Θα το επαναλάβω, γιατί το πιστεύω με ειλικρίνεια: η Ουκρανία έχει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, στην αυτόνομη ύπαρξη, στην εθνική αυτοτέλεια. Αρκεί να το θυμηθεί έγκαιρα και να μπει στη νέα δύσκολη εποχή με γνώμονα την ευδοκίμηση, τη συνεργασία, την καθαρότητα σκοπών και μέσων, την ουδετερότητα, και όχι να αποτελεί προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ
«Κι ο αγκώνας σου κοντά είναι, αλλά δεν μπορείς να τον δαγκώσεις»
(ρωσική παροιμία)
Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται δύο χρόνια από την πολεμικού τύπου στρατιωτική επέμβαση του ρωσικού στρατού στα εδάφη που -σύμφωνα με το επίσημο ρωσικό αφήγημα- προσδιορίστηκαν κάποια στιγμή ως ουκρανικά. Φυσικά, η όλη φάση αποτελεί μία από τις σημαντικότερες γεωπολιτικές εξελίξεις στην ιστορία της ανθρωπότητας τις τελευταίες δεκαετίες. Και αυτό γιατί πέρα από τις εξελίξεις στο μέτωπο των συγκρούσεων δόθηκε η ευκαιρία για την περαιτέρω ανάπτυξη κινητικοτήτων που να αφορούσαν τόσο σε διπλωματικό, όσο και σε οικονομικό πλαίσιο δραστηριοτήτων. Δύο χρόνια μετά, έχει αποδειχθεί περίτρανα πως το Κρεμλίνο έπραξε την επέμβαση στο timing που έκρινε εκείνο πως θα ήταν το καλύτερο για τα συμφέροντά του. Για αυτό το λόγο για οκτώ χρόνια αγνοούσε τις απεγνωσμένες εκκλήσεις των Ρώσων της Ανατολικής Ουκρανίας, για αυτό και στράφηκε κατασταλτικά απέναντι σε μεμονωμένες προσπάθειές άκαιρης όξυνσης των καταστάσεων.
Aυτό που πρέπει να καταλάβουν πρωτίστως όλοι οι καλοπροαίρετοι πολίτες στη Δύση, που ανησυχούν για το μέλλον, είναι το εξής: πως η Ρωσία είναι πιο δύσκολος αντίπαλος από όσο παρουσιάζεται και κυρίως πως οι Ρώσοι έχουν το δικό τους τρόπο σκέψης και ο βαθμός αποδεκτικότητας των όποιων δυτικών πολιτισμικών προτύπων στο αχανές έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας γίνεται με διπλή «συμμετοχή»: αφενός με διαρκή κρατικό προέλεγχο και αφετέρου υπό το βαθύ φιλτράρισμα μίας δέουσας κοινωνικής δυσθυμίας για κάθε τι ξένο προς την παραδοσιακή ρωσική κουλτούρα.
Στις επερχόμενες προεδρικές ρωσικές εκλογές το ποσοστό που (θα) λάβει ο Βλαντίμιρ Πούτιν (θα) είναι η τρανότερη απόδειξη, αλλά και η μεγαλύτερη ευκαιρία να καταλάβουν όσοι σήμερα δεν το έχουν κάνει ακόμα, πως οι Ρώσοι και ξέρουν τι θέλουν, και το έχουν, και θα το προασπίσουν με κάθε διαθέσιμο τρόπο…
ΥΓ. Στα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης το σκάκι ήταν πολύ διαδεδομένο σε όλη τη γεωγραφική της επικράτεια. Επομένως, είναι πολύ λογικό να γνωρίζουν από «καλό σκάκι» οι ηνιοκράτες της σημερινής ρωσικής κρατικής τάξης πραγμάτων. Οι (από εδώ και πέρα) εξελίξεις, θα καθοριστούν από το είδος των κινήσεων αυτής της ιντελιγκέντσιας. Ήδη, περνάνε μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση, με τον Ντμίτρι Μεντβέντεφ να είναι το δημόσιο πρόσωπο που έχει αναλάβει (με άκομψο λεξιλόγιο πολλές φορές είναι η αλήθεια…) αυτή την αποστολή. Θα το επαναλάβω, γιατί το πιστεύω με ειλικρίνεια: η Ουκρανία έχει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, στην αυτόνομη ύπαρξη, στην εθνική αυτοτέλεια. Αρκεί να το θυμηθεί έγκαιρα και να μπει στη νέα δύσκολη εποχή με γνώμονα την ευδοκίμηση, τη συνεργασία, την καθαρότητα σκοπών και μέσων, την ουδετερότητα, και όχι να αποτελεί προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ. Κάθε υγιής συνείδηση πρέπει να εύχεται στην Ουκρανία ένα διαφορετικό μέλλον από αυτό που της επεφύλασσε το παρελθόν (εξαιτίας των επιλογών της κυρίαρχης τάξης της). Ο ουκρανικός λαός αξίζει ένα καλύτερο μέλλον και όλοι πρέπει να θέλουμε να το έχει…
ΥΓ1. Η κατάληξη που είχε ο Αλεξέι Ναβάλνι, ανεξαρτήτως των πραγματικών αιτιών του πρόσφατου θανάτου του, δεν μπορεί να θεωρηθεί άσχετη με την ανύπαρκτη κοινωνική στήριξη που είχαν προγενεστέρως οι όποιες πολιτικές του αιτιάσεις. Γιατί ο άνθρωπος αυτός δίχως τις απαραίτητες ασπίδες προστασίας από κάποια ουσιαστική μαζική-κοινωνική στήριξη δεν θα μπορούσε να έχει διαφορετική πορεία… Μοιάζει κάπως κυνικό ένα τέτοιο συμπέρασμα, αλλά δεν είναι λίγοι ανά την υφήλιο αυτοί που το πιστεύουν πια. Άσχετα αν δεν το λένε…
