Βιβλιοπαρουσίαση: Γιώργος – Ξάνθιππος Τροχόπουλος “Έντεκα συν ένα Διηγήματα σε κλίμακα μινόρε”/ Μια βραδιά λόγου και μουσικής

Βραδιά λόγου και μουσικής ήταν η  αποψινή παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου–  Ξάνθιππου  Τροχόπουλου   “Έντεκα συν ένα Διηγήματα σε κλίμακα μινόρε.”

Βραδιά μνήμης συνάμα, αφού η παρουσίαση ήταν αφιερωμένη στον άδικα χαμένο από κορωνοϊό  μικρότερο αδελφό του συγγραφέα, στο   Δημήτρη Τροχόπουλο. Η παρουσίαση έγινε στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη της Βέροιας , με την υποστήριξη του βιβλιοπωλείου Ηλιοτρόπιο.

Το παρουσίασαν η Έλλη Σαρηγιαννίδου, φιλόλογος -ιστορικός 4^ου ΓΕ.Λ. Βέροιας και ο Μάκης Δημητράκης, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, μελετητής – ερευνητής της τοπικής ιστορίας.

Πέμπτο βιβλίο για τον συγγραφέα κι αυτήν τη φορά με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία, που δίνει πτυχές του χαρακτήρα του και μνήμες που καθόρισαν συναισθηματικά τη ζωή του, αλλά ταυτόχρονα  δίνει και την τοιχογραφία της μετεμφυλιακής Ελλάδας.

Με έντονη συναισθηματική φόρτιση ο συγγραφέας, οφειλόμενη και στη μνήμη του αδελφού του και στη μνήμη των 57 θυμάτων των Τεμπών,  που σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος από εκείνη τη μέρα της τραυματικής για όλους μας απώλειας, μίλησε προλογίζοντας, παραχωρώντας στη συνέχεια το λόγο στη συντονίστρια της εκδήλωσης, την Αναστασία Χριστοδούλου, που έδωσε στο κοινό τα βιογραφικά του Γιώργου Τροχόπουλου και του αδελφού του Δημήτρη.

Η Έλλη Σαρηγιαννίδου, με λόγο εύστοχο και πλούσια λογοτεχνική σκευή, προσέγγισε το βιβλίο δίνοντας το βάρος και τις προεκτάσεις του.

Με 11 διηγήματα το βιβλίο και το 12ο να αυτονομείται (11+1), αφιερωμένο στον αδελφό του, είναι γραμμένο με δραματικό ύφος, “μινόρε”, αποτελώντας την τρίτη επιλογή του συγγραφέα, καθώς περνά από τη νουβέλα στο μυθιστόρημα κι από εκεί στο διήγημα.

Δείχνοντας η Έλλη Σαρηγιαννίδου πόσο το διήγημα έχει τους δικούς του κώδικες γραφής, πόση ένταση μπορεί να κρύβει μέσα στη μινιμαλιστική του θεώρηση των γεγονότων, πέρασε στην ατμόσφαιρα των διηγημάτων αυτών, που τη χαρακτηρίζει το μετεμφυλιακό κλίμα, αλλά και των συναισθημάτων των κατοίκων της χώρας, που το ζουν έντονα.

Η ποντιακή καταγωγή και η ιστορία της οικογένειάς του  συγγραφέα είναι οι θεματικοί πυρήνες του βιβλίου, γύρω από τους οποίους  στρέφονται τα γεγονότα και οι ήρωές του.

Με τόλμη και αυτογνωσία ο Τροχόπουλος δίνει στοιχεία της δικής του ζωής, που μοιραία, όμως, ενδιαφέρουν τον αναγνώστη, καθώς βλέπει και δικά του στοιχεία σ’ αυτήν.

Στο βιβλίο οι αξιακοί κώδικες συνυπάρχουν με μεταφυσικές ανησυχίες και, καθώς χρησιμοποιούνται οι τεχνικές της αναδρομικής και της εγκιβωτισμένης αφήγησης, ο  ρεαλισμός με στοιχεία υπερεαλισμού και φιλοσοφικές αναζητήσεις,  το βιβλίο προχωρεί, για να φτάσει με λόγο οικείο και ανεπιτήδευτο στη συγκίνηση του τελευταίου διηγήματος και ειδικά στο ακροτελεύτιο ποίημα, γραμμένο στην Ποντιακή.

Μερ’ εν, μάνα, ο αδελφό μ’;
Μερ’ εν, μερ’ κοιμάται;
Γιαμ κι ζει και γιαμ κι ελέπ;

(Πού είναι, μάνα, ο αδελφός μου;
Πού είναι, που κοιμάται;
Μήπως δε ζει, μήπως δε βλέπει;)

Ο Μάκης Δημητράκης ξεκίνησε την προσέγγιση του βιβλίου από τον τίτλο του, με τον αριθμό 12, που παίζει ιδιαίτερο ρόλο  στη μυθολογία αλλά και στη ζωή των λαών.

Στη συνέχεια αξιολόγησε τη λαογραφική, αλλά και την ιστορική του διάσταση, αφού καταγράφει μια εποχή που μας συνδέει με τις καταβολές της, πολιτικές, κοινωνικές αλλά και συναισθηματικές. Ιδιαίτερα εμάς που είμαστε συμπολίτες του.

Η καταγραφή από τον συγγραφέα των δυνατών δεσμών της ελληνικής οικογένειας, που είναι στο DNA της και την κάνει ξεχωριστή, αλλά και οι πληγές που του άφησε ειδικά η στρατιωτική του θητεία στον Έβρο, είναι κομβικά σημεία του βιβλίου που το καθορίζουν.

Καθώς ο Γιώργος Τροχόπουλος ανήκε στους ανεπιθύμητους για το στράτευμα, αφού ο πατέρας του εξορίστηκε ως αριστερός,  σφράγισε ως γεγονός κοινωνικής αδικίας τη ζωή του, διαπερνώντας και τις σελίδες του.

Ο εξομολογητικός χαρακτήρας του βιβλίου τέλος και η ευθύτητα του χαρακτήρα του, έκαναν τον Μάκη Δημητράκη να εκδηλώσει το θαυμασμό του και για το βιβλίο και για τον συγγραφέα, αλλά και για τον άνθρωπο.

“Είμαι πραγματικά περήφανος που γνώρισα σε βάθος, διαβάζοντας το βιβλίο του, έναν πολυτάλαντο συμπολίτη μας” κατέληξε.

Και το “πολυτάλαντος”, βέβαια, δεν ήταν καθόλου τυχαίο , αφού ο Γιώργος Τροχόπουλος, πέρα από φαρμακοποιός και συγγραφέας, παίζει πιάνο και πολλές φορές συνθέτει.

Απόψε, η συγκίνησή του εντάθηκε ακόμη περισσότερο, όταν έσκυψε πάνω στο πιάνο για να παίξει τη μπαλάντα που έγραψε για τον αδελφό του. Και δεν σηκώθηκε. Αφιέρωσε  κι ένα άλλο κομμάτι στη σύντροφο της ζωής του, την Τάσα Καρακώστα, και στη συνέχεια ένα ακόμη, περισσότερο αλέγκρο.

Βραδιά φορτισμένη συναισθηματικά, που έκλεισε με μια περυσινή του σύνθεση για το έγκλημα των Τεμπών, που προβλήθηκε σε μορφή video με έξοχες εικόνες και φυσικά ολοκληρώθηκε στο τέλος με την υπογραφή των βιβλίων του.

………………

Φωτογραφίες: faretra.info