Βέροια – ΑποΜνημοΝεύματα της Μνήμης / γράφει ο Σούλης Λιάκος

Οι δάσκαλοι της πόλης μου κατέχουν τη γνώση και την τέχνη της εμπειρίας και του βιώματος. Δεν γνωρίζουν να κάνουν λέξεις την πράξη τους, αλλά να κάνουν πράξη τις λέξεις. Η ανωνυμία και η ταπεινότητα δεν είναι τίμημα, είναι επιλογή τους

Οφειλή προς την πόλη. Βέροια

Εκπέμπω προς τον αιθέρα,
τη διαύγεια του κορμιού μου και την καθαρότητα του νου μου.
Ιπτάμενος πάνω από τις στέγες,
με σταυρωτά τα χέρια σε μια καρέκλα,
εντάσσω την πόλη μέσα στην επικράτεια του φωτεινού σώματός μου.

Αμέσως βλέπω τους ανθρώπους να δέχονται μια ριπή εσωτερικού σκιρτήματος για μια με δύο ώρες.

Αποδέχομαι την κοινή δράση, θα πει,
έχω ανάγκη να αναδημιουργήσω τον ιστό της πόλης.
Επιφορτίζομαι τη συμφωνία με τους φίλους μου
σημαίνει να διαχέω στις διαδρομές της πόλης
συνειδητή ύλη με τη μελλούμενη δράση.
Τίποτε δεν θα είναι ίδιο μετά τη συμφωνία.

Η υπόσχεση ζητά να σαρκωθεί.
Η δράση για την υλοποίηση με μεταμορφώνει,
καθώς και τον περίγυρό μου.

Η πόλη,
ο χώρος, μεταμορφώνονται από τη στιγμή της απόφασης
και η εσωτερική βεβαιότητα, πιθανότητα,
γίνονται η οδός της διαδρομής μου.

Η πόλη δημιουργείται και αποδομείται στον εσωτερικό εαυτό μου.
Ό,τι βλέπω έξω δημιουργεί χρόνο,
επανάληψη, παρελθόν και μέλλον. Ελάχιστο παρόν.
Ό,τι συναντώ, ό,τι συναλλάσσομαι, έχει τη σφραγίδα του παρελθόντος.
Οι κινήσεις μου σίγουρες, επαναλήψιμες, στερεότυπες.
Το αυθόρμητο νεύμα μετατρέπεται σε αφόρητη επανάληψη.
Η επιθυμία για επανάληψη του πρώτου σκιρτήματος
εκφυλίζεται σε πληκτική μίμηση.

Τα κτήρια μιμούνται το ένα το άλλο, οι άνθρωποι το ίδιο.
Το τελευταίο δεν γνωρίζει τους αισθητικούς λόγους της δημιουργίας του,
έτσι απομένει μόνο η υλική του χρηστικότητα.
Κανείς δεν ξέρει γιατί μιμήθηκε τον διπλανό του,
ο διπλανός τον διπλανό του.
Όλοι ψάχνουν το πρωτότυπο και επιλέγουν τη μίμηση.
Πίσω, δεκαετία ’60, ακόμη πιο πίσω, του ’50, ακόμη πιο πίσω, Τουρκοκρατία.

Μεταφερόμαστε σε μια περιοχή με θραύσματα δομικών υλικών.
Μουσείο, επιγραφές και προτομές Βεροιωτάδων.
Μια προσεκτική ματιά αναγνωρίζει μια αίσθηση στοχασμού.
Στην περιοχή του στήθους
κάτι παραχωρεί τη θέση σε μια χαλαρωτική διαστολή.
Πρόκειται για μια επέκταση του εσωτερικού χώρου.
Αναγνωρίζεται μυστικά αλλά σχετικά εύκολα.
Αυτό σημαίνει πως επεκτείνεται και ο έξω χώρος.

Είναι η στιγμή που το βλέμμα μου χαράσσει και χαράσσεται από το αεράκι της νύχτας, το αμυδρό φως, το θρόισμα των φύλλων, ή από τον μακρινό ήχο της τηλεόρασης
που έρχεται από ένα ανοιχτό παράθυρο μιας πολυκατοικίας.

Είναι η στιγμή που το χαμόγελο της Μαίρης, τα ήρεμα χείλη του Γιάννη,
αποκτούν έννομο δικαίωμα και πολιτογραφούνται σκιώδεις κάτοικοι της πόλης.
Εγγράφονται στα ληξιαρχικά μητρώα της
και η πόλη αναλαμβάνει την υποχρέωση να συμπεριφέρεται ανάλογα.
Θα έλεγα πως είναι πια υποχρεωμένη να τροποποιηθεί.
Καταγράφει τα ημερήσια χαμόγελα,
τις ημερήσιες λύπες, τις οργές, τις απογοητεύσεις και τις χαρές.
Καταγράφει τους στοχασμούς
και τις στιγμιαίες δημιουργικές λάμψεις,
καταγράφει και τον κατά κεφαλήν αριθμό
των χαμένων ωρών των πολιτών της.

Καθημερινά τιτλοποιεί τον μέσο όρο και ακολούθως ρευστοποιεί
και καταθέτει το υπόλοιπο στο ενεργειακό της κεφάλαιο.
Αναλαμβάνω τον ρόλο του μετρητή και του καταγραφέα του πνευματικού της ισοζυγίου.
Ρόλος βαρύς και ασήκωτος που τον μοιράζομαι υποχρεωτικά με άλλους.
Καταφεύγω στο βλέμμα της Μαρίας, του Κώστα, της Ειρήνης, του Βασίλη, του Ηλία, του Γιώργου, της Παναγιώτας, των φίλων μου,
για ν’ αντέξω το βάρος της χαοτικής φύσης, της αποστολής μου.

Μια καινούργια συναισθηματική χαρτογράφηση είναι επιτακτική.
Ο μέσα μου χώρος ζητάει επιτακτικά να δραματοποιηθεί.
Περπατώ τη σκηνή με τις αρχαίες κολόνες, ανοίγω το παράθυρο στο τυχαίο και το υπόγειο με τη βαριά μυρωδιά μετατρέπεται σε δίοδο
που βγάζει σε ένα μπαλκόνι με απίθανο συνωστισμό αστεριών που συνορεύουν
και μπερδεύονται με τα φώτα των οικισμών.

Ζητείται επειγόντως πρωινό καταμεσής της νύχτας…

 ——————-

Τύχη αγαθή

 Όταν περιδιαβαίνετε τους δρόμους της πόλης μας, συμπολίτες μου, φροντίστε να είναι προσεχτικό το άγγιγμα των ποδιών σας επάνω της. Να έχετε άγγιγμα ελαφρύ, να μη θορυβείτε, να μη ρυπαίνετε αίσθηση και μνήμη. Φροντίστε να συνεχίσουν ειρηνικά το μυστικό συμβούλιό τους τα κρυμμένα της πόλης αερικά, η μυστική αδελφότητα της γνώσης και του ήθους της. Φροντίστε να ακουστεί η αναφορά και το ημερήσιο έργο των εντεταλμένων της.

Όταν επικαλείστε την ψυχή της πόλης, συμπολίτες μου, αφουγκραστείτε και αναγνωρίσατε τα αγαθά πνεύματά της. Διακρίνετε τον Γεώργιο Χαιρόπουλο, εντεταλμένο και εξουσιοδοτημένο από τη μυστική αδελφότητα επιτήρησης ήθους της πόλης μας, να φυτεύει βολβούς κρίνων στα φθαρμένα ρείθρα των δρόμων κοντά στους στρατώνες, να φροντίζει την καθημερινή σίτιση περίπου πενήντα δεκοχτούρων και να τις εξοικειώνει με το συναισθηματικό υπόβαθρο της πόλης. Στο σκληρό της κορμί εμβολιάζει την απαιτούμενη ευαισθησία, για να γίνει καθημερινή πραχτική η αγάπη των πολιτών προς τον τόπο τους, όπως η δική του για τα αγριοπούλια και τους παραχωμένους βολβούς κρίνων.

Βέροια: Σελίδες από τα “ΑποΜνημοΝεύματα της μνήμης” κάθε Κυριακή πρωί στη Φαρέτρα

Όταν επικαλείστε την ψυχή της πόλης, ω συμπολίτες μου, μην παραλείπετε να μνημονεύσετε τον κατ’ επάγγελμα αχθοφόρο, Γεώργιο Μουρατίδη, επιφορτισμένο με την καταγραφή και ανακούφιση των αναξιοπαθούντων συμπολιτών, διανέμοντας αγαθά και χαμόγελο σε φτωχούς και ανήμπορους. Τον επίγειο αυτόν μεταμφιεσμένο άγγελο σε αχθοφόρο φρόντισε η αδελφότητα να εφοδιάσει με καλοσύνη και χιούμορ, ώστε να μην του αρνηθεί κανείς την πρόσβαση στον τόπο του. Μεταφέρει μεταχειρισμένα πράγματα εκεί που έχει σημειώσει πως υπάρχει ανάγκη: από έπιπλα και κάθε λογής αντικείμενα καθημερινής χρήσης μέχρι τρόφιμα και φάρμακα. Κάθε πρωί με το φορτηγάκι του, από σπίτι σε σπίτι.

Μην παρερμηνέψετε, αγαπητοί φίλοι, την παράξενη εικόνα των πνευμάτων της πόλης μας, μη σας ξεγελάσει το ταπεινό πρόσωπο με το μόνιμο καπέλο της δουλειάς στο κεφάλι τους. Είναι η καθημερινή τους στολή, σκόπιμα κοινότοπη, που βοηθάει να μεταφερθεί, ανεμπόδιστα και χωρίς ακαδημαϊκό κομπασμό, το μήνυμα της ενσυναίσθησης, του νοιαξίματος και της ευαισθησίας μέσα στην καθημερινότητα των κατοίκων της.

———————–

γράφουν στα ΑποΜνημοΝεύματα οι ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

——————-

Τον Σταύρο Μπασδέκη, τον κατά ήθος δάσκαλο προσφοράς, επίσης μνημονεύσατε, ως τον εντεταλμένο από την ποιητική του ήθους αδελφότητα της πόλης να είναι παρών όπου χρειαστεί: σε ομάδες εθελοντών σκουπιδιών, σε βοήθεια φίλων του, διεκπεραιώνοντας τις δουλειές τους, σε δημόσιους χώρους να καθαρίζει κοινόχρηστες αυλές. Αυθόρμητα, απλά. Κίνητρό του, η τιμή να τον θεωρεί κάποιος φίλο του. Διδάσκεσαι και «εμπειράσαι», παρατηρώντας αυτόν τον αγαθό γίγαντα με την απέραντη συστολή, σκυμμένο στο εθελοντικό του έργο. Μαζί του νιώθεις ένα αδιόρατο σκίρτημα πως είναι εφικτό, καθαρίζοντας τα σκουπίδια των άλλων, να καθαρίζεις τη δική σου βρομιά, στο δικό σου σώμα, στην ψυχή σου.

Οι δάσκαλοι της πόλης μου κατέχουν τη γνώση και την τέχνη της εμπειρίας και του βιώματος. Δεν γνωρίζουν να κάνουν λέξεις την πράξη τους, αλλά να κάνουν πράξη τις λέξεις. Η ανωνυμία και η ταπεινότητα δεν είναι τίμημα, είναι επιλογή τους, «κάνε ό,τι χρειάζεσαι ώστε να νιώσεις αυτό που είσαι, γιατί είσαι αυτό που κάνεις, όχι αυτό που λες» τονίζουν, και ότι «αυτό που είσαι είναι πιο δυνατό από αυτό που λες».

Στο όνομα αυτών αλλά και άλλων αγνώστων σ’ εμένα δασκάλων της μυστικής αδελφότητας της πόλης μου, αυτών που κανείς δεν γνωρίζει το βάρος που καλούνται να μεταμορφώσουν κατά την αποστολή τους, μνημονεύετε, συμπολίτες μου, τον Γεώργιο Χαιρόπουλο, τον Γεώργιο Μουρατίδη και τον Σταύρο Μπασδέκη, μνημονεύετε τους ανώνυμους ποιητές της καθημερινής προσφοράς.

———————

Οι συγγραφείς