Ένας από τους αγαπημένους ανθρώπους στην Κόνιτσα είναι ο γείτονάς μου ο Κώτσιος. Κτηνοτρόφος με ήθος παλιοκαιρίσιο. Εκτρέφει 600 γίδια, ένα υπέροχο κοπάδι που τον χειμώνα τον βγάζει στο χειμαδιό της Μπούσης, στα Κιτσαίικα και το καλοκαίρι στα ψηλώματα του χωριού του, στο Πεκλάρι. Μαζί με τα γίδια βαστάει κι άλλα ζώα και πτηνά, ζώντας την οικογένεια του με σχετική αυτάρκεια.
Το ήθος του μου θυμίζει τους τσομπαναραίους με τους οποίους μεγάλωσα. Λίγες κουβέντες, πολλή δουλειά, ντομπροσύνη και μπέσα.
Μας φέρνει συχνά πεντάκιλα γάλα, χωρίς να δέχεται ποτέ πληρωμή. Χαίρεται που με βλέπει να κάνω γιαούρτι, ακόμα και βούτυρο με τον παλιό τρόπο. Χαίρεται ιδιαίτερα να μοιράζεται μαζί μου βιώματα και εμπειρίες κτηνοτροφικές, τσομπαναραίικες.
Τούτες τις μέρες μεγαλώνουν τα κατσίκια. Μου δείχνει τα σημαδεμένα, αυτά που θα κρατήσει για έχος, για τράγους και γίδες. Μου δείχνει τη χαρά του, αλλά και τη λύπη του. Τη χαρά του για το κοπάδι και τα πανέμορφα κατσίκια. Τη λύπη του για το γεγονός ότι 50 γίδες απόριξαν επειδή έφαγαν δηλητηριώδη μανιτάρια και για τον Μπέλο, το νεαρό σκυλί που το δάγκωσε ο λύκος στο αφτί και στο μάτι, το ζυγούρι που το σκότωσε το βαρβάτο γαϊδούρι του…
Ζώντας σε μίζερα περιβάλλοντα πανεπιστημιακά ο Κώτσιος είναι μια όαση για μένα. Είναι η αλήθεια σαν ένα νησί στη θάλασσα του ψεύδους.
Να είσαι καλά φίλε μου!
