“Η μεταμόσχευση είναι ζωή” – Η εξομολόγηση της γυναίκας, που πριν από 11 χρόνια δέχτηκε την καρδιά ενός 16χρονου
Η Κατερίνα κατάγεται από τον Βόλο και στην ηλικία των 30 υπεβλήθη σε μεταμόσχευση καρδιάς. Ο δότης ήταν ένα 16χρονο παιδί, η οικογένειά του οποίου, με μεγάλη γενναιότητα, αποφάσισε να δωρίσει τα όργανά του, καθώς ήταν εγκεφαλικά νεκρός.
Η περιπέτεια της υγείας της ξεκίνησε όταν ήταν μόλις οκτώ μηνών. Η ίωση που είχε, εξελίχθηκε σε πνευμονία η οποία έβλαψε την καρδιά της. Οι θεράποντες ιατροί είπαν στην οικογένειά της ότι δεν συνέτρεχαν σοβαροί λόγοι ανησυχίας. Στην ηλικία των πέντε ετών, μεταβαίνει στο Λονδίνο όπου ο γιατρός που την εξέτασε τότε, διαβεβαίωσε στους οικείους της ότι όλα εξελίσσονται φυσιολογικά.
«Η δική μου καρδιά δούλευε στο 30%»
Η Κατερίνα έφτασε 12 ετών και ένα πρωινό, στον δρόμο για το σχολείο, κατέρρευσε. «Ήρθε μία καρδιολόγος και είπε ότι το παιδί δεν ξέρουμε αν προλαβαίνει να φτάσει στο νοσοκομείο. Μέσα σε μία εβδομάδα έκανα το πρώτο χειρουργείο ανοιχτής καρδιάς που ήταν αντικατάσταση της μιτροειδούς βαλβίδας, το οποίο φυσικά είχε καθυστερήσει γιατί πέσαμε στον γιατρό από την Αγγλία, με αποτέλεσμα να έχει μεγαλώσει πολύ η καρδιά μου. Η φυσιολογική καρδιά δουλεύει στο 65%, η δική μου δούλευε στο 30%», εξομολογείται.
Από εκείνο το χρονικό διάστημα έως και τις σπουδές της στη νοσηλευτική, έπρεπε να αλλάξει τη ζωή της σε μεγάλο βαθμό. «Το πιο δύσκολο ήταν ότι υπήρχε μία καθημερινότητα η οποία δε συμβάδιζε με την παιδική μου ηλικία», συμπληρώνει.
«Έπαθα τέσσερις ανακοπές καρδιάς – Ήταν η χειρότερη εμπειρία μου»
Μία τροφική δηλητηρίαση και στη συνέχεια μια πνευμονία είχαν ως αποτέλεσμα η καρδιά της Κατερίνας να λειτουργεί ολοένα και λιγότερο. «Είχα φτάσει να έχω 30 σφυγμούς το λεπτό. Πήρα τη γιατρό μου και της είπα ότι κάτι δεν πάει καλά. Πήγα στο Ωνάσειο και τα ξημερώματα έκανα τέσσερις ανακοπές καρδιάς. Αυτή ήταν η χειρότερη εμπειρία μου. Εκεί μου έκαναν εμφύτευση απινιδωτή. Η πνευμονία ήταν αυτή που ουσιαστικά αποτελείωσε την καρδιά μου», τονίζει.
Μετά απ’ αυτό το συμβάν, στη ζωή της Κατερίνας -όπως λέει- μπήκε ο φύλακάς άγγελος της, που δεν είναι άλλη από τη γιατρό της. «Μου είπε ότι πρέπει να μπω σε λίστα για μεταμόσχευση. Ήταν μία από τις πιο μεγάλες φοβίες μου: Αυτό και οι ανακοπές. Και τα δύο έγιναν. Ήμουν πάρα πολύ αρνητική, σχεδόν την έδιωξα από το δωμάτιο. Μετά, στο δωμάτιο, ήρθε η μαμά μου. Εκεί, φόρεσα ένα λαμπερό χαμόγελο και της είπα ότι υπάρχει μία υπέροχη λύση για την κατάστασή μου. Η μαμά μου έπαθε σοκ».
Μετά από τη συζήτηση με τη γιατρό, η Κατερίνα έλαβε εξιτήριο και δεν προχώρησε με τη διαδικασία. «Βγήκα από το νοσοκομείο και έκανα να πατήσω ξανά επτά μήνες, δεν ήθελα καμία επαφή, ήμουν πολύ αρνητική. Πίστευα ότι όλο αυτό ήταν μία επιστημονική φαντασία», περιγράφει.
Ύστερα από επτά μήνες, η Κατερίνα κατέρρευσε και πάλι. Η οικογένειά της κάλεσε αμέσως τη γιατρό της στο Ωνάσειο, η οποία κίνησε όλες τις διαδικασίες προκειμένου να μεταφερθεί άμεσα στο νοσοκομείο.
«Ξαφνικά βρέθηκα στο 14% λειτουργίας της καρδιάς μου. Από τότε λοιπόν που πήγα εκεί, μπήκα στο νοσοκομείο και βγήκα μετά από οκτώ μήνες, μεταμοσχευμένη πια. Αυτοί οι οκτώ μήνες ήταν μαρτύριο. Ουσιαστικά απλώς αναπνέεις, δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Ακόμα και για να σηκωθείς, να κατεβάσεις τα πόδια σου από το κρεβάτι, μπορεί να σου πάρει ένα τέταρτο. Το συκώτι μου είχε γίνει τριπλάσιο, οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Περίμενα να πεθάνω», προσθέτει με γενναιότητα.
Δέχτηκε το τηλεφώνημα που δεν περίμενε ποτέ στη ζωή της
Περίπου στα μέσα Ιουνίου του 2012, το τηλέφωνο της Κατερίνας χτύπησε. Προκειμένου να μην ταράζεται κάθε φορά που την καλούσε κάποιος στο κινητό της, η 30χρονη τότε γυναίκα, είχε βάλει διαφορετικό ήχο κλήσης στα τηλέφωνα από το Ωνάσειο.
Από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής της ανακοινώθηκε ότι έχει βρεθεί μόσχευμα και πως πρέπει να μεταβεί εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Στο πλευρό της Κατερίνας βρισκόταν συνεχώς η μητέρα της, καθώς ήταν αδύνατον να αυτοεξυπηρετηθεί. Ήταν η μοναδική στιγμή που εκείνη έλειπε από δίπλα της, καθώς είχε μεταβεί στην Τήνο, προκειμένου να προσευχηθεί για το παιδί της.
«Η μαμά μου με έκανε μπάνιο, με έντυνε, μου έβαζε το εσώρουχό μου, με τάιζε και με σήκωνε. Το προηγούμενο βράδυ ήταν ένα από τα χειρότερά της ζωής μου. Παλιά έκανα αγιογραφίες και είχα ζωγραφίσει μία τεράστια εικόνα του Ιησού. Έκλαιγα ακατάπαυστα, τον κοίταζα, πονούσε τόσο πολύ το συκώτι μου. Έκλαιγα όλο το βράδυ και τον παρακάλεσα να με βοηθήσει. Είτε να με πάρει κοντά του, είτε να μου δώσει μία λύση. Την επόμενη με πήραν από το Ωνάσειο και μου ανακοίνωσαν ότι κάτι έχει βρεθεί για μένα. Ενώ δεν μπορούσα να κάνω ούτε βήμα, σε 20 λεπτά ήμουν στο Ωνάσειο», εξιστορεί.
Η Κατερίνα ένιωσε μεγάλη ανακούφιση όταν γιατροί και νοσηλευτές της ανακοίνωσαν ότι ήρθε η ώρα να προχωρήσει η διαδικασία και να μπει στο χειρουργείο. «Έλεγα ή θα πεθάνω και θα τελειώσει το μαρτύριο ή θα ζήσω επιτέλους φυσιολογικά. Θυμάμαι ότι φίλησα και χαιρέτησα τους δικούς μου και μπήκα στο χειρουργείο στις 3:00 τα ξημερώματα. Πριν κοιμηθώ φώναξα τη γιατρό μου και της είπα: ό,τι και να γίνει εγώ σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Με φίλησε και κοιμήθηκα. Ξύπνησα μετά από 24 ώρες. Συνήθως είχα πίεση 8 με 4 ή 5. Εκείνη την ώρα που ξύπνησα, αισθανόμουν το αίμα να καίει, να χτυπάει το κεφάλι μου από την πίεση. Ήταν απίστευτο αυτό το πράγμα», αναφέρει.
Τις πρώτες εβδομάδες μετά το χειρουργείο, η Κατερίνα έβλεπε την οικογένειά της μέσω βιντεοκλήσεων. Στον μεγάλο αγώνα που έδωσε για τη ζωή της, πηγή δύναμης και αντοχής ήταν για την ίδια ο Θεός. Όπως λέει, με την πίστη είναι πολύ βαθιά συνδεδεμένη και ήταν και αυτό που τη βοήθησε να κρατηθεί.
Γνώρισε την οικογένεια του δότη της – Οι θείοι του ήταν γείτονες με τους θείους της
Βάσει της νομοθεσίας, απαγορεύεται η οικογένεια του λήπτη να μάθει τα στοιχεία της οικογένειας του δότη και αντίστοιχα. Ωστόσο, στην περίπτωση της Κατερίνας αυτό δε συνέβη.
«Μετά το χειρουργείο μου έδωσαν το tablet μου. Νωρίτερα, είχε έρθει μία νοσηλεύτρια και μου είπε το όνομα του δότη. Θεώρησε ότι το κάνει για καλό αλλά δεν ήταν. Οι περισσότεροι έχουμε την αίσθηση του “ποιος έχει φύγει και είμαι εγώ εδώ;”. Έχεις συναισθήματα πένθους για έναν άνθρωπο που σου έδωσε τη ζωή του. Στην αρχή είναι πάρα πολύ δύσκολο», παραδέχεται.
Η ίδια, βρήκε στον λογαριασμό της στα social media, αιτήματα φιλίας από την οικογένεια του 16χρονου. Οι κινήσεις αυτές την επηρέασαν ψυχολογικά, ωστόσο έπειτα από τρεις μήνες αποφάσισε να πάει στο σπίτι τους. «Πήγα σε ώρα που δεν ήταν κάποιος εκεί, άφησα κάποια πράγματα τα οποία βρήκε η οικογένεια. Μου είπαν αν θέλω να πάω. Δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω, ήταν και γι’ αυτούς πάρα πολύ νωρίς».
Η Κατερίνα θεώρησε ότι διέρρευσε το όνομά της από το νοσοκομείο, όμως στη συνέχεια αντιλήφθηκε τον τρόπο με τον οποίο οι γονείς του δότη έμαθαν τα στοιχεία της. Οι θείοι του παιδιού ήταν γείτονες με τους θείους της. Την ημέρα που την κάλεσαν για τη μεταμόσχευση, η χαρά των συγγενών της ήταν πολύ μεγάλη και θέλησαν να τη μοιραστούν με τους γείτονές τους, οι οποίοι θρηνούσαν για την απώλεια του δικού τους παιδιού.
«Είναι φανταστικοί άνθρωποι, όπως και όλοι οι συγγενείς ατόμων που αποφασίζουν τη δωρεά οργάνων. Έχουμε μία πολύ ισορροπημένη σχέση. Τους αγαπώ βαθιά. Δεν περιμένουν κανένα ευχαριστώ», λέει η 41χρονη.
«29 ημέρες έμεινα στο νοσοκομείο και μετά ξεκίνησε η ζωή»
Η ζωή της Κατερίνας αμέσως μετά τη μεταμόσχευση δεν ήταν εύκολη, ωστόσο δε θύμιζε σε τίποτα όλα όσα βίωνε πριν κάνει την επέμβαση. Χρειάστηκε σχεδόν ένας μήνας μέχρι να λάβει εξιτήριο και να συνεχίσει να ζει φυσιολογικά. «29 ημέρες έμεινα στο νοσοκομείο και μετά ξεκίνησε η ζωή», λέει.
Αποφάσισε να γίνει κοινωνική λειτουργός και σήμερα εργάζεται εθελοντικά στον Πανελλήνιο Σύλλογο Μεταμοσχευμένων Καρδιάς- Πνεύμονα «ΣυνεχίΖΩ». Κάθε τρεις μήνες πρέπει να υποβάλλεται σε εξετάσεις, ωστόσο είναι το ελάχιστο για εκείνη και δεν την ενοχλεί καθόλου.
«Για μένα όλο αυτό είναι πολύτιμο. Η καθημερινότητά μου είναι ενός απόλυτα λειτουργικού ανθρώπου. Αξίζει κάθε μέρα πόνο και δυσκολίες για να έρθει αυτή η μέρα της λύτρωσης. Η μεταμόσχευση δεν είναι ημίμετρο, είναι ζωή. Όσο ζω και έχω αυτήν την καρδιά, θα στέλνω το μήνυμα. Αισθάνομαι ευλογημένη», αποκαλύπτει.
Τέλος, η 41χρονη γυναίκα εξηγεί ότι η επιλογή για τη δωρεά οργάνων είναι προσωπική υπόθεση την οποία μπορεί να λάβει η καθεμία και ο καθένας αφού πρώτα ενημερωθεί από τους αρμόδιους φορείς και τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων. «Να ενημερωθεί ο κόσμος και μετά να αποφασίσει ο ίδιος πώς εκείνος κρίνει με το μυαλό και τη συνείδησή του», καταλήγει.
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ειδική έντυπη έκδοση του Thestival για την 87η ΔΕΘ
