“Ισραήλ και Ουκρανία: Οι επικίνδυνοι σπασμοί της ήττας” / γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Διπλή στρατηγική ήττα

Έχουν πει για τον Νετανιάχου ότι θα «μπορούσε να δίνει μαθήματα στον Μακιαβέλι». Μόνο που ο κολοφώνας ελάχιστα απέχει από τα τάρταρα και το μηδένα προ του τέλους μακάριζε. Το Ισραήλ έχει ήδη υποστεί επί των ημερών του τις μεγαλύτερες στρατηγικές ήττες στην ιστορία του, ήττες που συνιστούν ασφαλώς και ήττες της συλλογικής Δύσης, η υποστήριξη της οποίας προς το εβραϊκό κράτος έχει ξευτελίσει την ίδια στα μάτια της ανθρωπότητας, απομειώνοντας έτι περαιτέρω το παγκόσμιο πολιτικό της κεφάλαιο.

Το Ισραήλ έχασε το κύριο, τεράστιο ηθικό και πολιτικό πλεονέκτημα που του παρείχε το Ολοκαύτωμα και μετατράπηκε, στα μάτια της ανθρωπότητας, σε εγκληματικό κράτος. Υπέστη και σοβαρή στρατιωτική ήττα αφού, οκτώ μήνες μετά την έναρξη του πολέμου-σφαγής, δεν έχει καταφέρει ούτε να διώξει τους Παλαιστίνιους της Γάζας, ούτε να εξαρθρώσει τη Χαμάς, που συνεχίζει να προτάσσει ισχυρότατη αντίσταση, ουσιαστικά με «λιανοντούφεκα», απέναντι σε έναν από τους πιο δυνατούς στρατούς του κόσμου, γράφοντας μία από τις μεγαλύτερες εποποιίες αντίστασης στον αιώνα μας και αποδεικνύοντας, ακόμα μια φορά, ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα (Κλαούζεβιτς), όχι η πολιτική συνέχεια του πολέμου όπως θα ήθελαν οι κάτοχοι των ισχυρών όπλων, ότι η ψυχή μπορεί να νικήσει την ύλη. Για να νικήσει μια επανάσταση, έγραψε ο Τρότσκι, που κάτι γνώριζε από το θέμα αυτό, στην Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης, δεν της χρειάζονται περισσότερα όπλα από τους αντιπάλους της, της χρειάζονται περισσότεροι άνθρωποι αποφασισμένοι να πεθάνουν.

Μέχρι στιγμής εξάλλου, έχουν αποτύχει και οι προσπάθειες του Νετανιάχου να προκαλέσει γενικευμένο πόλεμο με το Ιράν και να παρασύρει τους Αμερικανούς σε τέτοια σύγκρουση, που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε πυρηνική και να δει και άλλες δυνάμεις να παρεμβαίνουν. Όχι μόνο δεν συνεχίζεται η εγκατάσταση Εβραίων στο Ισραήλ, που είναι η επιδίωξη της κυβέρνησης, 200.000 Ισραηλινοί περίπου έχουν φύγει από το Βορρά της χώρας λόγω των επιθέσεων της Χεζμπολάχ και πολλοί άλλοι φεύγουν από το ίδιο το Ισραήλ.

Θα μου πείτε ίσως στο σημείο αυτό ότι η Χαμάς είναι τρομοκράτες. Το ίδιο επιχείρημα έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον εναντίον κάθε αντιστασιακού κινήματος, όπως τα κινήματα αντίστασης στους Γερμανούς, οι αντάρτες της ΕΟΚΑ, το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο της Νότιας Αφρικής, ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός, οι Κούρδοι του ΡΚΚ.

Η επίκληση τέτοιων επιχειρημάτων υπέρ μιας δύναμης που σκοτώνει δεκάδες χιλιάδες αμάχους και κατηγορείται για σωρεία βαρύτατων εγκλημάτων πολέμων μοιάζει εξαιρετικά κυνική αστειότητα. Επαναλαμβάνοντας τέτοια επιχειρήματα, οι (ειρήθω εν παρόδω πολύ χαμηλού διανοητικού επιπέδου) σημερινές δυτικές ηγεσίες κάνουν μια επικίνδυνη πλύση εγκεφάλου στον εαυτό τους, που τις εμποδίζει τελικά να ασκήσουν ορθολογική πολιτική. Επιπλέον, προτού αρχίσει κανείς τις κατηγορίες για τρομοκρατία, καλό θα είναι να υποδείξει έναν αποτελεσματικό τρόπο αντίστασης στην κατοχή. Οι Παλαιστίνιοι δοκίμασαν το δρόμο του συμβιβασμού με τη συμφωνία του Όσλο, Αραφάτ και Ράμπιν. Η συμφωνία δεν υλοποιήθηκε ποτέ και οι δύο υπογράψαντες δολοφονήθηκαν. Ήδη το 1967, μισό αιώνα και πλέον πριν από τα τωρινά γεγονότα, ο στρατηγός Ντε Γκωλ προειδοποιούσε το Ισραήλ να αποσυρθεί από τα εδάφη που κατέλαβε με τον πόλεμο. Αν μείνετε, θα αντιμετωπίσετε την αντίσταση και την τρομοκρατία, τους είπε, εις ώτα όμως μη ακουόντων.

Η Χαμάς

Σημειωτέον ότι, σύμφωνα με όλες τις διαθέσιμες δημοσκοπήσεις και τις μαρτυρίες, η υποστήριξη προς τη Χαμάς έχει τώρα εκτοξευθεί και αγκαλιάζει τη συντριπτική πλειοψηφία του παλαιστινιακού πληθυσμού, και στη Γάζα και, ακόμα περισσότερο, στη Δυτική Όχθη. Αλλιώς εξάλλου δεν θα μπορούσε η οργάνωση αυτή να συνεχίζει την αντίσταση. Μαζί αυξήθηκε και η δημοτικότητα των συμμάχων της, δηλαδή των αντι-‘Οσλο συνιστωσών της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Αντίθετα έχει καταβαραθρωθεί το οποιοδήποτε κύρος διέθετε η συμβιβασμένη και διεφθαρμένη Διοίκηση του Μαχμούντ Αμπάς. Η τελευταία κατηγόρησε πρόσφατα τη Χαμάς ότι έδωσε στο Ισραήλ, με την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, τα προσχήματα που χρειαζόταν για να εξαπολύσει την εθνοκάθαρση και γενοκτονία. Η Χαμάς του απάντησε ότι το Ισραήλ δεν χρειάζεται προσχήματα.

Όπως μας εξηγεί η Λίλια Γκάνεμ, σημαίνουσα μορφή της λιβανικής αριστεράς, η Χαμάς προχώρησε στην επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, γιατί εκτίμησε ότι, χωρίς αυτήν, α) το Παλαιστινιακό θα είχε τελειώσει με την υλοποίηση των συμφωνιών του Αβραάμ και την αναγνώριση του Ισραήλ από τη Σαουδική Αραβία, β) οι Εβραίοι θα κατελάμβαναν το τέμενος Αλ Ακσά στην Ιερουσαλήμ, γ) θα κλιμακωνόταν η εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων της Δυτικής Όχθης, που είχε προσλάβει δραματικές διαστάσεις τα τελευταία χρόνια, με 300 νεαρούς Παλαιστίνιους να εκτελούνται ενώπιον των οικογενειών τους για τρομοκρατία, εν μέσω πλήρους αδιαφορίας της παγκόσμιας κοινής γνώμης και των ΜΜΕ δ) θα προχωρούσε το Ισραήλ στο διακηρυγμένο σχέδιο του Νετανιάχου να εκδιώξει ένα εκατομμύριο από τη λωρίδα της Γάζας, ώστε να κατασκευάσει τη διώρυγα Μπεν Γκουριόν. Ανταγωνιστική του Σουέζ, η διώρυγα θα αποτελούσε τμήμα του «δρόμου» Ινδία-Σαουδική Αραβία-Ισραήλ-Μεσόγειος (με κατάληξη τον Πειραιά) και η στρατηγική της αξία θα ήταν να υπονομεύσει την κινεζική πρωτοβουλία BRI.

Προτού προχωρήσει η Χαμάς στην επίθεση της 7ης Οκτωβρίου πήρε τη σύμφωνη γνώμη των άλλων αντιστασιακών παλαιστινιακών δυνάμεων, ενώ δεν συμφώνησε και ζήτησε την αναβολή της επιχείρησης ο εξωτερικός «άξονας της αντίστασης» (Ιράν, Χεζμπολάχ, Υεμένη κλπ.), μας λέει η Γκάνεμ.

Για την οποία η ίδια η Χαμάς είναι υπό επιταχυνόμενη μετεξέλιξη υπό την ηγεσία στην ίδια τη Γάζα του Γεχίγια Ελ Σενουάν, που πέρασε 22 χρόνια στις ισραηλινές φυλακές, δεν εκπροσωπεί τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και διαφοροποιείται από ηγεσία Χανίγιε και Μεσάλα, θεωρώντας ότι η ίδια συνεχίζει μάλλον την παράδοση του προ-Όσλο παλαιστινιακού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος του Αραφάτ.

Προς το παρόν η κατάσταση εμφανίζεται αδιέξοδη με το Ισραήλ να κλιμακώνει την επιθετικότητά του, όπως έδειξαν οι επιθέσεις στη Ράφα, παρά τη σχετική διαταγή του Διεθνούς Δικαστηρίου. Όταν ο Εισαγγελέας του Διεθνούς Δικαστηρίου μάλιστα ανακοίνωσε την πρόθεσή του να ζητήσει εντάλματα σύλληψης του Νετανιάχου, ο τελευταίος απήντησε (μόνο στα εβραϊκά, όχι στο αγγλικό κείμενο) με εκ νέου αναφορές στον Αντελκάτ και την Βίβλο και την προσταγή του Θεού στους Εβραίους να εξοντώσουν τους εχθρούς τους μέχρις ενός, περιλαμβανομένων των παιδιών και των ζώων. Αλλά και με κλιμάκωση των επιθέσεων δια τρίτων εναντίον οποιουδήποτε επικρίνει το Ισραήλ διεθνώς, περιλαμβανομένων και των δικαστών του Διεθνούς Δικαστηρίου που δέχθηκαν ευθείες απειλές από Αμερικανούς γερουσιαστές, αλλά και την ίδια την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Μόλις χτες η βρετανική Guardian απεκάλυψε τις απειλές του πρώην αρχηγού της Μοσάντ κατά του πρώην εισαγγελέα του Διεθνούς Δικαστηρίου από το 2021 ήδη για να μην προχωρήσει σε έρευνα ισραηλινών εγκλημάτων πολέμου στα κατεχόμενα.

Μόνο που η αυξανόμενη επιθετικότητα, όταν μάλιστα έχει ήδη προκαλέσει ένα κίνημα εναντίον του συγκρίσιμο με το κίνημα του 1968 κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, δεν βοηθάει βέβαια το Ισραήλ. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν για τον κ. Νετανιάχου τώρα, που έκοψε τις γέφυρες με την ειρήνη, αλλά δεν μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο.

Τα ίδια τηρουμένων των αναλογιών έχουν συμβεί με την Ουκρανία, όπου πάλι η Δύση δεν μπορεί να αποδεχθεί την ήττα της, το ότι κατάφερε να συσπειρώσει τους δύο ισχυρότερους αντιπάλους της (Ρωσία και Κίνα) και να απομονωθεί πολιτικά από τη συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας. Εδώ, το «κόμμα του Πολέμου», με επικεφαλής τον Μπλίνκεν και τη Νούλαντ αγωνίζεται να επιτραπεί σε αμερικανικά όπλα μακρού βεληνεκούς να πλήξουν το ρωσικό έδαφος, για την αποστολή ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων στην Ουκρανία, για να χρησιμοποιηθούν αντιαεροπορικά συστήματα από τη Γερμανία και την Πολωνία εναντίον ρωσικών αεροσκαφών και πυραύλων πάνω από την Ουκρανία. Όπως έδειξε η απόπειρα δολοφονίας του Φίτσο είναι έτοιμοι για όλα και η μέχρι τώρα εμπειρία είναι ότι ο Μπάιντεν στην αρχή αντιστέκεται και τελικά υποχωρεί.

Αν δεν παρεμβληθεί ένα ισχυρό αντιπολεμικό κίνημα και με τις πολιτικές και επικοινωνιακές δυνάμεις της Ευρώπης ελεγχόμενες ασφυκτικά από το «κόμμα του πολέμου», ο κίνδυνος μιας πυρηνικής καταστροφής παραμένει πάντα επικίνδυνα υψηλός.