“Ελάφια πού είν’ οι τόποι σας…” / γράφει η Ειρήνη Δασκιωτάκη

Καήκαμε! καήκαμε!
Τα πεύκα, τα κυπαρίσσια…
Κάηκε η ζωή.

Πόσα θύματα θρηνούμε
τόσες μέρες!
Δέντρα ριζωμένα βαθιά στη γη.
Καίγεται το οξυγόνο
Γέμισε ο ουρανός δηλητήριο

Τόσα χρόνια στενάζει η Ελλάδα τα καλοκαίρια.

Μην είναι η κλιματική αλλαγή;
Μην  είναι οι άνεμοι οι βοεροί;

Μα τι ρωτάς, ξανά ρωτάς.
Σύντομα την απάντηση θα πάρεις
Και  θα σου μείνει η εικόνα για πάντα
βαθιά μες στην ψυχή.
Θα σε στοιχειώνει αυτή η  εικόνα!

Όμορφα ελάφια! όμορφα…
Μοναδικά ελάφια, λιγοστά της Ρόδου.
Πλατώνια αρχαία, πλουμιστά…

Νεκρά στους δρόμους κείτονται
καρβουνιασμένα…

Ελάφια πού είν’ οι τόποι σας;
Πού ‘ναι τα ριζιμιά σας;

Στάχτωσαν οι πηγές που πίνατε καθάριο το νεράκι.

Ελάφια μου αγέρωχα, μες στην περπατησιά σας,
μες στο τρεχαλητό σας,
φώλιασαν δαίμονες φρικτοί
της κόλασης τελώνια.

Αχ !

Για πείτε πού είν’ οι τόποι σας;
Πού ‘ναι τα ριζιμιά σας;

Όμορφα, πράσινα βουνά …
Ότι αγαπούσατε πολύ
γένηκε ο εχθρός σας…

Κραυγές του πόνου, οιμωγές γέμισεν ο αέρας.

Και μια φωνή σπαρακτική έσκισε
τη μαυρίλα.

Ακούστε, ακούστε εσείς τυφλοί.
Ακούστε, ακούστε εσείς κωφοί.

Του ανθρώπου, άνθρωπε μικρέ,
δεν του αξίζει αυτή η Γη…
Βγάζει το μέλλον στο σφυρί!

καλή εβδομάδα με υγεία!

Ει. Δα.