“Ελάφια πού είν’ οι τόποι σας…” / γράφει η Ειρήνη Δασκιωτάκη
Καήκαμε! καήκαμε!
Τα πεύκα, τα κυπαρίσσια…
Κάηκε η ζωή.
Πόσα θύματα θρηνούμε
τόσες μέρες!
Δέντρα ριζωμένα βαθιά στη γη.
Καίγεται το οξυγόνο
Γέμισε ο ουρανός δηλητήριο
Τόσα χρόνια στενάζει η Ελλάδα τα καλοκαίρια.
Μην είναι η κλιματική αλλαγή;
Μην είναι οι άνεμοι οι βοεροί;
Μα τι ρωτάς, ξανά ρωτάς.
Σύντομα την απάντηση θα πάρεις
Και θα σου μείνει η εικόνα για πάντα
βαθιά μες στην ψυχή.
Θα σε στοιχειώνει αυτή η εικόνα!
Όμορφα ελάφια! όμορφα…
Μοναδικά ελάφια, λιγοστά της Ρόδου.
Πλατώνια αρχαία, πλουμιστά…
Νεκρά στους δρόμους κείτονται
καρβουνιασμένα…
Ελάφια πού είν’ οι τόποι σας;
Πού ‘ναι τα ριζιμιά σας;
Στάχτωσαν οι πηγές που πίνατε καθάριο το νεράκι.
Ελάφια μου αγέρωχα, μες στην περπατησιά σας,
μες στο τρεχαλητό σας,
φώλιασαν δαίμονες φρικτοί
της κόλασης τελώνια.
Αχ !
Για πείτε πού είν’ οι τόποι σας;
Πού ‘ναι τα ριζιμιά σας;
Όμορφα, πράσινα βουνά …
Ότι αγαπούσατε πολύ
γένηκε ο εχθρός σας…
Κραυγές του πόνου, οιμωγές γέμισεν ο αέρας.
Και μια φωνή σπαρακτική έσκισε
τη μαυρίλα.
Ακούστε, ακούστε εσείς τυφλοί.
Ακούστε, ακούστε εσείς κωφοί.
Του ανθρώπου, άνθρωπε μικρέ,
δεν του αξίζει αυτή η Γη…
Βγάζει το μέλλον στο σφυρί!
καλή εβδομάδα με υγεία!
Ει. Δα.
