Άλμπερτ Σβάιτσερ. Ο μουσικός, ο γιατρός, ο φιλόσοφος – Πάνω απ’ όλα ο ουμανιστής

Πώς θα λειτουργούσε τάχα ο Σβάιτσερ, αν ζούσε σήμερα, στις μέρες μας, σ’ αυτόν τον άδικο πέρα για πέρα κόσμο, όπου η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πια καμιά αξία, όπου κινούμαστε, αναπνέουμε και προσπερνάμε, συνεχίζοντας, γιατί συνηθίσαμε πια στο σκοτάδι;

Γεννήθηκε στην Αλσατία το 1875 και πήρε τη γαλλική υπηκοότητα μετά το 1918, μετά τη νίκη των συμμάχων. Με σπουδές στη μουσική και την ιατρική, που έγιναν στο Παρίσι, αλλά και στροφή στη θεολογία, που την σπουδάζει στο Στρασβούργο, (επηρεασμένος σίγουρα κι από τον πατέρα του, λουθηρανό πάστορα, που του διδάσκει και το εκκλησιαστικό όργανο στα πρώτα παιδικά του χρόνια), ο Σβάιτσερ είναι ανήσυχος και βαθύς γνώστης των επιστημών με τις οποίες ασχολήθηκε, ερευνώντας το βάθος τους με  πάθος.

Λατρεύει τον Μπαχ, το εκκλησιαστικό όργανό είναι γι’ αυτόν πεδίο μελέτης και άσκησης της μουσικής του παιδείας, ο φιλοσοφικός στοχασμός του και η θρησκευτική μελέτη συνδέουν τον Ιησού με τον άνθρωπο και μαζί τον οδηγούν στο να κάνει τη θεωρία της χριστιανικής αγάπης πράξη.

Εγκαταλείπει μια λαμπρή καριέρα που τον περιμένει στη Δύση και φεύγει στην Αφρική, στο Λαμπαρενέ, που ανήκει στη Γκαμπόν, γαλλική αποικία. Ιδρύει εκεί ένα νοσοκομείο που ξεκινά από μια παράγκα, για να χτιστεί σιγά- σιγά, πέτρα την πέτρα, με την απόλυτη αφοσίωση, τη δική του και της γυναίκας του, στο στόχο τους.

Στόχος τους η αγάπη για τον άνθρωπο και μάλιστα τον πιο υποβιβασμένο, αυτόν που ζει στα σκοτάδια της αμάθειας και της εκμετάλλευσης της γης του αλλά και του ίδιου του κορμιού του. Τον άνθρωπο που τον χτυπούν οι τροπικές αρρώστιες κι αυτός προσπαθεί να τις γιατρέψει με ξόρκια, μάγους και τελετές.

Εκεί ανθίζει ο  επιστήμονας αλλά και ο άνθρωπος Σβάιτσερ, που οι μαύροι ασθενείς του τον εμπιστεύονται πια  και τον λατρεύουν σαν “λευκό μάγο” ή σαν  θεό! Κι εκείνος βρίσκει εκεί το αληθινό νόημα της Χριστιανοσύνης, εγκαταλείποντας τον Δυτικό Κόσμο και τον Πολιτισμό του, που τον θεωρεί, (ενώ η Τεχνολογία του  ακμάζει), τον πιο  παρηκμασμένο ηθικά, αφού είχε χάσει το βασικότερο θεμέλιό του, το σεβασμό της ζωής του άλλου.

Ο Άλμπερτ Σβάιτσερ τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης το 1952. Αν πάρουμε υπόψιν μας ποιοι προτάθηκαν  τα τελευταία χρόνια για το ίδιο βραβείο η σύγκριση είναι τρομακτική!

Ο Αϊνστάιν είπε τότε γι αυτόν:

“Μέσα σ’ έναν τόσο θλιβερό κόσμο ένας μεγάλος άνθρωπος…”

Πεθαίνει το 1965,  ενώ πολλοί τον ονομάζουν έναν “Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης” της εποχής του.

……………

Οι «Παρενθέσεις» είναι μικρά κείμενα, μικρές πινελιές σε θέματα πολιτισμού ή ζωής, που φωτίζουν γωνιές από μεγαλύτερα θέματα, λειτουργώντας σαν παρ-εν-θέσεις.

 ……………..