Βέροια – ΑποΜνημοΝεύματα της Μνήμης / γράφει ο Γιάννης Ναζλίδης (Μ- τελευταίο)

———————

«Εκκοκκιστήριο Ιδεών» της Βέροιας

 Ένας κουμπαράς καλών αισθημάτων, προαύλιο της αθωότητας.

Ένας αντιμαθηματικός ακροβάτης

όπου 1+1 δεν κάνει 2, αλλά όσο θέλει ο ΘΕΟΣ.

Ανιχνευτής της Αγάπης, χώρος συνάντησης συμμαθητών.

«Κρυφό» σχολειό για βαθύτερες σκέψεις, μια επιδημία καλοσύνης.

Πήρε στην αγκαλιά του ένα παιδί κι έδιωξε τους πολέμους απ’ το μυαλό του.

Καθαρτήριο παραφθαρμένων λέξεων, Έλληνας ανάμεσα σε ακακίες.

Φοίνικας στην ΟΑΣΗ των ονείρων.

Γι’ αυτούς που αγάπησαν αστερισμούς και τους εσπερινούς της απλότητας.

Μαζεύονταν τότες οι νοικοκυρές και πέταγαν τα βάσανα απ’ τα παράθυρα

και άλλοι ζούσαν στοιβαγμένοι σε άδειες κάμαρες

γεμάτες ΤΙΠΟΤΑ.

Πόσα ψέματα χωρά η κοινωνία;

Ο ταχυδρόμος έφερε λέξεις προσφάτως αποφυλακισμένες.

Ίσως ένα θαυμαστικό, ένα μακρόσυρτο ΑΧΧΧΧ

στη νοηματική γλώσσα της εσωτερικότητας.

Βουβός κινηματογράφος,

όπου μπορεί να δει κανείς την Κοκκινοσκουφίτσα να γλιτώνει από τον Λύκο.

Ένας Πολ ΜακΚάρτνεϊ που υψώνει την κιθάρα του, στο όνομα του Άσωτου Υιού

που είναι η συνισταμένη της ανθρώπινης Ιστορίας.

Εκεί που πέτρινα χρόνια στοιβαγμένα στη μνήμη

ζήσανε σε ετοιμόρροπες στέγες σπιτιών,

εκεί που φιλοξενήθηκαν προσφυγικά βάσανα,

που ο κεμεντζές, τα νταούλια και τα βιολιά παίξανε σε γάμους και αρραβωνιάσματα,

εκεί που παιδικά χαμόγελα χάθηκαν στην άκρη της απόγνωσης,

εκεί που φορές το ΠΑΣΧΑ ερχόταν δίχως την Ανάσταση,

εκεί που κάναν τις αγκαλιές τους ΒΗΘΛΕΕΜ,

εκεί που το κολέγιο της πραγματικότητας ασφυκτιά

και ψάχνει διαρκώς για ΑΓΑΠΗ σε εκκοκκιστήρια Ιδεών

και ξεχασμένα κοχύλια στις αμμουδιές του ΟΜΗΡΟΥ.

Πώς πηγαίνουν οι άνθρωποι βόλτες στους αιώνες;

Πώς ξεπορτίζει η ψυχή απ’ τις βουβές πολυκατοικίες;

Στο Facebook της καθημερινότητας

άγνωστα πρόσωπα κρυμμένα στη βιομηχανική περιοχή των νέων επιστημόνων,

καθημερινοί άνθρωποι απέναντι σε ΑΧΡΗΣΤΕΣ ειδήσεις.

Πώς θα βγει από τα συνήθη όρια

ο λόγος, τα ξεφωνητά, τα ανομολόγητα;…

Αυτό το αναγεννησιακό παιχνίδι

μιας ενδιαφέρουσας ζωής αρέσει στο «Εκκοκκιστήριο Ιδεών».

Ξύπνημα ΖΩΗΣ!

Ένα εγερτήριο σάλπισμα για την επιστροφή στα ΟΥΣΙΩΔΗ,

με τις εκμυστηρεύσεις των μεγάλων παιδιών

που θα απλώσουν το άρωμα της Άμεσης Δημοκρατίας

στα μουχλιασμένα συρτάρια του ΤΥΠΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ «ΚΑΘΩΣ ΠΡΕΠΕΙ».

Το «Εκκοκκιστήριο Ιδεών» είναι ένας παιδικός κήπος,

Χώρος περιφρούρησης της περιφρονημένης Αθωότητας,

Χώρος για αυτούς που ….

…πώς να σωπάσουν μέσα τους την Ομορφιά του Κόσμου…

Το «Εκκοκκιστήριο Ιδεών»

είναι ξωκλήσι στα ΑΓΡΑΦΑ,

ένα μεταφραστικό γραφείο των ορέξεων του χώρου,

ένας οικουμενικός τσομπάνος στην πόλη,

ένας… ο φίλος τον φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκει…

ένας ανεμιστήρας στο σκονισμένο δωμάτιο της τυποποίησης.

Το «Εκκοκκιστήριο Ιδεών»

είναι ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ του ΧΡΟΝΟΥ.

Χώρος απείραχτος από ανθρώπινες σκοπιμότητες.

Είναι μια θάλασσα πλατιά του Διονύση Σαββόπουλου,

χώρα που δεν ηλεκτρίζεται απ’ τους παράδες,

ένα φυσικό φαινόμενο μέσα σε μια τεχνοκρατούμενη ζωή.

Το «Εκκοκκιστήριο Ιδεών» είναι ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

που παραθερίζει στη μνήμη των ανυπότακτων,

είναι μια καλοσύνη χλιμιντρίζουσα,

μια Αποικία της Ελπίδας

ένας εν ενεργεία κανδηλανάφτης του ΑΣΠΙΛΟΥ

είναι ο Μήνας του Μέλιτος

που ΖΕΙ στις σελίδες περί ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ των ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ.

———————

Το σπιτάκι του Αλέξανδρου

Ένα μανιτάρι

μέσα στην υπερπληθωρισμένη κτηριακή αφωνία.

Τι να είναι αυτό;

Μια επίσκεψη στα παραμύθια ίσως.

Μια φροντίδα για τη στέγαση της ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ.

Ένα ταμπούρλο σε παιδική εκδρομή μήπως;

Το έκανα για τον Αλέξανδρο όταν ήταν μικρούλης,

γιατί φοβόμουν την απότομη αποκοπή από τα όνειρα,

και την ανώμαλη προσγείωση

στο αεροδρόμιο των Μεγάλων…

————————-

Ο κυρ Κώστας ο Σφήκας

Ο κυρ Κώστας είναι Μάστορας.

Χαρισματικός, ευφυής, καλόκαρδος, γενναιόδωρος, μπεσαλής.

Αν δοκιμάσεις τον γύρο του,

όλα αυτά που ήξερες, το γύρω γύρω όλοι στη μέση ο Μανώλης, θα τα ξεχάσεις.

Γιατί κρύβει μυστικά απ’ την εποχή των γεύσεων.

Από τότε που το «λίγο απ’ αυτό» και «το λίγο από το άλλο»

κάναν ό,τι και οι σειρήνες στον Οδυσσέα.

Έχασε τον προσανατολισμό του.

Όπως και τώρα, που αυτός που περνούσε μπρος απ’ την ταβέρνα του,

η μυρωδιά τον έκανε να ξεχάσει τον προορισμό του.

Πόσο ωραίο είναι

ο Ταβερνιάρης να χαίρεται τους πελάτες του σαν αγαπητούς συγγενείς!

————–

Γεράσιμος Καλλιγάς

Ήτοι εκ του «μηδενός» γενού εκλαμπρότατος.

Πώς, δηλαδή, ένας άνθρωπος γεμάτος δημιουργικότητα, ιδέες, τολμηρές αποφάσεις,

είναι ένα Πανεπιστήμιο ΜΟΝΟΣ του,

με φροντιστήρια με εγγλέζικες, γαλλικές, ιταλιάνικες, γερμανικές, ισπανικές σημαίες,

μια πολύγλωσση εκδοτική παραγωγή, για νέες μεθόδους εκμάθησης ξένων γλωσσών.

Μα και μ’ ένα παράλληλο ενδιαφέρον

για τη δημιουργία της πλουσιότερης συλλογής φωτογραφιών της Βέροιας.

Ένας συλλέκτης των μύθων και των αξιών της πόλης,

οικονομικός συμπαραστάτης σε γνωστές και άγνωστες ανάγκες των ανθρώπων της.

Ένα παράδειγμα αυτοφυούς ανθοφορίας του ΑΓΑΘΟΥ.

————

Γιαννακάκης Χρήστος

Ένας «ΓΕΜΑΤΟΣ» άνθρωπος.

«Υπουργός Υγιούς Επιχειρηματικότητας!!!»

Σφαιρικός, δημιουργικός και πολυτάλαντος.

«Manager πολυτίμων αξιών».

Είναι φυσική χάρη να έχεις τα αισθήματά σου στη ΘΕΣΗ τους.

Να είσαι «παρών» στη μυστική στιγμή του «Δείπνου της ΕΡΓΑΣΙΑΣ».

Μέλος της ομάδας του ΑΓΑΘΟΥ,

ακούραστος οραματιστής,

υποστηρικτής των γνήσιων ΠΟΘΩΝ,

ένας αδέκαστος άνθρωπος

αιρετικός των φανφαρόνικων υπερβολών,

σεμνός υπερασπιστής των ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΝ

μακριά από την αλφαβήτα του καιροσκοπισμού.

 Αντιπρόεδρος στον Αγροτικό Συνεταιρισμό Βέροιας VENUS GROWERS

 Πρόεδρος Κοινοπραξίας Συνεταιρισμών Ημαθίας

 Αντιπρόεδρος στην Εθνική Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών

 Μέλος του Δ.Σ. του ΕΛΓΑ

 ——————-

Γιώτα Μπαλαφούτη

Έγραψε το 25ο βιβλίο της σε ηλικία 90 ετών.

Μπήκε στα γράμματα με την ποιητική συλλογή «Σκιρτήματα».

Ήταν τότε που ο Χρίστος Τσολάκης την προέτρεψε

να καταγράψει λογοτεχνικά τον 20^ό αιώνα μέσα από τη ζωή της

και την Ιστορία της οικογένειάς της.

Άνετα θα μπορούσε να είναι κινηματογραφικό σενάριο.

Προσφυγιά,

κατοχή,

στρατοδικείο,

Εμφύλιος, εξορίες

και επαναπατρισμοί πολιτικών προσφύγων μετά.

Βραβευμένη και πολυμεταφρασμένη, με λόγο απλό και πηγαίο.

Μα πέρα απ’ όλα αυτά,

η Γιώτα στέκεται προστάτης και υπερασπιστής αξιών και αρχών ,

όχι μόνο της Οικογένειά της,

αλλά όπου και όποτε το καθήκον την καλεί.

——————

Κλοκίδης Μίλτος, αρχιεργάτης προσδοκιών…

…Τότε ρώτα την καρδιά σου!!!

Ρώτα τη για την ισιάδα του κόσμου,

για τους φτωχούς, τους ανυπεράσπιστους, τους αδύναμους,

και γι’ αυτούς που προσεύχονται και γι’ αυτούς που το ξεχνούν.

Γι’ αυτούς που έχουν περιουσία την ΑΝΑΠΝΟΗ τους,

αυτούς που «ταξιδεύουν» δίχως πλοία και αεροπλάνα,

παρά μονάχα με τα αισθήματά τους,

και τραγουδούν στις γειτονιές… της αγάπης αίματα…

Έπιασε ένα φίδι στα χέρια του στην πλατεία του συνοικισμού της Κυψέλης

κι έπειτα το πήγε στον Δήμαρχο.

Κανείς δεν ζήτησε πιο εύγλωττα απ’ τον Δήμο,

να προστατεύσει απ’ τα φίδια τη γειτονιά και τα παιδιά.

Έπειτα ο Μίλτος έκανε εκκλήσεις στους καημούς να πάψουν.

Πήρε τη βάρκα του νου του και έφυγε τραγουδώντας…

…το ψέμα το αηδίασα…

 Τη φωτογραφία του Μίλτου μου την έδωσε ο Κώστας Καλλαράς.

—————-

Εφημερίδα «Ημερησία»

Μια «ΧΩΡΑ» γεμάτη γράμματα και φωτογραφίες,

πηχυαίους τίτλους, κεντρικά και δευτερεύοντα άρθρα,

που δημοσιεύει

τα γεγονότα,

τις ελπίδες της,

τις αναποδιές της

και τις επιτυχίες της πόλης.

Που σηκώνει λόγο στον καθημερινό πανηγυρικό της ΖΗΣΗΣ.

Τι εργάτες,

τι Δήμαρχοι,

τι ευεργέτες,

τι σχολικές γιορτές,

βουλευτικές εκλογές,

Δημοτικά Συμβούλια

και ονοματολογία των οδών,

και οι Εθνικές γιορτές,

και τι γάμοι, αρραβώνες και υποσχέσεις,

και θρίαμβοι ποδοσφαιρικοί και ισοπαλίες.

Ο καθημερινός, ΗΜΕΡΗΣΙΟΣ κουμπαράς των ειδήσεων.

Η φωνή του παλιού περιφερόμενου εφημεριδοπώλη στα αυτιά των παλαιοτέρων.

ΗΜΕΡΗΣΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Εφημερίδεεεεεεεεεεεςςςςςςς

—————-

Ο Τυπογράφος Ανδρέας Ασλάνογλου

Ένα μικρό τυπογραφείο στην οδό Τρύφωνος.

Δίπλα από τα φωτοαντιγραφικά Studio των Ιωσηφίδη και Κριαρά.

Ο τυπογράφος έχει στιλ.

Τυπώνει και «χορεύει».

Σέρνει στα τυφλά τα τυπογραφικά στοιχεία,

τις ανακοινώσεις για τους προσεχείς γάμους,

τα συγχαρητήρια για τους αποφοιτήσαντες του γυμνασίου,

τους πτυχιούχους της Ιατρικής, της Αρχιτεκτονικής, της Νομικής.

Μ’ ένα χαμόγελο «σταθεροποιημένο» στις περισσότερες ώρες της ημέρας,

ο Ανδρέας χαίρεται

που παίζοντας με τα λινοτυπικά στοιχεία στα δάχτυλά του

αναγγέλλει έρωτες που θα στεφανωθούν, αρραβώνες,

το άνοιγμα ενός καινούργιου Ιατρείου…

Ο Ανδρέας,

συμπαθέστατος ευτραφής γίγαντας,

ένας κρυφός γραμματικός της Ιστορίας της πόλης.

———–

Εφημερίδα «faretra»

«Κυρία επί των Τιμών» η ηλεκτρονική εφημερίδα «Faretra».

Μια διακριτική ευγενική παρουσία μες στον θορυβώδη κόσμο των καθημερινών νέων.

Μια εφημερίδα που κεντάει ένα σεμέν,

που διακοσμεί την πραγματικότητα με κλωστές «ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ».

Πόσο ανάγκη έχει η πολιορκημένη, βασανισμένη επικαιρότητα,

από ειδήσεις που σέβονται τον ανθρωπισμό,

που δεν εξαγριώνουν περαιτέρω τα ένστικτά της,

που γιορτάζουν τις ΚΑΛΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ και παρασημοφορούν την ειλικρίνεια!

Η Faretra είναι ένα τηλεσκόπιο που βλέπει αυτά που πετούν.

Σαν τα πουλιά που βλέπουν τα υπεράνω του μικρού ύψους γεγονότα.

Η Faretra έχει βέλη του ΚΑΛΟΥ

και ίσως είναι κάτι πιο μακριά από τα σύνορα της επαρχίας

είναι ο χωρίς δισταγμούς ένστικτος νόμος…

…ο άλτης των χειμώνων… που λέει ο Ελύτης.

———————

Ο πολύμορφος Φώτης Σιμόπουλος

Όταν βάζεις τρία γκολ στα τελευταία 10 λεπτά

που σε χρησιμοποίησε ο προπονητής της Βέροιας Βελλιάδης, όταν είσαι 17 χρονών, η απλή αριθμητική και η μέθοδος των τριών λένε

πως θα σουτάρεις με το «μυαλό» σε πολλά γκολπόστ σαν μεγαλώσεις.

Θεατρικά έργα, διηγήματα, μουσικές και… και… και…

και να τος στο άνθος της πνευματικής του άνοιξης

με τις νέες εκδόσεις, καινούργιες μουσικές,

τα καινούργια διηγήματα, καινούργια τραγούδια,

καινούργιους λογοτεχνικούς έρωτες,

που σεργιανούν στη μνήμη,

στις γειτονιές,

στις αλφαβήτες,

στους απαιτητικούς μήνες.

Είναι ωραίο να ξαφνιάζεις

και να κάνεις ν’ απορούν οι γυμνασιακοί καθηγητές σου!

—Τι λες, ρε παιδί μου! Τόσο ωραίο γράψιμο ο Σιμόπουλος!

Αν σταθείς ανάμεσα στις σελίδες

του τελευταίου βιβλίου του ΚΑΠΟΥ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,

θα βρεθείς να τριγυρνάς στις γειτονιές του Χρόνου,

να κάνεις παρέα με τους Bλάχους, τους Μικρασιάτες, τους Ντόπιους,

τους Πρόσφυγες, τους Πόντιους,

τις αγορές, τα προξενιά, την υπομονή,

την καρτερία των γυναικών, τα κεφαλαιώδη!

Είναι σαν να σ’ έριξαν μέσα σε μια εγκυκλοπαίδεια

για να δεις την Ιστορία να εξομολογείται.

Μα πιο πολύ σαν ν’ ακούς σ’ ένα μοναστήρι τα κρυφά λόγια της προσευχής

και τους ψιθύρους ενός «Λαβωμένου».

…Σ’ εσένα που σε πήρε ο Καιρός

που ψηλά σε ατενίζω, σε χάνω, σε ξαναβρίσκω,

σ’ ένα ατέλειωτο παιχνίδι με τα ουράνια σώματα

όπου πλανιέσαι, Λίτσα μου…

Η γυναίκα του, η Αγάπη του, η κρυφή του λογοτεχνία.

Τι είν’ αυτό που το λένε αγάπη, τι είν’ αυτό…