Εκεί που τα ‘παιξα όμως, ότι πάνω στον υπέροχο Καζαντζάκη, κάποιος διεστραμμένος πήρε απόσπασμα που αρχίζει ως εξής: «Τρένο. Μπαίνουμε στην Άνω Αίγυπτο…». Η δε τελευταία παράγραφος αρχίζει: «Όλη αυτή η Δυτική Όχθη ήταν αφιερωμένη στον θάνατο…».
Όταν οι εξετάσεις, μα προαγωγικές μα πανελλαδικές, συμπίπτουν με εκλογική περίοδο, τα παιδιά από πλευράς έγνοιας, ρεπορτάζ, ησυχίας στη γειτονιά, ενδεχομένως και ηρεμίας στο σπίτι, πετιούνται στον Καιάδα. Το χουμε δει αυτό το κακοπαιγμένο έργο, που γίνεται εργάκι με ένα επιδοματάκι διακοπών, και θερινές διαφημίσεις για νιάτα που απολαμβάνουν στην οθόνη του κινητού τους μυθικά ταξίδια, που δεν θα μπορέσουν να κάνουν, παρά μόνο μετά τη σύνταξη, αν και εφόσον πάρουν. Κι εκεί που νομίζεις πως ο εκφυλισμός μιας κοινωνίας από την αστική της πατρωνία και η ντεκαντέντσα της διανόησής της που ιντερνετίζει μετ’ ευτελείας, έχουν κυριολεκτικά τερματίσει εκείνο το «έχε το νου σου στο παιδί…», μετατρέποντάς το σε «ξέχνα το τώρα το παιδί…», βγαίνουν απ’ τα λαγούμια τους κι οι σαδιστές. Οι σατανικοί διαφημιστές. Οι εθελοντές κόφτες νεύρων με το πριόνι. Οι ψυχανώμαλοι που αισθάνονται θεοί και πάνε και πουλάνε στην εξουσία την ιδεάρα τους που θα αντιστρέψει αρνητικά γεγονότα και εικόνες, και θα τους κάνει τον απαραίτητο καλλωπισμό ενώπιον των οφθαλμών της κοινής γνώμης – ψηφοφόρων.
Δεν εξηγείται αλλιώς σύντροφοι πως άμα βάλεις δύο συγκεκριμένες λέξεις μαζί, Τρένο και Νιάτα, στην Ελλάδα, σήμερα, ο κόσμος ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης του καθενός στη συντριπτική του πλειονότητα βλέπει κι ακούει, Θάνατος και Τέμπη. Ξεπετσιάστηκα από ανατριχίλα κι έβγαλα ατμούς οργής απ’ τα αυτιά, προσπαθώντας να διαβάσω, να καταλάβω και να ανεχτώ το θέμα του μαθήματος Νεοελληνική Γλώσσα και Λογοτεχνία, στις φετινές πανελλαδικές, αλλά κυρίως τις επιλογές των κειμένων. Μπορεί να υπερβάλλω, αλλά έχω την εντύπωση ότι τις έκανε ο Χάνιμπαλ Λέκτερ.
Έχουμε και λέμε: Είσαι δεκαοχτάρης/α, μπροστά στην κόλλα, το θέμα είναι το ταξιδεύειν. Ωραίο θα μου πεις. Πώς θα πας μετά τις εξετάσεις διακοπές στην τουριστική Ελλαδάρα, με το στόμα στεγνό από την αγωνία, ώσπου να βγουν τ’ αποτελέσματα… Και μάλιστα σου λέει και το ένα κείμενο αν συμφωνείς ότι το ταξίδι ηρεμεί και αναζωογονεί, από μόνο του αν είσαι άφραγκος, ας πούμε. Εκεί που τα ‘παιξα όμως, ότι πάνω στον υπέροχο Καζαντζάκη, κάποιος διεστραμμένος πήρε απόσπασμα που αρχίζει ως εξής: «Τρένο. Μπαίνουμε στην Άνω Αίγυπτο…». Η δε τελευταία παράγραφος αρχίζει: «Όλη αυτή η Δυτική Όχθη ήταν αφιερωμένη στον θάνατο…».
Σύντροφοι βοήθεια!!! Δεν βρίσκω λέξεις να γράψω παρακάτω. Υπάρχει νέος άνθρωπος αυτή τη στιγμή, σ’ αυτήν εδώ τη χώρα, που μπορεί να ονειρευτεί ταξίδι με τρένο; Είμαι πεπειραμένη. Εχω δει πολέμους, σφαγές και νεκρά παιδιά. Δεν έχασα κάποιον δικό μου στα Τέμπη. Θρήνησα όπως όλοι. Χάρηκα και θαύμασα τα παιδιά που βγήκαν στους δρόμους στη Λάρισα, στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, για να υπερασπιστούν τα χαμένα στις ράγες.
Διαβάζοντας τη λέξη τρένο στο δοσμένο για εξέταση κείμενο είδα κάποιον, κάποιους να πυροβολούν τα παιδιά στο σταυρό. Με μία λέξη. Τρένο. Είμαι σίγουρη ότι όποιος το διάλεξε από τόσα ταξιδιωτικά του Καζαντζάκη, μοιάζει και σκέφτεται, ακόμα κι ασυνείδητα, σαν τον Μέγκελε. Πειραματίστηκε. Είπε: Για να μην σας επηρεάσουν, καλά μου παιδιά, τα Τέμπη στην ψήφο σας, διαχειριστείτε το σοκ του τρένου του θανάτου εξεταστικά, και κυρίως ατομικά. Γιατί συνήθως η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει, και στην Ευρώπη τα τρένα ήταν πάντα δύο ειδών. Αυτά που πήγαιναν στο Αουσβιτς, κι αυτά που ταξίδευαν εμπορικώς ή πολυτελώς στην Ανατολή, Οριεντ Εξπρές, κι όπως έλεγαν και λένε ακόμα υποτιμητικά οι μεγαλοαστοί, «μπον πουρ λ’οριόν», δηλαδή καλό για την Ανατολή. Εννοούσαν όμως τη Μέση Ανατολή, αποκαλώντας στις δυτικές πρωτεύουσες τη Βηρυτό ανατολίτικο Παρίσι. Φτου σας ιεροεξεταστές! Οχι για ξεμάτιασμα, αλλά γιατί πετύχατε στις εξετάσεις ενστικτώδους λαϊκής αποδοκιμασίας.
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ / rizospastis.gr
