Κείμενο – φωτογραφίες: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος
« Όποιος ζει στις σκέψεις των αγαπημένων του, δεν είναι νεκρός, είναι μόνο μακριά.
Νεκρός είναι όποιος ξεχαστεί.» ( Ιμμάνουελ Κάντ )
Αγαπημένε μου φίλε Θανάση (Αθανάσιος Συργιάννης).
Αγαπητό μας πρώην, πλέον, μέλος της Ορειβατικής Ομάδας Βέροιας ‘‘Τοτός’’.
Η είδηση του θανάτου σου, συνοδοιπόρε μου στα βουνά, με βρίσκει εκτός Νομού και έτσι, δεν θα μπορέσω, φιλαράκι μου, να σε αποχαιρετήσω για τελευταία φορά.
Με το που το έμαθα, ‘‘αδερφέ μου’’, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.
Δάκρυα…με τη σκέψη ότι δεν θα σε ξαναδώ, ότι δεν θα ξαναορειβατήσω μαζί σου, ότι δεν θα ξαναεπισκεφτούμε μαζί το Άγιον Όρος, ότι δεν θα ’χω –πλέον- κάποιον να «ακουμπήσω» τους προβληματισμούς μου, ότι δεν θα ξανακούσω τις συμβουλές σου.
Να γνωρίζεις, επίσης, ότι η είδηση αυτή μάς λύπησε όλους.
Τους συναδέλφους, τους λάτρεις της φύσης, τους περιπατητές, τους φίλους, τα μέλη της Ορειβατικής Ομάδας Βέροιας ‘‘Τοτός’’ –που έγινε φτωχότερη- και όλους εκείνους που σε γνώρισαν και σε ήξεραν.
Είχαμε κάνει μαζί τόσες και τόσες αναβάσεις στους περισσότερους ορεινούς όγκους της χωράς μας.
Αναβάσεις, άλλες για να φτάσεις μόνο, έτσι…για πλάκα, στις χαμηλότερες κορυφές. Κάποιες άλλες, για να «σκαρφαλώσεις», σαν ένα αγριοκάτσικο, στις πιο απαιτητικές.
Και τις περισσότερες φορές για να «αγγίξεις» σαν Αετός τις άλλες, τις ψηλότερες της Ελλάδας.
Όλες σου, όμως, οι πιο πάνω αναβάσεις ήταν της δικής σου επιλογής.
Ήταν εκείνες που ικανοποιούσαν τα «θέλω» σου, την αγάπη σου για το βουνό, την επιθυμία αναμέτρησής σου με τους ορεινούς όγκους.
Επιλογές που τις ήθελες ΕΣΥ και μόνο ΕΣΥ.
Ήταν εκείνες οι ορειβατικές δραστηριότητες που τις ήθελες να πραγματοποιήσεις μαζί με τους συνοδοιπόρους σου, μαζί με τους ορειβάτες φίλους σου, μαζί με τα μέλη της Ορειβατικής μας Ομάδας.
Ήρθε, όμως, η μοίρα να σε «πάρει» από το χέρι και να σε «ανεβάσει» στην πιο ψηλότερη απ’ όλες τις κορυφές του μάταιου αυτού κόσμου.
Στην κορυφή που δεν έχει…«μονοπάτι επιστροφής».
Εκείνη, δηλαδή, που δεν ήταν της δικής σου προσωπικής επιλογής, των δικών σου «θέλω».
Δυστυχώς, η μοίρα σε πήρε με το έτσι θέλω στο «ταξίδι» που δεν έχει γυρισμό.
Με ποιόν θα συζητάμε από δω και πέρα για τις εμπειρίες μας, για τις εξερευνήσεις μας, για τις περιπέτειές μας;;;
Ποιόν θα ’χουμε, πλέον, «μετεωρολόγο» στην Ομάδα μας;;
Ποιόν θα ’χουμε, από δω και πέρα, να μάς προτείνει διαδρομές;;
Διαδρομές, που προτού μας τις προτείνεις, τις μελετούσες και τις χάραζες.
Όλα τα πιο πάνω θα μάς λείψουν από σήμερα.
Μα περισσότερο, θα μάς λείψει ο άνθρωπος Θανάσης με την ομορφιά ψυχής του.
Ο Θανάσης που ανέβηκε πολλές δεκάδες φορές στο ‘‘Οροπέδιο Μουσών’’, εκεί στο σπίτι των θεών, και τώρα «ανέβηκε» μια για πάντα στο ‘‘Οροπέδιο του Παράδεισου’’, εκεί στο «σπίτι» των αγγέλων.
Εμένα θα μου λείψει ο ‘‘εξομολογητής’’ μου, ο συμβουλάτοράς μου, ο δάσκαλός μου….
Εκεί που «ταξίδεψες», αγαπητό μας φιλαράκι, θα συναντήσεις άλλους που θα σε περιμένουν για να σε ακούσουν.
Να ακούσουν όλα εκείνα που εμείς, δυστυχώς, δεν θα μπορούμε πλέον.
Καλό σου ταξίδι παλιέ μας συνοδοιπόρε.
Εμείς, τα μέλη της Ορειβατικής Ομάδας Βέροιας ‘‘Τοτός’’ θα σε θυμόμαστε για ΠΑΝΤΑ!!!
‘‘Έφυγες τόσο γρήγορα,
γρήγορα από κοντά μας.
Όμως εμείς θα σ’ έχουμε
πάντα μεσ’ την καρδιά μας’’
Σαν ελάχιστο φόρο τιμής, σου αφιερώνω το παραπάνω κείμενο και κάποιες από τις χιλιάδες φωτό, που έχουν αποτυπώσει τις όμορφες στιγμές στις ορειβατικές κοινές μας δραστηριότητες.
Αιωνία σου η μνήμη.»
