17 Φεβρουαρίου 2024
Ήμουν στον υπολογιστή και έγραφα, όταν έφτασε στα αυτιά μου ένας ήχος συντονισμένος και συγχρόνως οπαδικός. Έμοιαζε με τον τρόπο που ηχούν οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων όταν διαδηλώνουν για την ομάδα τους πριν το παιχνίδι, για να εξευμενίσουν το αποτέλεσμα.
Ήταν περίπου 10.30.
Στην αρχή δεν το έδωσα σημασία, αλλά σε λίγο άρχισαν να μιλούν τα παιδιά – έφηβες και έφηβοι, Λυκείου μαθητές η πλειονότητα, που περνούσαν στο πεζοδρόμιο, ή στέκονταν σε αυτό κάνοντας πηγαδάκια. Μιλούσαν με έντονο τρόπο χωρίς να καταλαβαίνω ακριβώς τι λένε, όμως παρόλα αυτά είχα αντιληφθεί, ότι κάτι συμβαίνει εκεί έξω.
Άνοιξα την μπαλκονόπορτα και είδα στη γωνία Παστέρ και 28ης Οκτωβρίου, εκεί που είναι το προποτζίδικο και έχει μια υποτυπώδη πλατειούλα, πάνω από πενήντα παιδιά, κυρίως αγόρια, πολύ λιγότερα κορίτσια.
Τα κορίτσια προτιμούσαν να βρίσκονται στα πεζοδρόμια επί της 28ης Οκτωβρίου …
Ντύθηκα και βγήκα έξω, πλησίασα αυτόν τον… ηχηρό κύκλο…
Τα φώτα ήταν σβηστά από τις 8:30 το βράδυ.
Επιστρέφοντας από κάποια εκδήλωση, παρατήρησα ότι ήταν κλειστά τα φώτα επί της 28ης Οκτωβρίου…
Εξακολουθούσαν να είναι και εκείνη τη στιγμή που εγώ βγήκα έξω.
Ρώτησα τι συμβαίνει.
Μου είπαν ότι μία γυναίκα είναι εδώ που λέει περίεργα πράγματα.
Άλλος είπε ότι αυτή η γυναίκα χτύπησε κάποιον.
Ένα άλλο παιδί είπε, ότι κάποιος της έριξε πάνω στο πρόσωπο ένα μεταλλικό κουτί.
Πολλοί έλεγαν ότι δε γνωρίζουν τι συνέβη!
Μέσα στον σκοτάδι δεν είχα αντιληφθεί ακόμη την παρουσία της γυναίκας που φορούσε σκούρα ρούχα και τα μαλλιά της επίσης ήταν σκούρα.
Μία ψηλή, ευθυτενής γυναίκα, μελαχρινή, ωραία, με ένα βλέμμα χαμένο!
Ίσως ήταν υπό την επήρεια ουσιών ή είχε κάποιο ψυχικό πρόβλημα…
Είπα στα παιδιά αυτό που κάνετε είναι έμμεσο bullying!
Σταματήστε το, ρε παιδιά!
Δύο νέα παιδιά, δύο έφηβοι που φαινότανε να έχουν μία ευαισθησία και μου έδειξαν ότι συμφωνούσαν, μου είπαν …ότι να… κι αυτοί δεν ξέρουν τι να κάνουνε και βρέθηκαν εδώ, δεν ξέρουν με τι να ασχοληθούν και βρέθηκαν εδώ μαζί με τους άλλους…
Οι περισσότεροι, ακριβώς, δεν γνώριζαν τι είχε συμβεί, αλλά συμμετείχαν στο ιδιόρρυθμο αυτό μπούγιο.
Είχα ξεχάσει το κινητό μου σπίτι, αφού άλλος ήταν ο στόχος μου.
Να κατανοήσω τι συμβαίνει και να βοηθήσω, να μιλήσω στα παιδιά.
Ήταν και μία άλλη κυρία η οποία προσπαθούσε να φέρει την κατάσταση στα φυσιολογικά πλαίσια.
Δειλά και σιωπηλά σχεδόν, έλεγε συνέχεια: «Είναι ντροπή, είναι ντροπή, είναι ντροπή…»
Είχε αρχίσει να γίνεται τεταμένη η ατμόσφαιρα, κάποια αγόρια ήταν ιδιαίτερα προκλητικά …
Δυο αγόρια με τα οποία προσπαθούσα να συνεννοηθώ και να τα πείσω να σταματήσει αυτό, μου έδειξαν έναν μικρόσωμο νεαρό, λέγοντας χαμογελώντας; «Να! αυτός τα άρχισε.»
Με πολύ τσαμπουκά και μαγκιά στράφηκε προς το μέρος μου και μου μίλησε με τρόπο ολίγον απειλητικό!
« Ναι! Τι έγινε;»
«Θα μας δείρεις;» του είπα χαμογελώντας…
«Με χτύπησε!» Μου απάντησε μονολεκτικά.
Δε μπορούσα να το αποδείξω ούτε προσπάθησα… Ιαχές ακούγονταν διαρκώς σε κάθε κίνηση της νεαρής γυναίκας.
Κάποια στιγμή πλησίασα τη γυναίκα…
Της είπα:
«Φύγε, κορίτσι μου!
Η κατάσταση είναι οξυμένη
Μπορεί να σε χτυπήσουν.
Κάποιο από αυτά τα παιδιά ίσως το κάνει.
Μην προκαλείς!»
Εξελίχθηκε μια σκηνή απρόσμενη!
Ήρθε πολύ κοντά μου, σε απόσταση αναπνοής, το χαμένο της βλέμμα με τρόμαξε λιγάκι.
Σήκωσε τα χέρια ψηλά αγέρωχα και επιβλητικά και φώναξε:
«Αυτοί θα με δείρουν;
Αυτοί όλοι είναι μαζί μου!»
Ακολούθησαν ιαχές… θριάμβου, που βέβαια μέσα σε αυτές ελλόχευαν κοροϊδία και καζούρα…
Περιττό να σας πω ότι κάποια παιδιά βιντεοσκοπούσαν διαρκώς …
Έφυγα πολύ προβληματισμένη, πήγα απέναντι στο πεζοδρόμιο που ήταν μαζεμένα τα κορίτσια.
Δύο κορίτσια με εντυπωσίασαν, καθώς δήλωσαν ότι αυτό που γίνεται είναι απαράδεκτο και ήταν πολύ αναστατωμένα.
Δεν προλάβαμε να αποσώσουμε την κουβέντα μας, ήρθε η αστυνομία, και το ΔΙΑΣ.
Κάποια παιδιά άρχισα να τρέχουν φοβισμένα.
Ξεκίνησε η πρώτη διάλυση.
Άλλα παρέμειναν στον χώρο…
Οι αστυνομικοί ήταν ευγενικοί και ψύχραιμοι,
Βάλανε μέσα τη γυναίκα στο αυτοκίνητο, χωρίς αυτή να προβάλει αντίσταση και φύγανε!
Δεν πάμε καλά νομίζω…
Πρέπει να προσέξουμε τα παιδιά μας.
Αυτές οι συμπεριφορές μπορεί να δείχνουν ότι βρίσκονται σε απόγνωση
Δεν έχουν από πού να πιαστούν δεν έχουν στόχο, και δυστυχώς πολλές φορές η βιντεοσκόπηση μέσω του κινητού γίνεται σκοπός… γίνεται αυτοσκοπός!
Είναι σαν να βγαίνουν έξω για να ψαρέψουν viral θέματα ή τα σκηνοθετούν και οι ίδιοι πολλές φορές…
Εμείς φταίμε!
Όλοι μας!
Έβλεπα στα πρόσωπα τους την απόλυτη πλήξη …
Έβλεπα πρόσωπα τόσο καλά…. τόσο καλά παιδιά… που εμπλέκονταν μέσα σε όλη αυτή την διαδικασία
Τι κρίμα!
Μία κοινωνικοποίηση νόθη και στρεβλή.
Τα παιδιά διασκέδαζαν.
Έτσι μου φάνηκε
Μια ψυχαγωγία με πολλές επικίνδυνες σκιές που πυκνώνουν.
Και η βραδιά έκλεισε με ρίψη κροτίδων
Και ω! του θαύματος, άναψαν και τα φώτα!
Αυτό που με θύμωσε είναι ότι μόνον δυο ενήλικες ενδιαφέρθηκαν να κατέβουν και να προσπαθήσουν να επηρεάσουν θετικά την κατάσταση.
Να πούνε δυο λόγια στα παιδιά!
Όλοι άκουγαν, έβλεπαν και μέναμε στα σπιτάκια τους…
Ένα θέαμα και αυτό…
Παλιά θυμάμαι… όχι και πολύ παλιά, υπήρχε η έννοια της γειτονιάς…
Νοιάζονταν οι μεγάλοι για τις συμπεριφοράς των νέων και των παιδιών…
Περνούσε ένα παιδί που προσπαθούσε, για παράδειγμα, να τσακίσει ένα κλαδί από δέντρο του πεζοδρομίου…
Άνοιγαν μια , δυο μπαλκονόπορτες για να το σταματήσουν, να του δείξουν έναν άλλο «δρόμο»…
Τώρα …Τίποτα!
Μια κοινωνία δειλή και αδιάφορη!
Το πρωί της Κυριακής, λίγο πριν τελειώσω το χρονογράφημα, κατά τις 10 χτύπησε το κουδούνι…
Ήταν από το απέναντι διαμέρισμα, μια έξυπνη γυναίκα κι αγαπητή σε μένα, γύρω στα 70.
«Έλα να δεις», μου είπε
«Μου έριξαν, χθες το βράδυ, τη γλάστρα και το ξύλο που στηριζόταν, από τη γωνία του μπαλκονιού για να με εκδικηθούν…
Βγήκα στο μπαλκόνι, είδα την κατάσταση , κούνησα το κεφάλι μου, λέγοντας τι πράγματα είναι αυτά… και σκαρφάλωσαν…
Δυο αγόρια!
Οι άλλοι κοιτούσαν.
Μου πέταξαν μέσα στο μπαλκόνι και μια μασημένη μαστίχα…
Έκλεισα το παντζούρι και μπήκα μέσα…»
Σα να γνώριζε τι έγραφα μου είπε:
« Οι γονείς φταίμε.»
Δεν μπορώ να συμφωνήσω απόλυτα.
Είναι πολλοί οι παράγοντες.
Ούτε επιτρέπεται να τσουβαλιάζουμε όλη τη νεολαία…
Τα νιάτα πάντα είναι το μέλλον ενός καλύτερου κόσμου!
Εμείς, οι ενήλικες και πάνω από όλα η πολιτεία, οφείλουμε να τους δώσουμε τα κίνητρα.
Νοσηρά όμως φαινόμενα στο χώρο των εφήβων, μεταδίδονται ανεξέλεγκτα.
Μια πυρκαγιά που για να σβήσει, ή να καταλαγιάσει, απαιτείται η συμμετοχή όλων μας με καλή διάθεση και χωρίς διδαχές, πριν να είναι αργά.
Ει. Δα.
