Τίποτα χειρότερο από το να μετατρέπεται ένας λαϊκός αγώνας σε απλή επέτειο… Και να είναι και οι καιροί δύσκολοι…
Η ακρίβεια, τα προβλήματα που άλυτα βασανίζουν χρόνια τώρα την Παιδεία… Αλλά και η ελευθερία… Μπορεί να μην έχουμε δικτατορία, το σύνθημα όμως των παιδιών που ξεσηκώθηκαν πριν από 50 χρόνια, “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”, δεν στερείται του τρίτου αιτήματος, αφού οι καιροί άλλαξαν κι όλα παίρνουν άλλη μορφή, ακόμη και το πραγματικό νόημα της ελευθερίας.
Αφορμή για τις απαισιόδοξες αυτές σκέψεις είναι η εκδήλωση της ΑΔΕΔΥ, που έγινε σήμερα το πρωί στην Πλατεία Δημαρχείου της Βέροιας. Ήταν δεν ήταν 25 άτομα όλα μαζί. Και στα μεγάφωνα να ακούγονται τα τραγούδια που κάποτε αγαπήσαμε. Δυνατά, πολύ δυνατά. Μάταια όμως…
Οι περαστικοί κοντοστέκονταν με απορία ή προσπερνούσαν με μια συγκρατημένη ειρωνεία στο ύφος τους. Καθώς η μικρή πορεία κατέβαινε προς την Πλατεία Ελιάς, οι καφετέριες ήταν γεμάτες από μεγάλους και μικρούς, που ξαφνιάζονταν δυσάρεστα από τα συνθήματά της. Ναι, μεγάλους και μικρούς, από νέα παιδιά…
Παιδιά ήμασταν κι εμείς τότε, που ακούγαμε κρυφά ξένους σταθμούς, για να ενημερωνόμαστε για τους αγώνες ενάντια στη Δικτατορία, για τους αγωνιστές που τους εξόριζαν ή τους βασάνιζαν, που κρύβαμε τα απαγορευμένα βιβλία, (ανάμεσά τους Καζαντζάκης και Λουντέμης), που ακούγαμε τραγούδια του Θεοδωράκη, κρυφά και σιγά, μη μας ακούσουν…
Και θα έλεγαν οι νέοι του σήμερα “Σας βαρεθήκαμε πια εσάς τους μεγάλους… Εμείς τότε και εμείς τότε…”
Τι φταίει; Γιατί οι νέοι σήμερα – και μιλάμε πάντα για την πλειονότητα, όχι για το σύνολο – δεν συγκινούνται; Γιατί συγκινεί τις περισσότερες γυναίκες η αυτοεικόνα τους και τους άντρες η επιβολή με κάθε τρόπο;
Γιατί τα σκουπίδια της τηλεόρασης να πουλάνε και να διαμορφώνουν τη νεολαία μας; Γιατί το “εγώ” του καθένα έγινε το κέντρο του κόσμου και όχι απλά δεν μας νοιάζει τι γίνεται στη διπλανή πόρτα, αλλά δεν ξέρουμε τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα μας και με ποια μελλοντικά επακόλουθα για όλους μας;
Σήμερα κατατέθηκαν στεφάνια, ακούστηκαν συνθήματα. Είναι αρκετά αυτά, όταν η κραυγή του Πολυτεχνείου δεν μπορεί να μετουσιωθεί σε σημερινή κραυγή;
far
…………………
(Πίνακας: Κώστας Μαλάμος “Την άλλη μέρα”)
