Μουσικές του Κόσμου / Ο Βέρντι, η όπερα και ο χρόνος – videos

Αναμφισβήτητα η όπερα ως μουσικό είδος είναι από τα πιο δύσκολα και χρειάζεται μουσική παιδεία, ή γενικότερα παιδεία και ευαισθησία, για να γίνει κανείς λάτρης της. Βέβαια, απευθυνόταν πάντα και σε ένα κοινό προνομιούχων, (ιδιαίτερα στον 19ο αιώνα της ακμής της), που μπορούσαν να πληρώσουν και το ακριβό εισιτήριο ή να διαθέτουν το κατάλληλο  “βραδινό ένδυμα”, για να την παρακολουθήσουν.

Σήμερα τα πράγματα είναι για όλους ευκολότερα. Σαφώς και το εισιτήριο είναι περισσότερο προσεγγίσιμο και το “ένδυμα” μπορεί να είναι και ένα φοιτητικό… αμπέχονο, το οποίο μπορεί να δηλώνει… “άποψη”!

Οι καιροί άλλαξαν, η όπερα όμως και ο Βέρντι εξακολουθούν να ζουν και ειδικά ο Βέρντι είναι ο βασιλιάς της! Αν ρωτήσει κανείς ποιος την αντιπροσωπεύει περισσότερο ή ποιος είναι ο πιο γνωστός συνθέτης όπερας, η απάντηση είναι πάντα “Ο Βέρντι”! Γιατί;

Ο Βέρντι, αν και είναι γιος ενός πανδοχέα και μιας κλώστριας,  το ταλέντο του και η αγάπη του για μάθηση τον οδηγούν από παιδί στο διάβασμα, στη βιβλιοθήκη της ιταλικής πόλης Μπουσσέτο, όπου μεγαλώνει και στα πρώτα μαθήματα μουσικής.

Στα είκοσί του βρίσκεται ήδη στο Μιλάνο, για να συνεχίσει τις σπουδές στη Μουσική και ειδικά στη σύνθεση και στα 23 του είναι διευθυντής της Φιλαρμονικής του Μπουσσέτο. Στα 26 του παίζεται η πρώτη του όπερα, “Ομπέρτο”, στη σκάλα του Μιλάνου με πολύ καλές κριτικές, όμως η επερχόμενη δόξα φρενάρεται από τον θάνατο της γυναίκας του και των δύο παιδιών του, που τον βυθίζει στην απελπισία. Αποσύρεται. Ο Τζουζέπε θα κάνει καιρό να επιστρέψει στη δημιουργία.

Το 1842, του ζητούν επίμονα από τη Σκάλα του Μιλάνου να γράψει κι αυτός γράφει τον “Ναμπούκο”, ( Ναβουχοδονόσωρ), που, παρόλο που είναι μόλις 29 ετών, θεωρείται ακόμη και σήμερα ίσως η εντυπωσιακότερη όπερά του ως προς τα χορωδιακά μέρη.” Ο χορός των σκλάβων” είναι ένα δείγμα, όπου η φωνή των Εβραίων σκλάβων της Βαβυλώνιας Αιχμαλωσίας απηχεί τον σπαραγμό οποιουδήποτε λαού, που πάσχει. Το σχετικό video, άλλωστε, το αποδεικνύει.

Ακολουθούν άλλες 25 όπερες, χωρίς να λείπει ενασχόληση και με άλλα είδη μουσικής, όπως η εκκλησιαστική.

Ανάμεσα στις άλλες 25 οι  τρεις, Ριγκολέττο,  Τραβιάτα και Αΐντα,  είναι οι διασημότερες.

Γιατί  μερικά από τα μέρη τους είναι πασίγνωστα κι από τις πρώτες κιόλας νότες αναγνωρίζει κανείς το συνθέτη τους; Γιατί η μουσική μεγαλοφυΐα νικά τους αιώνες, το χρόνο και τη λήθη. Όπως το επικό στοιχείο στον Μπετόβεν ή το λυρικό στον Μότσαρτ είναι η ταυτότητά τους και τους κάνουν αναγνωρίσιμους, έτσι το μεγαλειώδες της μουσικής του Βέρντι διαπερνά τον χρόνο με τη δική του μουσική μεγαλοφυΐα.

Ίσως εδώ θα άξιζε να προστεθεί και η πληροφορία πως ήταν πέρα από μεγαλοφυής και βαθιά ανθρωπιστής, αφού με χρήματα από τα έργα του έχτισε ένα νοσοκομείο, αλλά και έναν Οίκο Ανάπαυσης για του αναξιοπαθούντες μουσικούς, που ήξερε πολύ καλά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζαν, αφού και ο ίδιος ήταν μουσικός, άσχετα με τη δική του επιτυχία.

Πέθανε το 1901, στα 88 του χρόνια, μετά από βαρύ εγκεφαλικό και στην κηδεία του 200.000 άνθρωποι, που τον αγάπησαν, τον αποχαιρέτησαν. Ήταν πια ένα σύμβολο!

………………….