Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κ.Π.Καβάφης “Φωνές”, 1904, (απόσπασμα)
Μεγάλη Εβδομάδα, Εβδομάδα των Παθών. Κι όσο κι αν ο Κόσμος περνά τα δικά του πάθη με τους πολέμους να μαίνονται και να μας απειλούν μ’ έναν Τρίτο Παγκόσμιο, εμάς, τη γενιά που δε γνώρισε τον πόλεμο, οι μέρες είναι αφιερωμένες στα Θεία Πάθη.
Άσχετα με το πόσο πιστεύει κανείς, οι μέρες υποβάλλουν τον καθένα και με το τελετουργικό της η κάθε μια και με την ελπίδα της Ανάστασης, που περιμένει πίσω από τα Πάθη.
Όμως, πίσω απ’ όλους τους ζωντανούς που περιμένουν την Ανάσταση σαν μια χαραμάδα φωτός ανάμεσα στο σκοτάδι, περιμένουν και οι νεκροί του καθενός μας. Αυτοί που κερί τους είναι η μνήμη μας.
Οι δικοί μου με περίμεναν σήμερα κάτω από τη βελανιδιά στο νεκροταφείο του χωριού. Κάποτε, όταν οι παππούδες, (οι γονείς της μάνας μου), ήρθαν πρόσφυγες, οι ντόπιοι δεν τους θέλανε στο δικό τους νεκροταφείο. Τώρα αναπαύονται όλοι μαζί, ντόπιοι και Πόντιοι στο ποντιακό νεκροταφείο, αφήνοντας πίσω τους τη διαφορετικότητα, που τους χώριζε.
Βελανιδιές και κυπαρίσσια. Μάρμαρα, άλλα καινούρια να λάμπουν κι άλλα με την πατέντα του χρόνου πάνω τους να παραπέμπουν πολύ πίσω. Κάποιοι νεκροί ξεχάστηκαν, κάποιων τα παιδιά δε μένουν εκεί και οι τάφοι τους δεν έχουν τη φροντίδα που τους πρέπει. Άλλα μνήματα υποδηλώνουν την απώλεια πολύ νωπή.
Περπατώντας ανάμεσά τους βλέπεις ανθρώπους μεγάλους να κείτονται σιωπηλοί κι άλλους νέους που δε χάρηκαν τη ζωή, εκεί, δίπλα τους…
Μια περιδιάβαση σ’ αυτούς τους δρόμους πάντα σε κάνει να αναλογιστείς το χθες και να περιμένεις το αύριο, (με την αστάθμητη διάρκειά του), με διαφορετική ματιά…
Ποιος είσαι, πού πας, τι έκανες, τι θα κάνεις, τι σε περιμένει; Τι σε χωρίζει από τη ζωή και το θάνατο; Πότε; Πώς;
Ο “Αίρων τας αμαρτίας” είναι ένα σύμβολο αγάπης και προσφοράς κι εμείς τόσο μικροί και ανόητοι, που δε βιώνουμε το κομμάτι που μας δόθηκε να ζήσουμε στο βάθος κι όχι στην επιφάνειά του…
Οι δικοί μας, και οι φωνές τους, αυτοί που έφυγαν, ξέρουν. Εμείς όχι. Κάτω από τα κλαδιά της βελανιδιάς, καθώς ένας μικρός άνεμος τα διαπερνά κι αυτά ριγούν, αυτοί σιωπηλοί αλλά ακόμα ζωντανοί στη μνήμη μας φωνάζουν “ζήστε”.
Αλλά όχι τη ζωή που μας επιβάλλουν να ζήσουμε οι Δυνατοί αυτού του Κόσμου. Όχι τη ζωή της φαντασμαγορικής επιφάνειας, του στείρου καταναλωτισμού, της βίας και της αδικίας. Να ζήσουμε τη ζωή που έχουμε δικαίωμα να ζήσουμε και που μόνο με τη συνειδητοποίηση της ουσίας της και τους αγώνες θα την κερδίσουμε. Καλή Ανάσταση!
……………………………
*Οι «Παρενθέσεις» είναι μικρά κείμενα, μικρές πινελιές σε θέματα πολιτισμού ή ζωής, που φωτίζουν γωνιές από μεγαλύτερα θέματα, λειτουργώντας σαν παρ-εν-θέσεις.
………………………………
