“Καιροί χαλεποί και η νύχτα μεγάλη και αξημέρωτη” / γράφει ο Δημήτρης Σιδηρόπουλος

Τα ρολόγια του κόσμου έχουν σταματήσει και δεν μετρούν πλέον τον γήινο χρόνο για κάθε προοδευτικό κι ωραίο. Καιροί χαλεποί και πάλι, και η νύχτα μεγάλη και αξημέρωτη. Και η καταιγίδα θεριεύει κάθε ημέρα και πιο πολύ, με κανένα αχνό χαμόγελο αστροφεγγιάς στον ορίζοντα. Καταχνιά βαθιά σκεπάζει όλη την Γη,  και ο κόσμος όλος μοιάζει σαν ένα καράβι σε θύελλα από τους σύγχρονους Ηρόστρατους, Νέρωνες και Καλλιγούλες, που ποτέ δεν τους γοήτευσαν η ειρήνη και η ευημερία των λαών, έστω και σαν διάλειμμα ανάμεσα σε ελπίδα και προσμονή.

Και ως να μην έφταναν όλα αυτά, μας ήρθε και η πανδημία του νέου κορωνοϊού, που δεν είναι όπως πριν αόρατος εχθρός, αλλά ορατός πλέον και κυκλοφορεί ανεξέλεγκτα ανάμεσά μας και κτυπάει αδιάκριτα όλους μας ανεξαρτήτως φύλλου και ηλικίας. Τους άπραγους και «άρπακτικούς» αυτούς καιρούς, στους οποίους χάνεται κάθε ημέρα και περισσότερο η ομορφιά του κόσμου και της ζωής, αναρωτιέται εύλογα ο κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος, γιατί τόσο μίσος και τόση αυτοκαταστροφική μανία;

Έχω από καιρό συνειδητοποιήσει ότι η μεγάλη, δυστυχώς, πλειοψηφία των λαών της Γης, μαζί κι εμείς οι Έλληνες, είμαστε ελάχιστα πολιτικοποιημένοι κι ενημερωμένοι, γι’ αυτό και είμαστε εύπλαστοι και εύκολη λεία στα χέρια των επιτήδειων λαοπλάνων, που ξέρουν να μας χειραγωγούν και να ανακόψουν κάθε τάση για προοδευτική πορεία. Και γιατί να μην είμαστε, άλλωστε, όταν βλέπουμε ανθρώπινα συστήματα, που εδραιώθηκαν για πρώτη φορά στην παγκόσμια Ιστορία με πολλές θυσίες και εκατομμύρια νεκρούς και ερείπια, να προδίδονται σε ειρηνική περίοδο και να διαλύονται «εν μία  νυκτί» σαν χάρτινοι πύργοι; «Στόχος ολόκληρης της ζωής μου» (οι λέξεις σε εισαγωγικά, που σημαίνει ακριβής μετάφραση) «ήταν η εξολόθρευση του κομμουνισμού, αυτής ανυπόφορης δικτατορίας κατά των ανθρώπων», ομολόγησε ο Μιχαήλ Γκορπατσώφ προσκεκλημένος ομιλητής σε σεμινάριο του αμερικανικού πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης τον Οκτώβριο του 2000, που δημοσιεύτηκε και στον Ελληνικό Τύπο.

Και συνεχίζει: «Υπάρχει στον κόσμο ακόμα μία δύναμη, που θα μας εμποδίσει να προχωρήσουμε προς την ειρήνη και την δημοκρατία, και εννοώ την Κίνα»! Έτσι ξετσίπωτα και χωρίς ίχνος ντροπής ομολόγησε τους αντικομμουνιστικούς στόχους του ο τέως πρόεδρος και γενικός γραμματέας του ΚΚΣΕ! Ύστερα από αυτό και πολλά άλλα, πώς να μην απογοητεύονται «οι πάντα ευκολόπιστοι και πάντα προδομένοι λαοί»; (Για να θυμηθούμε και λίγο τους στίχους του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού).

Ή, όταν βλέπουμε αριστερά και προοδευτικά κόμματα να μεταλλάσσονται και να καταντούν «σιαμαίες αδελφές» συντηρητικών κομμάτων, όπως το 1989, και όχι μόνο, που ευτυχώς γρήγορα λειτούργησε ο βιολογικός μηχανισμός πριν χρειαστεί κάποια χειρουργική επέμβαση διαχωρισμού των «σιαμαίων αδελφών» με απρόβλεπτες συνέπειες.

Η μεγάλη τότε πλειοψηφία της πειθαρχημένης και πάντα προδομένης έως Αριστεράς της χώρας μας έμεινε άναυδη από την εκρηκτική εκείνη χημική ένωση, που τόσο ακριβά πλήρωσε και πληρώνει έως και σήμερα, που δεν μπορεί να συνέλθει, παρά τα τόσα χρόνια που πέρασαν, διότι νόθευσε το πολιτικό τοπίο και την ιστορική πορεία της Αριστεράς και προκάλεσε τεκτονικές αναταράξεις στα θεμέλιά της. Και αυτό αποτυπώνεται έκτοτε στις εκάστοτε εθνικές εκλογές σε συνθήκες ελευθερίας και νόμιμης λειτουργίας και εκπροσώπησής της στην Βουλή με το αξιοθρήνητο πάντα εκλογικό ποσοστό του 5% χρόνια τώρα!

Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, Γερμανός διανοούμενος, έλεγε: «Όταν ένας λαός δεν εμπιστεύεται την ηγεσία του και την πολιτική του, δεν αλλάζουμε τον λαό, αλλά την ηγεσία του και την πολιτική του, προσαρμόζοντάς την στις σύγχρονες ανάγκες και απαιτήσεις των καιρών»! Στην χώρα μας η προσφορά των απλών ανθρώπων έφτανε πάντοτε σχεδόν στα όρια της υπέρτατης θυσίας, σε αντίθεση με τις ηγεσίες του που η προσφορά τους και η πολιτική τους ανεπάρκεια σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές έφτανε πάντοτε σχεδόν στα όρια της υπέρτατης μωρίας, που πάντοτε ζητούσαν την ανοχή μας για να καλύψουν την ενοχή τους.

«Να φοβάσαι», γράφει ο Φρέντυ Γερμανός σε ένα του βιβλίο, «έναν ταύρο, όταν βρίσκεται απέναντί σου, έναν ομότεχνό σου όταν βρίσκεται δίπλα σου και όλους τους Έλληνες πολιτικούς, όπου κι αν βρίσκονται»! Και, βεβαίως, δεν συμφωνώ απολύτως με την ακραία αυτή τοποθέτηση. Και συνέβαιναν όλα εκείνα, γιατί οι ασημότητες και οι μετριότητες κυβερνούσαν τον κόσμο. Οι άξιοι παραμερίζονταν ή δολοφονούνταν, από τον 16ο Πρόεδρο της Αμερικής Αβραάμ Λίνκολν και τους αδελφούς Κένεντυ, μέχρι τον δικό μας Ιωάννη Καποδίστρια, τον Γρηγόρη Λαμπράκη και τόσους άλλους!

Ποτέ η ανθρωπότητα, στην νεώτερη Ιστορία της, δεν αντιμετώπισε τόση αβεβαιότητα και ανασφάλεια, που με το πρόσχημα πάντα της δήθεν ελευθερίας και δημοκρατίας εμπαίζουν τους λαούς, που, ως φαίνεται, έχουν διαβρωθεί από την ηττοπάθεια και το πνεύμα δουλικής υποταγής. Για ποια ελευθερία και δημοκρατία μπορούν να ομιλούν οι εραστές αυτού του ζόφους και του Μεσαίωνα, όταν βασιλεύουν τα πάθη, η αρπαγή και οι πόλεμοι, και ο δυνατός επιβάλλεται στον αδύναμο ο οποίος, ανίσχυρος και ανοχύρωτος, μάχεται περιδεής τον περιπετειώδη αγώνα της ζωής του γεμάτος ανασφάλεια, άγχος και αγωνία;

Όλες οι ωραίες λέξεις και ιδανικά, που στο παρελθόν έχουν καθαγιαστεί με θυσίες και ολοκαυτώματα, έχουν, δυστυχώς, φθαρεί και εξαφανιστεί από την ζωή μας και το λεξιλόγιό μας και ως έννοιες και ως επιδιώξεις. Έθιμα, θεσμοί, τρόποι ζωής και ιεραρχίες αξιών, που στην εποχή μας ήταν στόχοι έντονης αναζήτησης και αντιπαράθεσης, δεν υπάρχουν πια. Όλα έχουν μπει στην προκρούστεια κλίνη της ανήθικης, αλλοπρόσαλλης και ανάλγητης εποχής μας!

Η όμορφη νεανική ηλικία, που στην δική μας εποχή «έβραζε» το αίμα της και διεκδικούσε την συμμετοχή της σε όλες τις ομορφιές της ζωής, πέρασε ανεπιστρεπτί. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη, έστω και λίγοι, που κρατούν μισοόρθια την ανθρωπότητα και προσπαθούν να μην την αφήσουν να αποκτηνωθεί περισσότερο. Και αυτοί οι λίγοι είναι η ελπίδα στην απελπισία μας για μία καλύτερη κοινωνία ειρήνης και κοινωνικής δικαιοσύνης. Τέτοιους χρειάζεται η αλλοπρόσαλλη εποχή μας, για να απαλλαγεί από το τέλμα αυτό της αναλγησίας και του μίσους, στο οποίο περιήλθε η ανθρωπότητα. Χάθηκε η χαρά και ευφροσύνη, και η ζωή σε όλον σχεδόν τον πλανήτη έγινε μοιρολόι, επειδή «ωλιγόθησαν αι αλήθειαι από των υιών των ανθρώπων», όπως έλεγε και ο Μέγας Βασίλειος.

Πότε, επιτέλους, θα απαλλαγούν οι άνθρωποι από τους πολέμους και το ολέθριο, ατιμωτικό και ταπεινωτικό πεπρωμένο τους, που τους δημιουργούν συχνά οι λίγοι «ευκλεείς» και «αήττητοι», που με την μεσαιωνική υπερφίαλη έπαρση και συμπεριφορά τους ποδοπατούν ανεξέλεγκτα αδύναμους λαούς; Τρομάζει κανείς όταν διαβάζει τα ετήσια στατιστικά στοιχεία της EUROSTAT και της UNESCO, όπου ένα και πλέον δισεκατομμύριο ανθρώπων σε όλον τον πλανήτη ζουν σε χρόνια πείνα κι εκατομμύρια πεθαίνουν κάθε χρόνο από διάφορες αρρώστιες, υποσιτισμό και πολέμους!

Αλλά τι μας χρειάζονται οι ξένες στατιστικές, όταν οι μαρτυρίες είναι εξόφθαλμες και αφθονούν στον ίδιο τον τόπο μας; Οι εχθροί των λαών και υπαίτιοι όλης αυτής της δραματικής κατάστασης, που βιώνει όλος ο κόσμος σε όλον τον πλανήτη, δεν θα μακροημερεύσουν, όσο και αν προσπαθούν να καλύψουν την ευθύνη τους και να επιχειρούν να παραχαράξουν την Ιστορία και όσο και αν ασελγούν πάνω στην μνήμη των χιλιάδων εκατομμυρίων νεκρών, που έδωσαν την ζωή τους για έναν κόσμο καλύτερο, που, δυστυχώς, προδόθηκαν!

Ο χρόνος, με την αλάνθαστη κρίση του, θα δείξει και  θα επιβεβαιώσει την ζωτικότητα εκείνου του κοινωνικού συστήματος  του ικανού να εξασφαλίσει την κοινωνική πρόοδο και την ειρήνη στην ανθρωπότητα. Διότι η σωφροσύνη και η κοινωνική δικαιοσύνη είναι αυτές, που κλείνουν μέσα τους τα πολυτιμότερα ηθικά στοιχεία, που εξουδετερώνουν όλες τις κακές προδιαθέσεις του ανθρώπου. Και όπου δεν υπάρχουν, εμφανίζονται μοιραία οι ατομικές, οικογενειακές και κοινωνικές αρρυθμίες με απρόβλεπτες συνέπειες.

Και άρκτου παρούσης, ίχνη ας μην ζητούμε! Οι προοδευτικοί άνθρωποι είναι, κατά κανόνα, εραστές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και τελειότητας, και στόχος τους είναι η δημιουργία ενός ανώτερου πολιτισμού μέσα σε μία ανώτερη ανθρωπιστική διάταξη του κόσμου, που να παύσει να είναι ο άνθρωπος ανθρώπου λύκος, όπως έλεγε ο 16ος Πρόεδρος της Αμερικής Αβραάμ Λίνκολν. Ο προοδευτικός και άρτιος άνθρωπος περιφρονεί και καταπολεμά την κοινωνική αδικία και τραβά μπροστά με όλες του τις δυνάμεις, εκεί όπου τον καλεί ο κόσμος των αδικημένων και η συνείδησή του. Αλλιώς βλέπει τον φτωχό και ταπεινωμένο λαό ένας εργαζόμενος προοδευτικός άνθρωπος και αλλιώς ένας αστός συντηρητικός. Αλλιώς ο Γάλλος ανθρωπιστής της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας και αλλιώς ο εθνικοσοσιαλιστής του Γ’ Ράιχ, που περιφρονεί και χλευάζει ό,τι προοδευτικό και δημιουργικό.

«Το τρίπτυχο του καπιταλιστικού συστήματος είναι η άγρια εκμετάλλευση, η ληστοπειρατία και ο πόλεμος» έλεγε ο μεγάλος σοφός της Βαϊμάρης Γκαίτε. Για να αλλάξει σήμερα αυτός ο παγκόσμιος κατήφορος, χρειάζονται παγκόσμιες ισορροπίες, που δεν υπάρχουν και κυβερνήσεις όχι διεκπεραιωτές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που επίσης δεν υπάρχουν, διότι η παγκόσμια πολιτική παιδεία, μαζί και ημών των Ελλήνων, είναι ανεπαρκής μπροστά στις μεγάλες ιστορικές προκλήσεις, γι’ αυτό και καταφέρνουν την πλήρη ύπνωσή μας με τα ψεύτικα υποκριτικά συνθήματά τους.

Ένας άταφος νεκρός είναι όλος ο πλανήτης μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης ως ισορροπούσας δύναμης, και δεν θα κουράζομαι να το λέω και να το γράφω. Και είμαστε ακόμα στην αρχή! Και μακάρι να διαψευστούν οι πεσσιμιστικές αυτές προβλέψεις μου! Δια του λόγου το αληθές υπενθυμίζω, ότι μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης του 191 7 έστειλε, το Σωματείο Ελλήνων Λογοτεχνών, συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Λένιν, που μεταξύ άλλων έλεγε:

«Είμαστε πνευματικά παιδιά της Σοβιετικής Ρωσσίας του Ντοστογιέφσκι, του Τολστόι, του Γκόρκυ, του Μαγιακόφσκι και τόσων άλλων Ρώσων προοδευτικών δασκάλων, που βοήθησαν να δούμε το φως της αλήθειας και του αληθινού πολιτισμού, διότι η εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας, «ανοίγει» μία νέα εποχή για όλη την ανθρωπότητα, παίρνοντας, για πρώτη φορά στην Ιστορία της ανθρωπότητας, την εξουσία στα χέρια τους οι εργαζόμενοι, εργάτες και αγρότες»!

Και μεταξύ αυτών, που υπέγραψαν την κοινή αυτή ανακοίνωση ήταν ο Κωστής Παλαμάς, ο Άγγελος Σικελιανός, ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Σπύρος Μελάς, ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο Εμμανουήλ Βεάκης κλπ. Υπάρχουν στιγμές, που νιώθω τόσο στενοχωρημένος και απογοητευμένος, όταν βλέπω την κατάντια της πατρίδας μας και όλων των κυβερνήσεών μας ως μια διεκπεραιωτική υπηρεσία του ΔΝΤ, πλήρως εξαρτημένης σε όλα. Οι τέτοιες δραματικές καταστάσεις και συνθήκες ζωής διαμορφώνουν ανάλογα και τον χαρακτήρα του ανθρώπου, τα ενδιαφέροντά του, τις συνήθειές του και τον τρόπο ζωής του, προκειμένου να διασφαλίσει την επιβίωσή του.

«Η πενία τέχνας κατεργάζεται»! Με πόση δύναμη, αντοχή, θάρρος και υπομονή μπορεί να οπλίζεται κανείς, για να αντιμετωπίσει «δημοκρατικά», την σκληρή και ανάλγητη αυτή εποχή μας, που όλα είναι ρευστά; Προσωπικώς άρχισα να πιστεύω, και ας μου συγχωρεθεί αυτή η άποψη, ότι, αν συνεχισθεί αυτή η δραματική κατάσταση, φοβάμαι ότι πλησιάζει ο καιρός να εξαφανιστεί αυτός ο κόσμος και να γεννηθεί ένας νέος, όπως έγινε και πριν πολλά χρόνια με την ηφαιστιακή έκρηξη της Γαλλικής και Ρωσικής Επανάστασης σε συνθήκες και τότε απόλυτης εξαθλίωσης, ταπείνωσης και εκμηδένισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Εμείς η τραγική γενεά, που ζήσαμε εκείνα τα δύσκολα χρόνια της φασιστικής Κατοχής και της κατάρας του Εμφυλίου Πολέμου, προγονικής και ανίατης αρρώστιας των Ελλήνων, δεν μπορούμε εύκολα να ξεπεράσουμε και να ξεχάσουμε τις επώδυνες εκείνες αναμνήσεις μας από τις βάρβαρες συμπεριφορές και τον απηνή διωγμό των «νικητών» εναντίον των «ηττημένων» αδελφών μας για κάθε προοδευτική σκέψη και ενέργεια.

Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε, γιατί μια ατέρμονη νύχτα κόλασης ήταν τα παιδικά και νεανικά μας χρόνια της πολεμικής και μεταπολεμικής εκείνης εποχής σε όλη την Πατρίδα μας και στην απόμερη και πολύπαθη γενέτειρά μου, τη Μεταμόρφωση Κιλκίς, που «άσπρη» ημέρα δεν είδαμε, εκτός από νεκρούς και ερείπια, φυλακές, εξορίες, προσφυγιές και εμπρησμούς, με πρώτο το πατρικό μου σπίτι, που στέγασε τα πρώτα παιδικά μου όνειρα, ανήμερα των Θεοφανείων του 1943, από τους Γερμανούς φασίστες και τους εθνοπροδότες «Έλληνες» συνεργάτες τους.

Ο πατέρας μου, που ήταν ο στόχος τους, τους ξέφυγε βαριά τραυματισμένος και εκτονώθηκαν οι άνανδροι στο άψυχο σπίτι του και στην ανυπεράσπιστη γυναίκα του, που την οδήγησαν στα κάτεργά τους. Τραγικές στιγμές, που έμειναν ανεξίτηλες στην παιδική μου μνήμη και διαμόρφωσαν τον ευαίσθητο και ευσυγκίνητο χαρακτήρα μου, οι συνέπειες των οποίων με ακολουθούν έως και σήμερα στα βαθιά μου γεράματα.

Γι αυτό, επαναλαμβάνω, την δική μας βασανισμένη γενιά δεν την «άγγιξε» ούτε ο πανδαμάτωρ χρόνος και ούτε οι όποιοι νόμοι λήθης του παρελθόντος, που εθέσπισε η Πολιτεία, όσα χρόνια κι αν περάσουν, διότι μπροστά σε εκείνες τις τραγικές συνθήκες, που ζήσαμε, ωχριούσε ο παλιός Μακιαβελισμός και η μεσαιωνική Ιερά Εξέτασις, που σίγουρα αποτελεί και θα αποτελεί για πάντα στίγμα και ντροπή για την χώρα μας και τον πολιτισμό μας.

Πόσο θα τρόμαζαν οι κήρυκες της λήθης του παρελθόντος, αν σηκώνονταν από τον τάφο του ο αρχαίος φιλόσοφος Ευριπίδης κρατώντας στα χέρια του τον πάπυρο εκείνο γραμμένο με τα ίδια τα χέρια του το διαχρονικό εκείνο γνωμικό « Όλβιος όστις της Ιστορίας  έσχε μάθησιν». Κανείς στοιχειωδώς σώφρων δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον ηρωικό αγώνα των μαχητών της Εθνικής μας Αντίστασης 1941- 1944, που ήταν η πιο υψηλή ανάταση του έθνους μας μετά το 1821.

Ακολούθησε, όμως, δυστυχώς, η κατάρα του εμφυλίου σπαραγμού σε εποχές πλήρους κακεντρέχειας και χαφιεδισμού, που επεσκίασε το νόημα και το περιεχόμενο εκείνου του ηρωικού εθνικοαπελευθερωτικού πατριωτικού αγώνα, που πότισε άδικα με πολύ αίμα και δάκρυα τον τόπο μας με τεράστιες υλικές ζημιές και χιλιάδες εκατέρωθεν νεκρούς, πάνω από 38.000 του ΔΣΕ. και πάνω από 8.000 του κυβερνητικού στρατού, αν δεν κάνω λάθος. «Φορτώνοντας», ως είθισται, όλες τις ευθύνες στους ηττημένους («ουαί τοις ηττημένοις») που τόσο ακριβά πλήρωσε, για πολλές δεκαετίες, η Πατρίδα μας και ο λαός μας.

Και ως να μην έφθαναν όλα εκείνα, ακολούθησε, μετά από μια τέτοια τραγική ήττα, η λανθασμένη συνέχεια του συνθήματος «τα όπλα παρά πόδα» και τις ομάδες που άφησαν πίσω στα βουνά της Πατρίδας μας οι ηττημένοι να πετσοκόβονται όχι ως οπισθοφυλακή ενός ηττημένου στρατού, αλλά ως εμπροσθοφυλακή μιας νέας εξόρμησης με τις αλόγιστες εκείνες αποστολές παράνομων κλιμακίων στελεχών τους στην Αθήνα, που το μόνο, το οποίο πέτυχαν, ήταν να δώσουν προσχήματα παράτασης των εκτάκτων μέτρων και των θανατοδικείων και να χαρακτηρισθούν με τα πιο ευτελή, προσβλητικά και υβριστικά επίθετα το σύνολο σχεδόν εκείνων των αγωνιστών του ΔΣΕ, που ήθελαν μιαν Ελλάδα όχι «μητριά», αλλά στοργική «μάνα» για όλα τα παιδιά της!

Απαράδεκτες μέθοδοι, ύστερα από μία τέτοια τραγική ήττα, για οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα που θέλει να σέβεται τις στοιχειωδέστερες αρχές του, τα κίνητρά του, την ιδεολογική στόχευση και την πολιτική του παιδεία. Και όλα εκείνα μετά τον καταστρεπτικό εκείνο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο,  που προκάλεσε για δεύτερη φορά μέσα σε είκοσι χρόνια το ξανθό γένος των τίγρεων της εκ δυσμών Ευρώπης, του πιο μιλιταριστικού λαού όλης της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου, που αυτοβαπτίστηκαν και ως φυλή των Αρίων, για να διαφεντεύουν τους λαούς όλου του πλανήτη, κατάφορτοι από εγκλήματα, κτηνωδίες και αχρειότητες.

Και διερωτάται ευλόγως ο κάθε πιστός και θρησκευόμενος απλός άνθρωπος, γιατί δεν αντιστέκεται ο μεγάλος και καλός Θεός στις αδικίες και τα εγκλήματα αυτά, πάντα εις βάρος των σταυρωμένων ανθρώπων, και να ρίξει κεραυνούς πάνω στα κεφάλια όλων αυτών των τυράννων;

Το άρθρο μου αυτό στην δύση της ζωής μου, των 84 χρόνων μου, εκφράζει τους καημούς και αναδιπλώνει μία μακρόχρονη περίοδο της Πατρίδας μας και του δεινοπαθούντος λαού μας, συμπεριλαμβανομένης  της ακριτικής γενέτειράς μου, της Μεταμόρφωσης του Νομού Κιλκίς, οι κάτοικοι της οποίας υπέστησαν τα πάνδεινα από την τετράχρονη εκείνη γερμανική φασιστική Κατοχή 1941 – 1944 και τον άδικο εκείνο εμφύλιο πόλεμο, που μας τον επέβαλαν, όπως όλα δείχνουν, τα «μεγάλα αφεντικά» μας, Δύσης και Ανατολής, σύμμαχοι τότε για τα δικά τους οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα, όπως συμβαίνει πάντα!

*Από την Μεταμόρφωση Κιλκίς, κάτοικος σήμερα Αγίου Γεωργίου Ημαθίας