Ο ήχος πένθιμος. 57 φορές χτύπησαν οι καμπάνες, όσες εκείνοι που έφυγαν. Πένθος; Ναι. Αλλά και αφύπνιση. Σήμαναν “Μην ξεχνάτε!”
Σήμερα ένας χρόνος από εκείνον το Φλεβάρη του πένθους και του τρόμου, που οι ψυχές που πήρε μαζί του, κλείνοντας τον κύκλο του χειμώνα και προϋπαντώντας την άνοιξη, ακόμα ζητούν δικαίωση.
Ήταν οι περισσότεροι νέοι, ανέμελοι, ανυποψίαστοι για το απρόσμενο τέλος. Κι εκείνο ήρθε. Χιονοστιβάδα! Για κείνους, για τους δικούς τους, για μας… για όλη τη χώρα…
Σήμερα εδώ βρέχει, όπως πολλές φορές συμβαίνει τη Μεγάλη Παρασκευή. Όμως, τότε, όλοι ξέρουμε πως τα μεσάνυχτα της επόμενης μέρας θα ‘ρθει η Ανάσταση.
Η Ανάσταση για κείνους που φύγανε, για τους δικούς τους, για όλους εμάς, είναι η αφύπνιση.
Πρέπει ν’ αλλάξουν τα πράγματα. Να έρθουν καλύτερες μέρες, μέρες όπου
θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουν το ίδιο βάρος σ’ όλες
τις καρδιές, σ’ όλα τα χείλη
έτσι να λέμε πια τα σύκα: σύκα, και τη σκάφη: σκάφη (Γιάννης Ρίτσος)
Μέρες, όπου το κέρδος, το ψέμα και η ευτέλεια δεν θα έχουν πια θέση. Όπου οι μανάδες δε θα σηκώνουν στους λεπτούς τους ώμους τις ασήκωτες ψυχές των νεκρών παιδιών τους, ψάχνοντας σε απρόσωπα δικαστήρια δικαίωση.
Θα έρθουν μέρες, όπου οι υπεύθυνοι για τις τραγωδίες του λαού τους θα ντρέπονται. Τα Τέμπη, με τους 57 νεκρούς τους, είναι μια απ’ αυτές. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε άλλες. Στο χέρι μας είναι. Κάποτε, εμείς πρέπει να χτίσουμε αυτόν τον κόσμο, τον καλύτερο κόσμο
Οι άνθρωποι –σκέψου!– θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
[…]
κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή! (Κατερίνα Γώγου)
…………..
Έτσι πρέπει να γίνει
Έτσι θα γίνει (Ναζίμ Χικμέτ)
……………….
far
