[…]
Αγάπη, αγάπη, της ελαφίνας πέταγμα
μεσ΄από της λευκότητας τ’ ατέλειωτο το στήθος.
Τα χρόνια σου τα παιδικά, αγάπη, τα παιδικά σου χρόνια.
Το τρένο κι η γυναίκα η άρχουσα των ουρανών.
Ούτ’ εσύ, ούτ’ εγώ, ούτ’ ο αέρας, ούτε τα φύλλα.
Ναι, τα παιδικά σου χρόνια: τώρα παραμύθι των συντριβανιών.
[…]
