντας ιστορίες με εικόνες αντί για ιστορίες με λέξεις”, όπως έλεγε.
Κάποια μάλιστα από τα έργα του είναι πολύ “ομιλητικά” για τη Χούντα της 21ης Απριλίου.
Πέθανε από ανακοπή καρδιάς το το 1994, μόλις 55 χρόνων στην Αθήνα, ενώ έκανε αγώνες να απεξαρτηθεί από τα ναρκωτικά στα οποία είχε ενδώσει από πολύ νωρίς, θεωρώντας τότε πως κι αυτή του η πράξη, η εξάρτηση, ήταν επαναστατική.
…………..
………………………..
